อิซาเบลล่าถูกรังแก ( She was bullied by everyone ) #2
1486 Words
ทั้งสองกลับไปทำงานของตัวเองต่ออย่างเงียบ ๆ หลายชั่วโมงต่อมา จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องทำงานเปิดออก รีเบคก้าเข้ามาในชุดกระโปรงทรงดินสอลายเสือดาว สวมเสื้อแขนกุดผ้าไหมสีขาวและเสื้อโค้ทพร้อมขนเฟอร์สีดำหรูหรา เธอจับคู่กับรองเท้าส้นเข็มและถุงน่องสีดำ และบนหูทั้งสองข้างใส่ต่างหูเพชรราคาน่าจะหลายพันปอนด์
"สวัสดีค่ะทั้งสอง!" เธอทักทายพร้อมส่งยิ้มอย่างมีเลศนัย
เอียนหันไปมองแอชเชอร์ด้วยสายตาเย็นชา ซึ่งเพื่อนของเขามองกลับมาเตือนว่าห้ามพูดอะไร
“เฮ้! ที่รัก” แอชเชอร์ทักทายในขณะที่เขายืนขึ้นและเดินไปหาเธอใบหน้าของเขาถูกดึงลงมา เธอจูบเขา โดยไม่สนใจเอียนที่นั่งมองด้วยสายตาดำมืด “การถ่ายแบบเสร็จเรียบร้อยแล้ว?" แอชเชอร์ถามเธอ
“ต้องใช้เวลานานมากกว่าเดิมค่ะ” เธอตอบขณะเดินไปที่โต๊ะของเขาและนั่งที่มุมโต๊ะ เหลือบสายตามองเอียนนิดหนึ่ง “ลูคมีผู้ช่วยที่งี่เง่าในสตูดิโอ ทำให้การทำงานช้ามาก ถ้าฉันเป็นคนจ้างงานพวกเขา ฉันจะไล่พวกเขาออกทันที” รีเบคก้าบ่นเสียงดังให้แอชเชอร์ฟัง
“ฉันจะไปแล้วนะ” เอียนพูดขัดจังหวะขึ้น "โทรหาฉันถ้ามีอะไรเพิ่มเติม แล้วเจอกันวันศุกร์"
รีเบคก้ามองที่แผ่นหลังของเอียนอย่างเย็นชาขณะที่เขาเดินออกไปก่อนที่จะมองแอชเชอร์ด้วยสีหน้ามุ่ยไม่พอใจ “เขาไม่เคยชอบฉันตั้งแต่เราเริ่มออกเดตกัน” เธอบ่น พลางเดินไปนั่งที่โซฟาและนั่งข้างเขา
“เป็นเพราะเขาต้องการฉันเหมือนกันและเกลียดที่ฉันเลือกคุณ?”
รีเบคก้าพูดออกมาอย่างเข้าข้างตัวเอง ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเอียนแค่ไม่ชอบเธอ เพราะเธอนอนกับผู้ชายหลายคน เขาถึงขั้นเกลียดเธอเลยก็ว่าได้
แอชเชอร์ไม่ตอบอะไรเพราะเขารู้ว่าเอียนไม่ชอบรีเบคก้า แต่เขามองกวาดไปทั้งร่างของเธอ ก่อนที่จะไปหยุดที่หน้าเธอ และรับรู้ได้ถึงความหิวกระหายของเขาที่เพิ่มขึ้น เขายกมือขึ้นลูบที่ขาของเธอ เธอส่งยิ้มยั่วยวนให้เขา ดวงตาของเธอตื่นเต้น หลังจากนั้นทั้งสองก็ดื่มด่ำกับไฟแห่งความปรารถนา
หลังจากอยู่ในที่ทำงานของเขาเป็นเวลาหลายชั่วโมง แอชเชอร์และรีเบคก้าก็ออกไปจากห้องด้วยท่าทางมีความสุขและพึงพอใจ
ขณะที่พวกเขาจะออกไปรับประทานอาหารกลางวัน ลงลิฟต์ส่วนตัวเพื่อลงไปที่ล็อบบี้และกำลังยืนรอรถอยู่หน้าบริษัท
“เธออยากไปกินร้านไหน?” เขาถามขึ้นมา “เธอสมควรได้รับรางวัลหลังจากที่ได้เซ็นสัญญางาน เมื่อวานนี้ ขอโทษที่ฉันไม่ได้ไปพบเธอ”
“ไปที่สวนลอยฟ้ากันเถอะค่ะ” รีเบคก้าพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันอยากอวดต่างหูคู่ใหม่ที่คุณซื้อมาให้ฉันค่ะ”
