พันธะร้ายสิงหราช

พันธะร้ายสิงหราช | 2

“ส้มหวานปิดเทอมนี้มึงจะกลับบ้านหรือเปล่า” เสียงของเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันกับส้มหวานที่ชื่อเมย์ถามขึ้น

“กลับสิ ถ้าไม่กลับบ้านจะให้ไปไหน” ส้มหวานตอบกลับไปทันทีเพราะไม่ว่าจะวันหยุดหรือปิดเทอมเธอก็กลับบ้านตลอด

“กลับไปครั้งนี้มึงจะโดนน้องชายรังแกอีกหรือเปล่า” น้ำชาถามขึ้นซึ่งน้ำชาก็เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของส้มหวาน

“ก็…ไม่รู้สิแต่ก็คงโดนแบบเดิม” ส้มหวานยิ้มหน้าเจื่อนและตอบกลับไป

ความจริงเรื่องแบบนี้เพื่อนไม่ควรรู้ถูกไหมแต่เป็นเพราะส้มหวานรักและไว้ใจเพื่อนมากๆและเธอเองก็ไม่รู้จะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใคร ทำได้เพียงปรึกษาเพื่อนสนิททั้งสองคนจนทั้งคนรู้เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น

“กูสงสารมึงจังส้มหวาน” เมย์พูดขึ้นอีกครั้งเพราะทุกครั้งที่ส้มหวานกลับมาจากบ้าน ส้มหวานมักจะสวมเสื้อแขนยาวตลอด บ้างครั้งแขนก็มีรอยแผล บางครั้งแขนก็มีรอยช้ำ ทั้งเธอและน้ำชาต่างต้องรีบหายามาทาเพื่อป้องกันการเกิดรอยแผลเป็นให้เพื่อนสนิทอย่างส้มหวาน

“กูก็สงสารตัวเองนะแต่ทำอะไรไม่ได้เลย ปกติแล้วสิงห์ไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก” ส้มหวานพูดขึ้นเพราะเมื่อก่อนน้องชายของเธอไม่เป็นแบบนี้จริงๆ

“มึงต่อต้านน้องบ้างไม่ได้หรอส้มหวาน” น้ำชาถามขึ้นเพราะเธอเองก็ไม่อยากเห็นเพื่อนเจ็บ ไม่เข้าใจว่าทำไมส้มหวานต้องยอมน้องชายของตัวเองขนาดนี้

“ถ้าสิงห์พอใจที่จะทำก็ปล่อยให้เขาทำเถอะ เผื่อว่าความเกลียดชังในใจของเขาจะลดลงได้บ้าง” ส้มหวานพูดขึ้นทันที

ในใจของเธอภาวนาให้น้องชายลดความเกลียดชังที่มีต่อกัน ตั้งแต่วันแรกที่น้องชายเปลี่ยนไปจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาถึงสามปีแล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าเหตุผลมันเกิดจากสาเหตุอะไรและเธอผิดอะไร เธอมั่นใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอรักและเอ็นดูน้องมาก ไม่เคยว่าร้ายหรือทำร้ายเลยสักนิดแต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ

“กูสองคนเตรียมซื้อยาไว้ให้มึงแล้วนะ” เมย์พูดขึ้นเพราะหน่วยปฐมพยาบาลประจำตัวส้มหวานก็คือเธอกับน้ำชานี่แหละ

“เวอร์” ส้มหวานพูดขึ้นทันทีเพราะเพื่อนๆของเธอชอบเวอร์ ใช่ว่าเธอไม่ดูแลตัวเองเลยเวลาโดนสิงหราชทำร้าย เธอก็ใส่ยาทำแผลให้ตัวเองแต่เมื่อไหร่ที่กลับมาหอก็จะเป็นเพื่อนสนิททั้งสองคนที่รับหน้าที่นี้

“ไม่เวอร์เพราะพวกกูเป็นห่วงมึง” แน่นอนว่าส้มหวานรับรู้ถึงความเป็นห่วงของเพื่อนทั้งสองคนแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อคนเป็นพี่อยากเธออยากให้น้องชายลดความเกลียดชังที่มีต่อกัน อะไรยอมได้เธอก็จะยอม

“โอ๊ย ! ไม่คุยด้วยแล้ว กูกลับหอดีกว่าคิดถึงเตียงสุดๆ” ส้มหวานพูดขึ้นเพราะตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว เธอนั่งคุยเล่นกับเพื่อนๆมาสักพักใหญ่แล้ว มันก็ถึงเวลาที่เธอควรจะกลับหอพักสักที

“โอเค เจอกันพรุ่งนี้นะ” หลังจากนั้นสามสาวเพื่อนสนิทก็แยกย้ายกันกลับ

หอพักของส้มหวานไม่ได้อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนักทำให้การกลับหอของส้มหวานก็ไม่พ้นการเดินเพราะส้มหวานเลือกหอพักที่ใกล้กับมหาวิทยาลัยเพื่อลดค่าใช้จ่ายของคุณพ่อกับคุณแม่

ใจจริงทั้งคุณพ่อและคุณแม่ตั้งใจจะให้ส้มหวานอยู่คอนโดแต่เธอก็ยืนกร่านว่าจะอยู่หอพักธรรมดาเพราะขึ้นชื่อว่าคอนโดยังไงก็แพงอยู่แล้ว

ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีส้มหวานก็เดินมาถึงหอพัก แน่นอนสองขาของเธอชะงักหยุดนิ่งเมื่อเห็นมอเตอร์ไซต์ที่คุ้นตาและร่างหนาของน้องชายที่คุ้นเคย

