"หมอจะไปห้องหนูจริง ๆ เหรอคะ ห้องหนูแคบนะคะหมอจะอึดอัดเสียเปล่า ๆ " แก้มใสพูดขึ้นในขณะที่เดินไปยังลานจอดรถซึ่งมีรถของหมอชวิณจอดอยู่
"ผมอยากไป" หมอหนุ่มพูดขึ้นแล้วกดรีโมทปลดล็อกรถคันโตของตัวเอง
"แล้วอย่ามาบ่นนะคะว่าห้องหนูเล็ก" แก้มใสถอนหายใจหลังพูดจบ ก็ในเมื่อห้องของเธอนั้นเล็กกว่าห้องครัวของเขาเสียอีกเพราะถ้าหาห้องใหญ่กว่านี้รายได้ของเธอก็ไม่พอกับค่าใช้จ่าย ขอแค่มีที่ซุกหัวนอนก็พอใจแล้ว
แก้มใสต้องยอมพาคนตัวโตไปห้องเล็กของเธอ ซอยเข้าหอพักของเธอเป็นซอยเล็กซึ่งรถคันใหญ่ของหมอเข้าไปไม่ได้ต้องจอดไว้หน้าปากซอย ระหว่างทางมีไปรายทางเป็นระยะไม่ถึงกับมืดมากแต่ก็ไม่สว่างเพียงพอ เวลานี้คนส่วนใหญ่จะเข้าที่พักกันแล้วมีเพียงสุนัขจรจัดสี่ห้าตัวออกมาคุ้ยถังขยะเพื่อหากินประทังชีวิตตัวเอง
"ซอยมืดมากเลยนะแก้มใส" หมอชวิณที่เดินตามหลังคนตัวเล็กพูดขึ้น สายตาคมสอดส่องไปตามทางเพื่อสังเกตการณ์สภาพแวดล้อมความเ
