เมียลับซีอีโอ..Ceo Secret Little Wife

ฉันอยากจูบเธอ ( I want to kiss her badly) # 2

เขาไปที่ลิฟต์ส่วนตัวแล้วกดลงไปชั้นจอดรถของเขา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เขาพบว่าตัวเองกำลังก้าวออกจากลิฟต์ชั้น 26ของ River View Apartment เขาใช้กุญแจสำรองไขเปิดประตูห้องอะพาร์ตเมนต์อย่างเงียบ ๆ เขาพบกับความว่างเปล่าและภายในห้องก็มีเพียงแสงสลัวเล็กน้อย เขาได้ยินเสียงดนตรีดังมาจากห้องที่เธอใช้เป็นห้องสตูดิโอเพื่อใช้วาดภาพ แอชเชอร์เดินไปที่ห้องนั้นและไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะพบกับอิซาเบลล่าในห้องนี้

เขาเคยเดินทางไปทั่วโลกเพื่อธุรกิจและท่องเที่ยว เขาได้พบเจอกับผู้หญิงที่ทั้งฉลาด ทั้งสวยงามได้นอนกับผู้หญิงมาแล้วหลายคนจนนับไม่ถ้วน และเขาไม่เคยมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เขาจะทิ้งพวกเธอไปทันทีที่เมื่อเขารู้สึกเบื่อ เขาอยู่กับรีเบคก้านานกว่าผู้หญิงคนอื่น เธอซึ่งดูเหมือนจะถูกใจเขามากกว่าผู้หญิงทุกคน แต่เขารู้ว่าเขากำลังจะเบื่อเธอในไม่ช้านี้ หรืออาจจะเบื่อเธอไปแล้วก็ได้ตอนนี้ เพราะเขาไม่ได้มีความรู้สึกอยากเจอเธอเลย เขาตีตัวออกห่างจากเธอ สาเหตุเพราะอะไรเขารู้ดี! ทันใดนั้นความคิดทั้งหมดก็สะดุดเมื่อเขาคิดเรื่องอิซาเบลล่า

ตอนนี้ภรรยาของเขาเปลี่ยนเสื้อเป็นสายสปาเก็ตตีโชว์หลังเปล่า นั่นแสดงว่าเธอไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน เธอใส่กางเกงยีนขาสั้น ทั้งยังสวมผ้ากันเปื้อนสีดำที่มีคราบสีเปื้อนและมีแปรงโผล่ออกมาจากกระเป๋า ผมของเธอถูกมัดดึงขึ้นไปด้านบนเป็นก้อนขนมปังยุ่งเหยิง

เธอกำลังยืนและหันหน้าเข้าหาภาพวาด มือของเธอจับส่วนบนของผืนผ้าใบ เธอกำลังตกอยู่ในห้วงของความคิด ไม่รู้สึกตัวว่าเขามายืนตรงนี้นานแล้ว

แอชเชอร์ก้าวเข้ามาหาเธอสองก้าวและหันเธอเข้าหาเขาอย่างกะทันหัน

อิซาเบลล่ากรีดร้องแต่เสียงของเธอขาดหายเพราะแอชเชอร์ทาบทับริมฝีปากลงมาจุมพิตเธออย่างหิวกระหาย เขาจับมือเธอแน่นเมื่อเธอพยายามดันตัวเขาออกในขณะที่เขาจูบเธออย่างดื่มด่ำ

จากนั้นเขาก็ผลักเธอออกไปอย่างเกรี้ยวกราด หายใจแรง ๆ พลางมองดูเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยราคะ เขาก้าวเข้ามาหาเธออีกครั้ง ทว่าเธอขยับตัวออกห่าง ปากเธอแดงจากการรุกรานจากเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและความสับสน

“ได้โปรดอย่าทำร้ายฉัน!” เธอคร่ำครวญขอร้องเขา

ดูเหมือนเขาจะตื่นจากภวังค์ เขาหยุดและมองเธออย่างรู้สึกตัว

“นรก! ” เขาพึมพำก่อนจะรีบออกจากอะพาร์ตเมนต์ไปทันที

………

วันหยุดแสนสุขใจได้ผ่านพ้นไป อิซาเบลล่าเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์ เมื่อเธอได้ยินเสียงลูซี่เรียกชื่อเธอ หญิงสาวรีบลุกขึ้นและรีบไปที่ห้องทำงานของคนที่เรียกทันที

