บทนำ
676 Words
สัมผัสเปียกชื้นทว่าอุ่นซ่านอย่างน่าประหลาดปลุกให้ 'กันดิศ' หรือ 'เกมส์' รู้สึกตัวพร้อมกับเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งยิ่งกว่าหินขึ้น
แต่ด้วยอะไรก็ไม่อาจทราบได้ ทำให้ชายหนุ่มวัย 18 ปีที่ตอนนี้นอนเป็นผักเปื่อยอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์มองเห็นเพียงทัศนียภาพอันพร่ามัว แม้แต่ร่างกายที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนักหน่วงก็ยังไร้เรี่ยวแรง ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ตามที่ใจต้องการ
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อสติสัมปชัญญะค่อย ๆ กลับคืนจนครบถ้วนสมบูรณ์ เกมส์ก็เริ่มรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย หลุบมองก็พบเจอกับบาดแผลและรอยช้ำนับไม่ถ้วนตั้งแต่ข้อเท้าลามขึ้นมาถึงลำตัว
อะไรวะเนี่ย?
คำถามมากมายโรมรันพันตูอยู่ภายในหัว พยายามครุ่นคิดอย่างเอาเป็นเอาตายว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่
ทว่ายังไม่ทันไร...
“เจ็บไหมคะ?” เสียงหวาน ๆ ไม่คุ้นหูกลับฉุดรั้งความคิดเขาเสียก่อน
ไม่รอช้า เกมส์หันศีรษะที่ปวดร้าวประหนึ่งถูกทุบด้วยของแข็งไปยังทิศทางของเสียง โชคดีที่ตอนนี้สายตาของเขาปรับสภาพได้กว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว จึงมองเห็นทุกสิ่งได้ชัดเจนกว่าก่อนหน้านี้พอสมควร
ทว่าเมื่อหันยังไปยังต้นตอของเสียง เขากลับยิ่งไม่เข้าใจ
“คุณเป็นใคร?”
เพราะเห็นเต็มสองตาว่าเจ้าของเสียงนุ่มละมุนนั้นเป็นของผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งซึ่งนั่งบนเก้าอี้ติดริมเตียงฝั่งขวา เกมส์ที่ตกใจจนลืมว่าตัวเองยังบาดเจ็บจึงลุกขึ้นนั่ง กระเถิบตัวรักษาระยะห่างจากเธอโดยสัญชาตญาณทันที
วูบสั้น ๆ นั้น เกมส์ถือโอกาสสำรวจไปรอบ ๆ ห้องที่อบอวลด้วยกลิ่นอโรม่าจากเทียนหอมซึ่งถูกจุดไว้ทั่วทุกมุม
ดู ๆ แล้วคงเป็นหนึ่งในห้องของโรงแรมหรือรีสอร์ตหรูระดับห้าดาวแห่งหนึ่ง
“พี่คือคนที่ลงไปเจอน้องลอยมาเกยฝั่งค่ะ” แม้เกมส์จะเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ มีกล้ามเนื้อที่บ่งบอกว่าเด็กคนนี้โตเต็มวัยแล้ว แต่บาดแผล ผมยุ่งฟู ท่าทางเหลอหลางุนงงของเขา...ในสายตาเธอคนนี้กลับแสนจะน่าเอ็นดู ดังนั้นเธอจึงให้คำตอบเขาไป
“ห๊ะ? ครับ? ลอยมาเกยฝั่ง?” ได้ยินเช่นนั้นเกมส์งงหนักกว่าเดิม “แล้วที่นี่ที่ไหน?”
“เกาะพะงันค่ะ” ผู้หญิงที่แทนตัวเองว่า ‘พี่’ ตั้งแต่แรกเจอไม่อิดออดที่จะตอบ เธอลากดวงตากลมโตทว่าเฉี่ยวคมไปทั่วเรือนกายของเด็กหนุ่มอีกครั้ง “เช็ดตัวก่อนนะคะ เสร็จแล้วจะมีหมอมาทำแผลให้ หลังจากนี้ค่อยว่ากัน”
กล่าวจบเธอก็ขยับขึ้นมานั่งริมเตียงในระยะห่างที่น้อยนิดกว่าตอนแรกจนน่าใจหาย เกมส์ชะงักกับการกระทำของผู้มีพระคุณที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ รีบกล่าวเป็นพัลวันพร้อมดึงผ้าขนหนูชุบน้ำในมือเธอมา “เฮ้ย ผมทำเองได้...”
พรึ่บ
แต่ดูเหมือนว่าจะดึงแรงไปหน่อย จึงทำให้เธอถลาเข้ามาใกล้โดยไม่ได้ตั้งใจ และค้างเติ่งในองศาที่ทำให้ทั้งสองรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
ในสถานการณ์แบบนี้ ตามปกติฝ่ายหญิงต้องตกใจจนรีบผละออก
แต่กลับกลายเป็นว่าเธอดันนิ่งค้างและจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเขาแทน
“เกมส์” เพียงชั่วครู่...ชื่อของเขาก็หลุดออกมาจากปากเธอ ทำเอาเกมส์สับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก “นี่เราจำพี่ไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”
สิ้นประโยคนั้น เกมส์จึงถือโอกาสสำรวจเธออย่างใกล้ชิดอีกครั้ง
ทว่าหนึ่งนาทีผ่านไป สองนาทีผ่านพ้นไป สมองเขายังคงว่างเปล่า
ผู้หญิงที่สวยเหมือนนางฟ้าคนนี้ ไม่เคยอยู่ในความทรงจำเขาเลย
ไม่เลย แม้เพียงเศษเสี้ยว
- Writer