แอชเชอร์ยิ้มในขณะเขาก้มลงจูบเธอ ก่อนที่เขาจะหลับตาลงก็สังเกตเห็นอิซาเบลล่ารีบเดินไปตามทางรถวิ่งพร้อมกับอาหารหลายถุงมากเกินกว่าที่แขนของเธอจะรับมือได้ ไม่มีใครคอยช่วยเหลือเธอ เธอหยุดครู่หนึ่ง วางถุงลง ลูบแขนเธอเบา ๆ เขาเฝ้าดูขณะที่เห็นเธอยกโทรศัพท์ขึ้นมารับสายและเห็นเธอสะดุ้งเล็กน้อยกับสิ่งที่ผู้โทรบอกกับเธอ
“อี้…ดูผู้หญิงนั่นสิคะ น่ารังเกียจที่สุด” รีเบคก้าแสดงความเห็นอย่างรังเกียจเมื่อเห็นอิซาเบลล่ายกกระเป๋าขึ้นมาอีกครั้งแล้วเดินเข้าไปในตัวอาคารอย่างเร่งรีบ “แต่งตัวเหมือนแม่บ้านขนาดนั้นก็ไม่แปลกหรอกค่ะ นั่นคืองานที่เหมาะสมกับเธอ”
เขายังคงนิ่งเงียบ และสิ่งที่เอียนบอกเขาเมื่อไม่นานมานี้ก็หวนคืนเข้ามาในความคิดของเขา
อิซาเบลล่ากลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอหลังจากรับประทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารของบริษัท
ทอม ชายในวัยหกสิบเศษ ค้นพบว่าเธอกำลังรับประทานอาหารกลางวันที่ตู้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดกวาดเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เขาเรียกเธอให้ไปทานอาหารที่โรงอาหาร แต่หลังจากที่เธอประสบอุบัติเหตุที่โรงอาหาร เธอตัดสินใจนำอาหารกลางวันมาเองจากห้องและหาที่ส่วนตัวเล็ก ๆ ที่เธอสามารถกินได้อย่างสงบ มันจะเป็นเวลาที่เธอจะได้ปลดปล่อยให้ตัวเองได้พักผ่อนจากคำสั่งทั้งหมด จากคำสั่งที่หัวหน้าโยนงานทั้งหมดมาให้เธอ
“ปริ้นภาพเสร็จหรือยังอิซาเบลล่า?” เสียงหัวหน้าของเธอตะโกนถามเสียงดัง
“จะเสร็จภายในสิบนาทีค่ะหัวหน้า” อิซาเบลล่ารีบตอบอย่างรวดเร็วขณะที่จัดวางแบบให้เรียบร้อย
“ฉันจะเอาไปวางบนโต๊ะของคุณค่ะ”
“ฉันให้เวลาเธอสิบนาทีเท่านั้น!” ลูซี่กดดันเธอด้วยความสะใจที่ได้แกล้งเธอ “ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันต้องการมันทันทีหลังจากเวลาอาหารกลางวันเสร็จ พระเจ้า! เธอนี่มันงี่เง่าที่สุด! เธอกำลังทำแบบนี้เพื่อทำลายวันเวลาที่เหลือของฉันหรือแค่ยืนยันว่าเธอโง่จริง ๆ กันแน่ เร็วเข้า!”
อิซาเบลล่ารีบจัดกระดาษแล้วยื่นให้เธอ
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!?” ลูซี่ตะโกนแล้วขว้างแฟ้มหนากระแทกหน้าเธออย่างแรง “ฉันบอกให้เธอพิมพ์ภาพวาดสำหรับร้าน Sp Jewelry! ทำไมเธอถึงปริ้นงานนี้มาให้ฉัน!”
“คุณบอกให้พิมพ์รูปต้นไม้กับดอกไม้ค่ะ” อิซาเบลล่าอธิบาย โดยไม่สนใจความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอ
ลูซี่มองดูเธอด้วยสายตาไม่พอใจ และเดินเข้ามาหาเธอ ชี้นิ้วหนึ่งนิ้วจิ้มลงบนหน้าผากเธอ
“เธอว่าฉันโกหกงั้นเหรอ?” เธอถามเสียงดังหันไปหาลูกน้องคนอื่น ๆ “มีใครได้ยินฉันบอกให้เธอปริ้นรูปต้นไม้กับดอกไม้บ้าง?”