“สะ…สิงห์” น้ำเสียงสั่นๆของส้มหวานเอ่ยปากเรียกน้องชายทันที

เธอสั่นกลัวจนไม่อาจจะบังคับเสียงได้ ที่ยอมน้องชายเพื่ออยากให้น้องชายลดความเกลียดชังที่มีต่อกันนั่นคือความจริงแต่อีกหนึ่งเหตุผลคือเธอกลัวน้องชายไปแล้ว กลัวว่าถ้าหากเธอต่อต้านหรือเธอขัดขืนจะเป็นเธอเองที่เจ็บและเสียใจไปมากกว่านี้

“กลับหอมาซะมืดค่ำขนาดนี้ ไปแรดที่ไหนมาล่ะส้มหวาน” น้ำเสียงอันเยือกเย็นกับท่าทางที่แสนน่ากลัวเดินตรงมาหาส้มหวานและพูดขึ้น

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พี่ไม่ได้ไปทำอะไรมาเลยนะ” ส้มหวานแก้ต่างให้กับตัวเองเพราะเธอไม่ได้ไปทำอะไรแบบที่สิงหราชพูดออกมา เธอเพียงนั่งคุยเล่นกับเพื่อนๆเท่านั้น

“โกหกหน้าด้านๆ รู้ไหมว่ากูรอมึงนานขนาดไหน” สิงหราชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

แน่นอนว่าการที่สิงหราชมาหาส้มหวานแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเพราะเขาไม่เคยมาหาเธอแบบนี้เลย

“แล้วสิงห์มาหาพี่ทำไม อ๊ะ อย่าดึงสิพี่เจ็บนะ” ส้มหวานที่เซถลาด้วยการกระชากของสิงหราช

“มึงคิดว่ากูมาหามึงทำไมล่ะ แกล้งดีไหมเพราะมันนานแล้วนะที่มึงไม่กลับบ้าน วันหยุดครั้งที่แล้วก็ไม่กลับ” วันหยุดครั้งที่แล้วที่ส้มหวานไม่กลับนั่นเพราะเธอติดกิจกรรมที่มหาวิทยาลัย แน่นอนว่าเธอบอกคุณพ่อคุณแม่ไว้แล้วเว้นแค่สิงหราชนี่แหละที่เธอไม่ได้คุยอะไรด้วย

“สิงห์มีอะไรรีบพูดมาเถอะ พี่จะเข้าหอ” ส้มหวานพูดขึ้นทันที

“ก็ไปสิ ที่กูมาหามึงเพราะกูจะไปห้องมึงนี่แหละ” สิงหาราชพูดขึ้นเพราะสองสามวันนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ ไปไหนก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่าไปเที่ยวพักผ่อน มันจึงทำให้สิงหราชทางสะดวกที่จะมาหาส้มหวานถึงหอพัก

“แล้วสิงห์มาทำไม มีธุระอะไรกับพี่”

“พากูขึ้นไปบนห้องของมึงส้มหวาน ถ้ามึงยังไม่อยากเจ็บตัว” สิงหราชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่แฝงไปด้วยความดุดันทำเอาส้มหวานถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอเพราะความกลัว

“สิงห์จะไม่ทำอะไรพี่ใช่ไหม” แน่นอนว่าเธอกลัว อยู่ที่นี่ไม่มีคุณพ่อคุณแม่ถ้าสิงหาราชทำอะไรเธอหนักๆล่ะ เธอไม่ตายเลยหรอแต่ถ้าอยู่ไร่ไม่ว่าสิงหราชจะทำอะไรมันก็ไม่รุนแรงเท่าไหร่เพราะมีคุณพ่อคุณแม่แต่ถึงไม่รุนแรงมันก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่เจ็บตัวและไม่มีแผล

“มึงอย่าพูดมาก” สิงหราชกระชากแขนของส้มหวานมายังหน้าประตูหอ แน่นอนว่าส้มหวานต้องจำใจแตะคีย์การ์ดอย่างเลือกไม่ได้ ถึงจะไม่อยากพาน้องชายขึ้นไปแต่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้จริงๆ

“สิงห์ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปเถอะ” ส้มหวานพูดขึ้นทันทีเมื่อมาถึงห้องพักของเธอที่อยู่ชั้นบนสุดของหอพัก

“ห้องมึงสบายดีนะส้มหวาน ตั้งแต่ย้ายมากูก็ไม่เคยมาสักครั้ง” สิงหราชพูดขึ้นพร้อมเดินสำรวจห้องของพี่สาว

ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรสิงหราชถึงมาที่นี่แต่เมื่อเห็นว่าคุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ เขาที่อยู่บ้านเฉยๆและไม่รู้จะทำอะไรก็ขับรถมอเตอร์ไซต์คันโปรดเข้ามาในเมือง แกล้งพี่สาวให้เจ็บตัวเล่นๆก็คงจะดี

“เพราะเราไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนไง จะพูดว่าเราก็คงไม่ถูกเพราะมันคือสิงห์ตั้งหากที่ไม่ได้เป็นแบบเมื่อก่อน” ส้มหวานพูดขึ้นทันทีเพราะคนที่เปลี่ยนไปไม่ใช่เธอแต่มันเป็นน้องชายของเธอ

“มึงไม่โดนแบบกูมึงไม่รู้หรอกส้มหวาน”

“สิงห์โดนอะไรสิงห์บอกพี่มาสิ จากที่พี่เห็นไม่มีใครทำอะไรสิงห์เลยนะ”

“เพราะมึงไม่ใช่กูไง มึงถึงไม่รู้ว่ากูนี่แหละเจ็บปวดที่สุดในบ้านและโคตรจะเกลียดมึงเลยส้มหวาน”

❤️

อย่าใจร้ายกับส้มหวาน