“มีอะไรคะหัวหน้า?” เธอถามอย่างเป็นทางการ

ลูซี่มองเธออย่างไม่พอใจ

“ฉันต้องการให้เธอไปเอากระดาษปอนด์ขนาด A3 สามรีมที่ชั้น 65 มาให้ฉัน” เธอพูดห้วน ๆ

“รับทราบค่ะหัวหน้า” อิซาเบลล่าตอบ “ฉันจะรีบโทรไปแจ้งให้เขามาส่งมาให้ที่นี่โดยเร็วที่สุดค่ะ”

ลูซี่มองเธอด้วยความโกรธ “เธอได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า ฉันบอกว่าให้เธอไปเอามา ฉันไม่ได้บอกให้พวกเขามาส่งที่นี่ ไปเอามาตอนนี้ ด่วนที่สุด! ฉันมั่นใจว่าเธอสามารถทำได้อย่างรวดเร็วเพราะเมื่อวานเธอไม่ได้มาทำงาน”

“แล้วเรื่องที่เธอลางาน” เธอพูดต่ออย่างร้อนรน “คราวหน้าถ้าเธอจะลางานโดยไม่บอกฉันโดยตรง ฉันจะไล่เธอออก และเธอไม่มีสิทธิ์ไปลางานกับรองประธานกรรมการ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร ออกไปได้แล้ว!"

อิซาเบลล่ารีบวิ่งไปที่ลิฟต์ ลงไปที่ชั้น 65 เพื่อเอาของที่หัวหน้าเธอต้องการ

“อรุณสวัสดิ์ เจมส์” เธอทักทายอย่างเป็นกันเองที่หน้าต่างแผนกคลังสินค้า

“สวัสดีอิซาเบลล่า” เจมส์ พนักงานคลังสินค้าทักทายด้วยรอยยิ้ม “ให้ฉันเดาหัวหน้าของคุณส่งคุณมาทำภารกิจ วันนี้คุณต้องการอะไร?”

“เธอต้องการพวกมันตอนนี้” เธอตอบเสียงเบา “และฉันก็ไม่มีอะไรทำมาก ฉันเลยมาที่นี่ ฉันขอกระดาษขนาด A3 จำนวน 3 รีมค่ะ”

“หัวหน้าคุณไม่สมควรได้รับความเมตตาจากคุณอิซาเบลล่า” เขาให้ความเห็นขณะยื่นกระดาษแบบฟอร์มเพื่อให้เธอกรอก “เธอกำลังกลั่นแกล้งคุณ แต่คุณยังคงพยายามปกปิดเรื่องนี้เพื่อช่วยเธอ”

อิซาเบลล่าทำได้เพียงยิ้มเบา ๆ ขณะที่เธอกรอกแบบฟอร์ม

“เดี๋ยวฉันช่วยไปส่งที่ลิฟต์” เขาหยิบแบบฟอร์มกลับมาพร้อมเซ็นชื่อสำหรับปล่อยของ “ให้เวลาฉันห้านาทีเพื่อไปเอามัน”

“ขอบคุณค่ะเจมส์” เธอกล่าวขอบคุณขณะเดินเคียงข้างเขาไปที่ลิฟต์

พวกเขายืนอยู่หน้าลิฟต์ อิซาเบลล่ากดลิฟต์และมองดูมันกำลังขึ้นมา ขณะที่พวกเขารอลิฟต์อยู่ เจมส์ก็ได้เล่าให้เธอฟังถึงแขกวีไอพีที่จะมาในวันนี้ คำแนะนำถูกส่งต่อไปยังทุกคนเพื่อการต้อนรับอย่างดีที่สุดสำหรับการมาเยือนของแขกวีไอพี

“เขาต้องเป็นคนที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ ที่แม้แต่ซีอีโอเป็นคนออกมาเปิดเผยเองเลยทีเดียว เขาให้ความสำคัญกับแขกคนนี้มาก” เจมส์พูดให้เธอฟัง

"จริงเหรอคะ” อิซาเบลล่าถาม

ความคิดของเธอล่องลอยไปหาสามีของเธออีกครั้ง เธอหน้าแดงครั้นนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อวาน เธอกำลังใช้ความคิดอย่างลึกซึ้งในการหาแรงบันดาลใจที่จะเขียนภาพวาดเพื่อการแข่งขันที่เธอกำลังจะเข้าร่วม ทว่าจู่ ๆ เธอก็ถูกหมุนตัวและดึงไปด้านหลัง เธออ้าปากกำลังจะกรีดร้องโดยคิดว่าเขาเป็นผู้ร้ายลักพาตัว เมื่อปากของเธอถูกจู่โจมโดยปากของเขาที่จูบเธออย่างหิวโหย หญิงสาวพยายามผลักเขาออกไป แต่เขาจับแขนเธอแน่น

ติ้ง!

