บทที่ 2 ทำไมถึงทำงานไม่หยุด
1540 Words
เขาใช้เวลาในการรับประทานอาหารอยู่ที่ร้านกินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง จากนั้นก็เรียกพนักงานมาเช็คบิลซึ่งเป็นคนเดิมที่เขาเจอเมื่อช่วงเช้า
"ทั้งหมด 1,200 บาทค่ะ คุณลูกค้าจะชำระเงินเป็นบัตรเครดิต QR code หรือเงินสดดีคะ"
"เงินสดก็ได้"
เขาส่งแบงค์พันไปให้หญิงสาว 2 ใบ จากนั้นเธอก็รับเงินจำนวนนั้นมา และเดินไปยังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ หยิบเงินทอนใส่เข้าไปในถาดก่อนจะเดินกลับไปหาผู้ชายทั้งสองคนที่นั่งอยู่ในห้อง VIP
"นี่เป็นเงินทอนค่ะ เป็นจำนวนเงิน 800 บาท"
"เธอเก็บไว้เถอะ ฉันให้"
หญิงสาวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เงินทอนที่ว่าหลายร้อยเลยนะ ทำไมเขาถึงให้เธอง่าย ๆ โดยไม่เสียดายแบบนี้ล่ะ
"มันจะดีเหรอคะเงินตั้ง 800 บาท"
"ไม่เป็นไรหรอกถือว่าเป็นรางวัลสำหรับคนขยัน ยินดีที่ได้เจอกันนะ ฉันชอบเด็กขยันตั้งใจทำงานล่ะ ถ้าเรียนจบก็มาสมัครงานที่บริษัทฉัน โรงแรมในเครือพงศ์สกุลไพศาล"
"เป็นเจ้าของธุรกิจเหรอคะ แล้วโรงแรมที่ว่าหนูเคยได้ยินนะคะมีสาขาเยอะมากเลย ถ้าเป็นแบบนี้คุณต้องรวยมากแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ"
"หึ... ก็ประมาณนั้นแหละ ฉันไปก่อนนะเอาไว้จะแวะมากินอีกแล้วกัน"
"แวะไปกินกาแฟก็ได้นะคะ หนูอยู่ที่นั่นบ่อยกว่าที่นี่อีก เดี๋ยวจะทำอเมริกาโน่อร่อยให้กินค่ะ"
"ความจำดีเหมือนกันนะ ไปกันเถอะคุณตฤณ"
เขายิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ส่วนหญิงสาวมองตามลูกค้าไปจนลับสายตา ก้มมองไปยังทิปจำนวน 800 บาท ก็ยิ้มออกมาแก้มปริด้วยความดีใจ ทำงานทั้งวันยังไม่ได้เลยเงิน 800 บาท ทำไมเขาถึงใจดีแบบนี้ก็ไม่รู้
"ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ว่าคุณใจดีมากเลยค่ะขอบคุณนะคะ"
เช้าวันต่อมา...
วันนี้เป็นวันหยุดซึ่งเขาจะไม่ทำงานในวันเสาร์ และวันอาทิตย์ แต่ถ้ามีอะไรเร่งด่วนก็สามารถโทรศัพท์มาคุยได้เสมอ เขาสแตนบายรับโทรศัพท์คุยงานได้ตลอดเวลา เพียงแค่ขี้เกียจเข้าออฟฟิศถ้าไม่มีอะไรเร่งด่วนเขาก็จะไม่ไปเสียเวลานั่งอยู่ตรงนั้น เอาเวลาพักผ่อนจะดีกว่า
"ไงลูกชายแต่งตัวเต็มยศเชียวจะไปไหน"
ฟีฟ่าเอ่ยถามฟีลิกซ์ในชุดออกกำลังกายสวมใส่รองเท้าผ้าใบอย่างจัดเต็ม ที่คฤหาสน์หลังนี้มีห้องฟิตเนสที่คุณพ่อทำไว้ แต่ช่วงหลังก็มีแต่ลูกชายเนี่ยแหละที่เข้าไปเล่น อุปกรณ์บางอย่างที่เขาจำเป็นต้องใช้ก็ซื้อเข้ามาไว้ให้หมด เรียกได้ว่าสามารถเปิดยิมได้เลย
