EP.18
ภายในห้องทำงานบัดนี้ตกอยู่ภายใต้ความเงียบ ทุกอณูอากาศถูกเบียดแน่นไปด้วยความเสียใจ และความเจ็บปวดที่บาดลึกมานาน สองมืออันเหี่ยวย่นตามกาลเวลาค่อยๆ เปิดสมุดเล่มหนาเล่มหนึ่งที่มีรูปของใครคนหนึ่งแทรกอยู่ลงอย่างช้าๆ แล้ววางมันลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา
ดวงตาสีน้ำข้าวของชายชราเอ่อนองไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอาบสองแก้ม ริมฝีปากสีม่วงสดสั่นระริก หัวสมองที่สั่งการบัดนี้กลับนึกไปถึงใบหน้าของเด็กชายตัวน้อยที่มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา
“มาวิน ฉันเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป ฉันสัญญาว่าจะตามหาลูกชายของนายให้พบ ถึงแม้ความหวังเหล่านั้นมันจะเลือนรางเต็มทีก็ตาม”
รูปของเขาที่ถ่ายคู่กับชายหนุ่มคนหนึ่งถูกยกขึ้นมามอง ใบหน้าที่แย้มยิ้มในวัยหนุ่มทำให้เขารู้สึกสะท้านสะท้อนต่อการกระทำที่เคยทำลงไป
“นายบัญชา นายมันเลวมาก กล้าหักหลังเพื่อนของตัวเอง นายมันชั่ว! เลวที่สุด!!”
นี่คือคำพูดของเขาเมื่อหลายปีก่อน ต่อหน้ากู่บรรจุอัฐ