“ไม่ได้ยินค่ะหัวหน้า” ลูกน้องคนหนึ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“เอกสารที่เธอปริ้นมาที่เสียไปจะถูกหักออกจากเงินเดือนของเธอ เธอมันขยะที่ไร้ประโยชน์จริงๆ” ลูซี่เย้ย “นั่นรวมถึงการใช้หมึกด้วย ดาเมียนมีวิธีคำนวณ ปริมาณหมึกที่ใช้งานไปแล้วจะถูกหักออกจากค่าจ้างของเธอ”
“รับทราบค่ะหัวหน้า” ดาเมียนตอบ
“เธอควรจะขอบคุณฉันนะที่หางานให้เธอทำ” ลูซี่กรีดนิ้วไปมาด้วยความสะใจที่ได้แกล้งอิซาเบลล่า
"แต่ตอนนี้เธอกำลังทำให้บริษัทสูญเสียทรัพยากร พนักงานใหม่ส่วนใหญ่เขาไม่เป็นแบบเธอหรอก พวกเขาเข้าใจงานหลังจากฝึกไม่กี่อาทิตย์ เธอนี่มันทำตัวน่าขายหน้าชะมัด!”
“ฉันจะปริ้นรูปที่คุณต้องการทันทีค่ะหัวหน้า” อิซาเบลล่าพูดเสียงเบาและโค้งคำนับขอโทษ
“ก็ไปทำมาสิ มายืนบื้ออะไรอยู่ตรงนี้!” ลูซี่เบ้ปากให้เธออย่างสมน้ำหน้า
อิซาเบลล่าหันกลับมาที่โต๊ะของเธอ พลางรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอคว้ากระดาษปอนด์บาง ๆ และวางใส่เครื่องพิมพ์ข้างเธอ เธอเหลือบมองอย่างรวดเร็ว หางตาเห็นลูซี่กำลังหัวเราะเยาะกับกลุ่มเพื่อนของเธออยู่ อิซาเบลล่ารู้ได้ทันทีว่าเธอโดนพวกเขากลั่นแกล้ง
“เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งเบลล่า” เธอกระซิบให้กำลังใจตัวเอง “ปล่อยมันไปเถอะ ฉันทนได้”
“ดูเวลาด้วย!”
ลูซี่พูดเสียงดังเมื่ออิซาเบลล่าวางภาพวาด Sp Jewelry ลงบนโต๊ะในที่สุด ลูซี่มองเธออย่างรังเกียจ “ไปชงกาแฟให้พวกเรา ในขณะที่เธออยู่ที่นั้น ให้ไปจัดการห้องประชุมขนาดเล็ก เตรียมพร้อมให้เรียบร้อย ไม่ต้องเรียกแม่บ้าน ลูกค้ากำลังมา!”
“ค่ะหัวหน้า” อิซาเบลล่าพูดแล้วรีบไป
จากนั้นอิซาเบลล่าก็รีบไปทำตามคำสั่งของเธอ เธอเริ่มเตรียมกาแฟแล้วก็จัดการห้องประชุมเล็ก เธอเปิดไฟและแอร์ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้จัดเก้าอี้อย่างเหมาะสม หญิงสาวฉีดสเปรย์ปรับอากาศเล็กน้อย
“ทางนี้ค่ะ คุณนายริเวีย” เธอได้ยินเสียงหัวหน้าของเธอพูดอย่างเป็นทางการ “ฉันจะให้คนเตรียมเครื่องดื่มกาแฟมาบริการให้แก่คุณและคนจากบริษัทของคุณนะคะ คุณเอรินากำลังขึ้นมาจากรับประทานอาหารกลางวันค่ะ”
อิซาเบลล่าออกไปเพื่อให้ลูซี่และลูกค้าได้เข้ามา หญิงสาวโค้งทำความเคารพพวกเขาอย่างเป็นทางการก่อนจะรีบออกไปเตรียมกาแฟ เธอเรียงถ้วยสี่ใบ จัดเรียงน้ำตาลและครีมก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกาใส่กาแฟ เธอเทมันลงไปแล้วค่อย ๆ ยกถาดเดินอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้มันหกออกมา
- Writer
