EP.08 พูดดีๆ กับผมก่อนสิ
1135 Words
EP.08
รังสิยาเดินมาตามทางเรื่อยๆ เธอเริ่มรู้สึกผิดปกติเมื่อเดินมาตั้งนานแล้วยังไม่มีท่าว่าจะถึงทางออกสักที ทั้งๆ ที่บริเวณโดยรอบนั้นมันก็ไม่กว้างเท่าใดนักหญิงสาวเหลียวมองไปโดยรอบก็พบแต่เสาเข็มที่ตั้งโด่เด่เหมือนกันหมด คิดจะย้อนกลับไปทางเดิมก็กลัวว่าจะไม่ปลอดภัยจึงได้แต่ตัดสินใจเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
"ที่ก็ไม่ได้กว้าง แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกกว้างแบบนี้นะ"
จะร้องเรียกให้คนช่วยก็คงไม่เป็นผลเพราะช่วงนี้เป็นช่วงพักเที่ยงเหล่าคนงานก็คงจะไปรวมตัวกันที่ไหนสักแห่ง เธอจึงได้แต่พยายามเดินหาทางออกต่อไป จนเดินมาถึงตรงที่หนึ่งที่เป็นดินโคลน หญิงสาวก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเธอเดินเข้าไปติดตรงนั้นได้อย่างไร เท้าของเธอติดหล่มโคลนสีแดง ใบหน้าสวยแหยเกเมื่อเธอพยายามจะดึงเท้าขึ้นแต่ดันดึงไม่ออก
"โธ่ยัยสิ เธอทำไมไม่ดูนะว่าตรงนี้เป็นโคลน"
หญิงสาวบ่นอุบอิบพยายามเท่าไร ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่ยักแย้ยักยันอยู่เช่นนั้น จนเหมันต์ที่เดินตามหาเธอมาเจอเข้า เขารู้สึกตกใจไม่น้อยแต่เมื่อเห็นเธอ และใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยดินโคลนสีแดงตอนที่เธอใช้มือปาดเหงื่อตัวเอง ชุดสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนสีแดงเหมือนเด็กๆ เขาก็นึกขำ
"คุณรังสิยาครับ คุณชอบเล่นแบบนี้ก็ไม่บอกผมจะได้พามาตั้งแต่ทีแรก ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วงตามหาแทบแย่ แต่คุณกลับมาเล่นโคลนอย่างน่าตาเฉย"
"นี่นายหยุดเลยนะ ฉันไม่ได้อยากเล่น นายต่างหากที่ทำให้ฉันรอนานจนฉันต้องหลงมาแบบนี้ นี่ดึงฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ"
รังสิยาชี้หน้าด่ากราด หากแต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน
"พูดดีๆ กับผมสิ บางทีผมอาจจะช่วยคุณขึ้นไปก็ได้"
"นี่นายเหมันต์ ตัวผิดยังไม่รับผิดชอบอีกหรือ ฉันจะฟ้องบอสว่านายทำงานสับเพร่าปล่อยให้มีบ่อโคลนแบบนี้"
"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า พูดไปใครจะเชื่อคุณครับ คุณรังสิยา หน้าฝนแบบนี้ฝนตก สถานที่ก่อสร้างมันก็ต้องมีบ่อมีหล่มบ้างสิครับ คุณต่างหากที่ไม่ระวังดันตกลงไปได้ หรือว่าแอบลงไปเล่นฮึ"
"อีตาบ้า..."
รังสิยาเดือดเป็นการใหญ่เมื่อเห็นสีหน้าล้อเลียนของชายหนุ่ม
"คุณลองขอผมดีๆ สิเผื่อผมจะใจอ่อนช่วยดึงคุณขึ้นมาจากหลุมโคลนนั่น"
"ไม่ เร็วสิ อย่ามาโอ้เอ้ รีบช่วยฉันขึ้นไปเร็วๆ"
"ถ้าไม่ยอมผมจะไปล่ะนะ ตอนนี้ชักจะหิวแล้วสิ ขอตัวก่อนก็แล้วกัย" เขาทำท่าจะเดินจากไป ขณะที่รังสิยาเริ่มโวยวาย
"ได้ไงนายเหมันต์ ก็ได้ๆ คุณเหมันต์คะ ช่วยดิฉันขึ้นไปหน่อยสิคะ นะคะ"
รังสิยาเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างโกรธแค้น ขอให้ฉันขึ้นไปได้ก่อนเถอะฉันเอานายตายแน่ หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาขุ่นขวางและโกรธแค้น เหมันต์ยิ้มทะเล้นไม่สนต่อสายตาคู่นั้น เขาเดินกอดอกขยับมายืนที่ริมปากหลุมแล้วถามอีกครั้ง
"พูดใหม่สิครับ ผมไม่ได้ยินเลยอ่ะ ช่วงนี้เป็นไรไปไม่รู้ขี้หูคงจะอุดเอาไว้มั้ง"
เขาทำท่าแคะที่หูจนรังสิยาร้องยี้
"ยี้ นี่นายพอได้แล้ว เร็วๆ สิ ฉันก็หิวเหมือนกันนะ"
“พูดดีๆ กับผมก่อน”
“ไม่...”
“ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ตรงนั้นต่อไป ผมขอตัว”
“เดี๋ยวก่อน...”
เหมันต์คลี่ยิ้ม เขาทำยักคิ้วข้างหนึ่งอย่างล้อเลียน ขณะรังสิยาค้อนให้ไปหลายวง
“ช่วยฉันขึ้นไปด้วยนะคะคุณเหมันต์ นะคะคุณเหมันต์สุดหล่อ...” ว่าแล้วก็กระดากปากของตัวเอง หล่อนแสร้งหันไปทางอื่นแล้วทำท่าจะอ้วกที่ได้พูดแบบนั้น
“อ่ะๆ ก็ได้ ถือว่าเห็นแก่ที่คุณชมผมว่าสุดหล่อก็แล้วกันนะ"
เหมันต์ยอมความในที่สุดก่อนจะเอื้อมมือไปให้หญิงสาวจับและฉุดขึ้นมา รังสิยาทำท่าลังเลนิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเอื้อมไปคว้าจับมือของเขา เหมันต์ใช้แรงดึงตัวหญิงสาวขึ้นมาจนำได้ ทว่าเหตุการณ์กลับตาลปัตรเมื่อรังสิยาขึ้นมาได้เธอกลับเสียหลักจนเป็นผลทำให้ร่างของทั้งสองล้มลงไปพร้อมกัน
ร่างบางซุกนิ่งอยู่บนร่างของเหมันต์ หญิงสาวรู้สึกหนาวสะท้านในหัวใจ เหมือนเวลาได้หยุดนิ่งลง ทุกสิ่งทุกอย่างนิ่งสนิท จนได้ยินเสียงหัวใจของทั้งสองที่เต้นแรงผิดจังหวะ หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองใบหน้าคมของเขา ดวงตาคู่สวยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของเหมันต์ เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยนจากนัยน์ตาคู่นั้น ความรู้สึกจากส่วนลึกถูกแผ่ซ่านเข้ามากระทบหัวใจของทั้งสองจนรู้สึกเต้นแรงเหมือนทะลุออกมานอกอก
"นี่นาย คิดจะทำอะไรยะ"
รังสิยาโวยวายหาว่าเขาคิดจะปล้ำเธอ ทั้งๆ ที่เป็นเธอที่กำลังนอนทับอยู่บนตัวของเขา
"อ้าวคุณ ไหงพูดแบบนั้นล่ะ คุณต่างหากที่เป็นคนผิด ผมอุตส่าห์ช่วยคุณให้ขึ้นมาได้นะ ยังจะมาว่ากันอีก และถ้าคนที่ผิดจริงๆ คนนั้นก็คือคุณเพราะคุณเป็นคนมานอนอยู่บนตัวของผมเอง นี่ๆ ออกไปได้แล้วคนอะไรตัวหนักยังกะช้าง"
รังสิยาหน้าแดงซ่าน หล่อนทุบอกของเหมันต์ดังบึกก่อนจะลนลานยันตัวเองลุกขึ้นนั่งได้ในที่สุด
“โอ้โฮ คุณดูนี่ นอกจากจะประทุษร้ายผมแล้ว คุณยังจะทำให้เสื้อของผมเปื้อนอีก”
“ก็ใครใช้ให้นายดึงฉันแรงจนเสียหลักทำไมล่ะ”
“นี่คุณ หยุดโทษผมจะได้ไหม ผมเป็นคนช่วยคุณให้ขึ้นมาจากหล่มโคลนนะ คนอะไร ช่วยแล้วยังว่าไม่ดีอีก คน...แล้ง...น้ำ...ใจ”
“นี่นายว่าฉันหรือ”
“ก็ว่าน่ะสิ ไม่ว่าคุณแล้วจะไปว่าใครซะล่ะ”
“อีตาบ้า...”
โกรธจนอยากจะซัดหน้าเขาไปสักหมัด แต่หญิงสาวกลับยั้งมือไว้ได้ทัน ก่อนจะตัดสินใจสะบัดหน้าเดินจากไปในที่สุด
"อ้าวคุณจะรีบไปไหน รอผมหน่อยสิครับ เดี๋ยวเกิดหลงทางขึ้นมาอีก ยุ่งเลยนะ"
- Writer