ลิฟต์หยุด อิซาเบลล่าอดทนรอให้ประตูเปิดขณะที่เจมส์วางกระดาษบนแขนเธอเบา ๆ เธอกำลังจะก้าวเข้าไปข้างใน แต่เธอหยุดตัวเองไว้ก่อน เมื่อมองเห็นว่ามีผู้โดยสารสามคนโดยชายร่างสูงสง่าในวัยประมาณห้าสิบปีขึ้นมีนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มและผมสีขาวแซมอยู่ตรงกลางเล็กน้อย ซึ่งจากที่เห็นท่าทางของเขา เธอสันนิษฐานว่าเขาคือแขกวีไอพีที่ทุกคนพูดถึง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”เธอทักทายอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้ม “ฉันรอรอบถัดไปได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรเข้ามาเถอะ” ชายร่างสูงพูด “คุณคงไม่รบกวนผมหรอก”

“ขอบคุณมากค่ะ” เธอกล่าวอย่างสุภาพขณะที่ก้าวเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง “กรุณากดลิฟต์ชั้นที่ 68 ได้ไหมคะ ขอบคุณค่ะ”

“ของที่คุณถืออยู่หนักมากไหมทำไมไม่ใช้ตัวช่วยล่ะ” ผู้ชายคนนั้นถามขึ้นมาอย่างสงสัย

อิซาเบลล่าเงยหน้าขึ้นมองและประหลาดใจกับความเข้มของสีดวงตาของเขา

“ไม่หนักมากค่ะ ฉันถือไหวเพื่อความรวดเร็ว” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม “ฉันต้องขอบคุณที่พวกเขาหางานให้ฉันทำค่ะ”

“คุณไม่รังเกียจที่จะทำอย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่ค่ะ” เธอตอบอย่างจริงใจ “มันเป็นส่วนหนึ่งของงานค่ะ ฉันพยายามช่วยงานหัวหน้าในสิ่งที่ตัวเองทำได้ค่ะ แด๊ดของฉันบอกฉันว่าฉันควรจะกล่าวขอบคุณเสมอ เพราะมันหมายถึงฉันได้เรียนรู้งานเพิ่มมากขึ้นค่ะ”

เธอมองขึ้นไปดูที่ตัวเลขเมื่อเสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง

“นี่คือชั้นที่ฉันทำงานอยู่ค่ะ” เธอพูดขึ้นมา ขณะรอให้ประตูเปิด “ยินดีที่ได้คุยกับท่านค่ะ ขอให้เป็นวันที่ดีและขอให้การมาเยือนที่นี่ของท่านเป็นไปอย่างราบรื่นนะคะ”

อิซาเบลล่าก้าวออกไปจากลิฟต์ ด้วยภาระอันหนักอึ้งของเธอ เธอหันหน้าไปหาพวกเขาและโค้งคำนับอย่างเป็นทางการก่อนจะรีบเอาของไปให้ลูซี่

“เธอใช้เวลานานเกินไป” เสียงของลูซี่เยาะเย้ย “ใส่ลงไปในถาดพิมพ์ คุณเอรินากำลังรออยู่ที่ชั้นบนสำหรับโครงการที่จะนำเสนอ”

“ค่ะหัวหน้า” อิซาเบลล่าตอบและรีบทำตามที่บอก

หลังจากทำงานเสร็จ เธอก็กลับไปที่โต๊ะทำงาน มองดูกองเอกสารและตัวอย่างบนโต๊ะทำงานของเธอ

“คุณลูซี่บอกให้ฉันบอกเธอว่าให้เธอทำงานที่กองอยู่ตรงนี้ให้เสร็จ” เธอพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ดูเหมือนว่าคุณจะกลับบ้านดึกอีกครั้ง นั่นคือความผิดของเธอยู่แล้ว เมื่อวานเธอไม่ควรลางาน” ดาเมียนลูกน้องคนสนิทลูซี่พูดพร้อมกับเบ้ปากให้เธอ

“ขอบคุณที่บอกค่ะ ฉันจะเริ่มทำทันที” อิซาเบลล่าตอบ

เธอนั่งลงบนโต๊ะ เอื้อมหยิบวัสดุที่อยู่ใกล้ที่สุดที่อยู่ใกล้ ๆ เธอเอื้อมมือไปหามาร์กเกอร์กับเทปสำหรับติดฉลากชั่วคราว และเขียนลงในสมุดบันทึกของเธอ เธอจะหยุดเป็นครั้งคราวเพื่อรองรับคำสั่งของลูซี่ เช่น การเพิ่มกระดาษลงไปในเครื่องพิมพ์ เธอถูกใช้ให้ลงไปชั้นล่างเพื่อซื้ออาหารกลางวันให้ลูซี่และเพื่อนร่วมงานของเธอ

