ความปวดร้าวที่มาเฟียหนุ่มมอบให้ มันทำให้เธอแทบหยัดกายลุกไม่ไหว น้ำพั้นช์พลิกตัวกลับเข้าหาแผงอกแกร่งของใครบางคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลัง ร่างกายเปลี่ยนเปล่าของเขา และเธอเบียดเสียดกันเพื่อต้องการไออุ่นของกันและกัน
มาร์ตินจ้องมองใบหน้าหวานของเธอที่ซุกเข้ากับลำคอหนาของเขา มือหนาเลื่อนขึ้นลูบผมของคนตัวเล็กเบาๆ ไม่รู้เหมือนกันอะไรดลใจให้เขาทำแบบนี้ ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้ถูกใจเธอตั้งแต่ครั้งแรก
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
"นายครับ"
พาทิศเคาะประตูเรียกอยู่หน้าห้องในช่วงเวลาสิบแปดนาฬิกาสิบห้านาที มันถึงเวลานัดรับของที่เหนือเมฆต้องจัดส่งมาให้เขาตามคำสั่ง อันที่จริงหากเหนือเมฆหาของมาให้ยังไม่ครบ มันก็ไม่ได้คอขาดบาดตายอย่างที่เขาบอกกับน้ำพั้นช์หรอก เพราะทุกปัญหามักมีทางออกของมันเสมอ
"เข้ามา"
มาร์ตินรีบดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้น คลุมร่างบางของคนตัวเล็กที่กำลังหลับไหลอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของเขา เขาไม่พอใจนักหากมีชายใดต้องเห็นเ
