กึก
ได้ฟังคำตอบสุดแสนจะไร้ยางอายของฉันเข้า เด็กหนุ่มที่กำลังยืนล้างผักด้วยใบหน้ายับยุ่งถึงกับชะงัก แต่ปฏิกิริยานั้นปรากฏให้เห็นแค่เพียงวูบเดียวก็กลับมาเป็นปกติ น้ำเสียงทุ้มแหบถามกลับมาว่า “ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ไม่แน่ใจว่าอยากได้คำตอบจากปากฉันจริง ๆ หรือแค่ต้องการหยั่งเชิง เพราะขณะเอ่ยถาม นัยน์ตาคมกริบไม่ได้จ้องมองกันเลยแม้แต่นิด เอาแต่โฟกัสกับการล้างผักท่าเดียว
ปากบอกไม่ชอบกินผัก แต่สนใจมันมากกว่าพี่อีกนะ
เห็นแบบนั้นฉันจึงขยับริมฝีปากตอบเขาว่า “ชอบค่ะ” ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นชัดเจน จากนั้นจึงสำทับต่อ “เมื่อก่อนชอบมาก แต่ตอนนี้ชอบกว่าเดิมอีกค่ะ”
“คุณ” ในที่สุดเกมส์ก็วางผักที่ล้างแล้วไว้บนตะแกรง ก่อนหันกลับมามองฉันด้วยสีหน้าและแววตาอ่านยาก “เรื่องธรรมชาติ ๆ อย่างเรื่องเมนส์ดันเขิน แต่ทีเรื่องแบบนี้ล่ะไม่รู้จักเขินบ้าง”
“มันไม่เหมือนกัน” แม้บางครั้งจะขวยเขินบ้างตามกลไกของมนุษย์ แต่