"ออกกำลังกายบ้างครับพ่อ ทำงานหนักไม่มีเวลาได้ดูแลตัวเองเลย"
"ก็ดีแล้วล่ะ ออกกำลังกายบ้างจิตใจจะได้แจ่มใส จะได้อารมณ์ดีแล้วก็ออกไปหาลูกสะใภ้มาให้พ่อ"
และเมื่อได้ยินคำว่าลูกสะใภ้ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมา ตั้งแต่เลิกกับคนเก่าไปได้ประมาณปีหนึ่ง เขาเองก็ไม่ได้มีผู้หญิงใหม่ แต่ถ้าเกิดว่าอยากระบายความใคร่ก็จ้างเด็กมานอนด้วยแบบไม่ผูกมัด จ่ายเงินแล้วก็จบไปแค่นี้เขาก็สบายตัวแล้ว จึงยังไม่มองเห็นความจำเป็นในการมีแฟนในตอนนี้ ถึงแม้ว่าอายุจะอยู่ในวัยเลข 3 แล้วก็เถอะ
"หยุดพูดเรื่องลูกสะใภ้ได้ไหมพ่อ เอาไว้ถ้าผมอายุ 40 แล้วยังไม่มีเมีย ผมอนุญาตให้พ่อหาให้แล้วกัน"
"โห...! ไอ้เสือ แกจะมีเมียตอนอายุ 40 ไม่ได้ มันไม่ทันใช้"
"พ่อก็รู้ว่าผมไม่ได้มีลูกง่ายขนาดนั้น"
"ก็นั่นไง ฉันจะบอกให้แกรีบหาเมียซะตั้งแต่อายุตอนนี้ เพิ่งจะเลข 3 เองถ้าอยากมีลูกก็ต้องปรึกษาหมอ จะทำกิ๊ฟ ทำเด็กหลอดแก้ว ทำอะไรก็ได้ทำไปเถอะ มีเงินซะอย่างจะมีลูกเมื่อไหร่ก็ได้ เทคโนโลยีสมัยนี้ไปไกลแล้ว ปรึกษาพี่เขยแกเลยอยากจะได้กี่คน ใช้เทคโนโลยีเข้าช่วยพ่อก็จะได้อุ้มหลาน"
เอาจริงครอบครัวของเขาก็ไม่ได้กดดันในเรื่องนี้หรอก แต่คงเป็นห่วงเพราะวัยอายุของเขาก็ไม่ใช่น้อยแล้ว หมอฟินิกซ์เองก็จะช่วยอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ตอนนี้เขายังหาแม่ของลูกไม่ได้ก็เท่านั้น
"ขอคิดดูก่อนแล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมขอไปออกกำลังกายก่อน ออ... เดี๋ยวพ่อช่วยบอกแม่บ้านให้ไปทำความสะอาดห้องผมหน่อย เดี๋ยวผมจะขึ้นไปนอน"
"ได้ เดี๋ยวพ่อบอกให้"
ฟิลิกซ์เดินออกไปจากตรงนั้น และเลี้ยวเข้าไปยังห้องฟิตเนสที่อยู่ชั้นล่างของคฤหาสน์ ใช้เวลาในการอยู่ในฟิตเนสเกือบ 2 ชั่วโมง เริ่มจากการไปยกเวทกระชับกล้ามเนื้อด้วยดัมเบล จากนั้นก็ไปเล่นม้านั่งซิทอัพเพื่อที่จะสร้างซิกแพคตรงช่วงหน้าท้อง วิ่งบนลู่วิ่งอีกประมาณเกือบ 40 นาที สภาพของเขาในตอนนี้ดูเหนื่อยหอบซึ่งเพียงพอแก่การออกกำลังกายแล้วในวันนี้
เขาเดินออกจากห้องฟิตเนสด้วยสภาพร่างกายที่มีเหงื่อซึม ในระหว่างทางก็ยกน้ำขึ้นดื่มไปด้วย และเมื่อมาถึงในห้องนอนของตัวเองชายหนุ่มก็ถอดเสื้อแล้วก็กางเกงออกโยนลงไปในตะกร้า จากนั้นก็ถือผ้าขนหนูพาดไว้ที่ไหล่ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้สะอาด
"เสร็จเรียบร้อย..."