อิซาเบลล่ายังคงสงบนิ่ง แม้จะเหนื่อยทั้งกายและใจจากคำสั่งทั้งหมด ไหนจะคำพูดดูหมิ่นสารพัด เธอจำได้วันที่สามีของเธอตะคอกด่าเธอ เธอไม่ยอมโต้กลับเพราะเมื่อครั้งก่อนที่มัมของเธอจะเสียชีวิต เป็นเพราะเธอตอบโต้กับเด็กผู้ชายคนนั้น มัมของเธอเลยเสียชีวิต เหตุการณ์นั้นยังจำฝังใจของเธอได้ดี

“อิซาเบลล่า!”

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นพนักงานทำความสะอาดที่ใจดี ชวนเธอไปทานอาหารที่โรงอาหารหลังจากพบว่าเธอรับประทานอาหารกลางวันในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด

“สวัสดีค่ะทอม!” เธอทักทายด้วยรอยยิ้ม “คุณกำลังทำความสะอาดเหรอคะ ฉันจะไปเอาถุงมาให้คุณ”

“ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่” เขาถามด้วยความสงสัย “เธอน่าจะถึงบ้านตั้งแต่หลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้สี่ทุ่มแล้วนะ”

“ฉันต้องเร่งทำงานให้เสร็จค่ะ” เธอตอบ “ตอนนี้ใกล้จะเสร็จเซตแรกแล้ว”

“ฉันว่าเธอทำงานหนักมากเกินไป” เขาพูดขณะมองลงไปที่โต๊ะทำงานของเธอซึ่งเต็มไปด้วยกาว กรรไกร กระดาษพิมพ์เปล่า และวัสดุประเภทต่าง ๆ เธอได้วางเอกสารหน้าที่กรอกเสร็จเรียบร้อยแล้วไว้ในตู้เก็บเอกสารข้างเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอพูดอย่างใจเย็น “ยิ่งทำเสร็จเร็วเท่าไหร่ ฉันจะได้กลับบ้านได้เร็วขึ้น พรุ่งนี้ฉันต้องวาดภาพให้เสร็จสำหรับการประกวดที่ฉันเคยบอกคุณ”

“เป็นอย่างไรบ้าง”

“ฉันยังไม่มั่นใจว่าจะเสร็จทันไหม แต่ฉันจะพยายามค่ะ” เธอตอบขณะวางอีกอันที่เสร็จไว้ข้าง ๆ เธอ “สุดสัปดาห์นี้จะเป็นวันสุดท้ายของฉัน เพราะฉันต้องส่งในวันอังคารตอนเช้าก่อนมาทำงาน”

“ฉันสามารถช่วยอะไรเธอได้บ้างไหม” ทอมถาม “ให้ฉันช่วยดูแลเธอระหว่างเดินทางกลับห้อง เพื่อความปลอดภัยของเธอ เพราะมันดึกมากแล้วมันไม่ปลอดภัยสำหรับหญิงสาวแบบเธอ ฉันจะสแกนบัตรในอีกไม่กี่นาทีหลังจากเอาขยะลงไปไว้ที่ชั้นใต้ดิน ฉันจะคอยดูแลเธอกลับถึงห้องอย่างปลอดภัย”

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นค่ะทอม” อิซาเบลล่าพูด เธอรู้สึกอบอุ่น ตั้งแต่แด๊ดของเธอเสียก็ไม่เคยมีใครใส่ใจเธอแบบจริงจัง

“อย่ามาเถียงกับฉัน” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

ผ่านไปอีกชั่วโมง ในที่สุดอิซาเบลล่าก็พบว่าทอมยืนรอเธออยู่นอกอาคารและเริ่มเดินเคียงข้างเขาไปทางป้ายรถเมล์

“ฉันไม่รบกวนคุณใช่ไหมคะทอม?” เธอถามอีกครั้ง “ภรรยาของคุณอาจจะสงสัยว่าทำไมคุณกลับบ้านดึกจัง”

“ฉันโทรหาเธอแล้วบอกว่าฉันจะไปส่งเพื่อนร่วมงาน” เขาพูดอย่างใจเย็น “หยุดกังวลได้แล้ว บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มาก เดินแป๊บเดียวก็ถึง”

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ทั้งสองเดินมาจนถึงอะพาร์ตเมนต์ของ

อิซาเบลล่า ทอมจึงแยกตัวกลับบ้าน อิซาเบลล่ารับรู้ถึงความห่วงใยที่เขามีให้เธอ