“ท่านประธานครับ คนของเราถูกจับได้แล้ว” ใบหน้าหยาบกร้านบ่งบอกถึงการทำงานที่หนักและเป็นเวลานานติดต่อกัน รอยย่นบนหน้าผากตอนนี้กำลังชี้ชัดว่ากำลังมีความกังวล
“มันไม่กล้าชักถอดมาถึงเราหรอก” เสียงทุ้มราบเรียบดังขึ้นหลังเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่
“ครับ เรื่องนี้ยังไงพวกตำรวจก็ไม่มีทางสืบมาถึงท่าน” มือป้อมแกร่งค่อยