"อื้ออออออ"
น้ำพั้นช์ลืมตาตื่นในช่วงสายของเช้าวันใหม่ และแน่นอนเธอนอนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มผู้เป็นเจ้าหนี้ของเธอ อ้อมกอดของเขาไม่เคยอบอุ่นสำหรับเธอเลย เธอหวังแค่ทำงานใช้หนี้หมดเธอก็พร้อมจะโบยบินไปจากเขา
"จะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง" น้ำเสียงแหบห้าวดังมาจากข้างหลัง เธอถอนหายใจพรืดใหญ่ ถ้าชีวิตนี้หนีตาลุงนี่ไม่ได้เธอคงต้องปลงซินะ
"ให้ฉันได้พักบ้างได้ไหม เมื่อคืนลุงก็ไม่ให้ฉันนอนมัวแต่ ... " เธอไม่อยากพูดถึงมันนักหรอก ไม่อยากนึกถึงเรื่องราวเลวร้ายที่มาร์ตินยัดเยียดมันให้เธอ
"มัวแต่อะไร" เขาตั้งใจกลั่นแกล้งเธอซินะ ถึงได้กวนประสาทขนาดนี้ ในเมื่อก็รู้อยู่แก่ใจไหมว่าเขามัวแต่ทำอะไรจนฉันไม่ได้นอน
" ... "
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เธอก้มหน้างุดซุกใบหน้าหวานกับซอกคอหนาของคนตรงหน้า อย่างน้อยๆ ก็ไม่ต้องมองหน้าเขาแหละ มือเล็กของเธอลูบไล้ไปทั่วแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มอย่างไม่คิดอะไร ก็ไ
