Hayat, bazen insana yalnızlık hediye ederdi. Her zaman kötü olmasa bile bazen yanında birini hissetmeni sağlayacak kadar yalnız kalmak cidden acı verirdi. Yıllardır, her yeni gelen yaş günü için biraz daha bu yalnızlığın acısını hissetmek ve bu yalnızlığın hiçbir zaman dolmayacağını düşünmek daha da acı verici olurdu. Her akşam, evinin kapısının kilidini açtığında koca bir yalnızlık ile karşılaşmak kadar kötüsü yoktu. Telefonunun gün içinde müvekkillerin tarafından veya iş için seni arayan elemanın tarafından çaldırılması pek sorun olmuyordu. Yoğun bir günde hiçbir arkadaşına, hiçbir aile üyesine vakit harcayamazdın ama mesai bitip de evine girdiğinde o telefonun derin bir sessizliğe gömülmesi kadar berbat bir his yoktu. Her ne kadar sessizlik hoşuna gidiyor olsa bile evine girdiğinde tek