ในขณะที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปข้างในนั้น ก็ไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังทำความสะอาดอยู่ในห้องน้ำ เมื่อทั้งสองคนหันหน้ามามองสบตากัน กลายเป็นหญิงสาวที่ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ เพราะว่าชายตรงหน้าเปลือยเปล่าเห็นรูปสัดส่วนอยู่ตรงหน้าเธอ
"กรี๊ดดดดดดดดด"
หญิงสาวฝั่งซ้ายมองขวาด้วยความร้อนรน ก่อนจะรีบเอามือปิดตาตัวเองเอาไว้ มันเป็นภาพที่ไม่น่ามองเลยสักนิดด้วยความที่เธอเพิ่งจะอายุ 18 ปีได้ไม่นาน ไม่เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้าต่อหน้าแบบนี้มาก่อน แต่ทว่าฟีลิกซ์ไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองกำลังโป๊โชว์ผู้หญิงอยู่ ที่สนใจก็คือผู้หญิงคนเดิมอีกแล้ว แต่คราวนี้มาอยู่ในห้องน้ำของเขาได้ยังไง
"เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"คุณใส่เสื้อผ้าก่อนสิคะหนูไม่อยากมอง"
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย จะหยิบผ้าขนหนูที่พาดไหล่มาพันตรงช่วงเอว จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ชิดหญิงสาว เธอรู้สึกได้กลิ่นเหงื่อของชายตรงหน้า ก็รับรู้เลยว่าเขากำลังเดินเข้ามาใกล้จนประชิดตัว
"คุณออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ อย่าเข้ามาใกล้หนูนะ"
"ลืมตาเลยฉันไม่ได้โป๊แล้ว"
ข้าวฟ่างค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออก จากนั้นก็ลืมตาขึ้นจ้องมองชายหนุ่มก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก คราวซวยอะไรของเธอเนี่ยที่อยู่ ๆ ก็ต้องมาเห็นภาพที่ไม่น่าเห็น
"โล่งอกไปทีค่ะ"
"เธอมาทำอะไรที่บ้านฉัน"
"นี่บ้านของคุณเหรอคะ"
หญิงสาวตาโตด้วยความรู้สึกตกใจ เพราะที่นี่คือคฤหาสน์สุดหรูที่แม่ของเธอทำงานอยู่ ตัวเธอเองไม่เคยเข้ามาที่นี่บ่อย เพราะต้องทำงานพิเศษข้างนอก ใครจะคิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้
"ใช่ ... นี่เธอตามฉันมาเหรอ"
"ปะ...เปล่านะคะ หนูแค่มาช่วยแม่ทำงานค่ะ แม่บอกว่าวันนี้แม่บ้านลากันเยอะไม่มีคนช่วย หนูก็เลยอาสามาช่วยค่ะ"
"เธอเป็นลูกแม่บ้านเหรอ... แม่เธอชื่ออะไร"
"แม่ของหนูชื่อรพีค่ะ"
"อ่อ ลูกของน้ารพีเหรอ ฉันเพิ่งรู้ว่าน้ารพีมีลูกสาวด้วย โตขนาดนี้แล้วเหรอ"
รอยยิ้มมุมปากเผยขึ้นบนใบหน้าของเขา ไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนสนิทของแม่จะมีลูกสาวแถมยังสวยขนาดนี้ ที่เขาสนใจคือเธอเป็นคนที่ขยันมาก ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดไม่มีเรียนที่ไหน แต่ก็ยังไม่ยอมทำมันช่วยแม่ทำงานจนได้
"ใช่ค่ะหนูลูกของแม่รพี หนูทำความสะอาดเสร็จแล้วนะคะถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อนค่ะ คุณพักผ่อนให้สบายใจเลยค่ะ"
"อืม... ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ"
"หนูชื่อข้าวฟ่างค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะแล้วคุณชื่ออะไรคะ"
หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มสดใส ฟีลิกซ์จ้องมองใบหน้าของเธอด้วยความหลงใหลในความใสซื่อของเธอ เป็นผู้หญิงที่ดูมีเสน่ห์มาก แถมพูดอะไรมาก็น่าฟังไปหมด
"ฉันชื่อฟีลิกซ์"
"คุณฟีลิกซ์... ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
- Writer
