“เสร็จแล้วก็ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวจะถึงบ้านกำนันดึกไป”
“ฉันขอเวลาอีกสักครู่นะคะ แล้วจะตามออกไป”
อิงครัตต่อรองพลางกวาดสายตามองไปที่กระเป๋าถือใบเล็กบนเตียงซึ่งมีข้าวของกระจายอยู่รอบๆยังไม่ได้มีการเก็บใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยแต่อย่างใด และดูเหมือนนายอำเภอหนุ่มจะเข้าใจ
“อืม…อย่าช้าล่ะ”
พูดจบศรัณก็หมุนตัวเดินออกจากห้องนอนตรงมายังห้องโถงเพื่อมานั่งรอเธอ แต่พอเดินมาถึงก็พบว่ามือขวาคนสนิทนั่งรออยู่บนโซฟาก่อนแล้ว
“มาถึงแล้วเหรอ”
ศรัณทักอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบปกติ แต่เทิดไทกลับหลบสายตาไม่ยอมมองหน้าดูผิดสังเกตจนเขาต้องเอ่ยถามอีกครั้ง
“นายเป็นอะไรเทิดไท หลบสายตาไม่ยอมมองหน้า หรือกลัวว่าถ้ามองแล้วจะพิศวาสฉันขึ้นมา”
เทิดไทถึงกับอึ้งไปครู่ใหญ่เมื่อถูกเจ้านายที่ทำงานด้วยกันมานานแซวเล่นอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ปกติแล้วจะเห็นแต่มาดเคร่งขรึมดุดันเป็นวิสัย
“เปล่าครับท่าน”
ศรัณไม่ได้สนใจคำตอบของอีกฝ่าย แต
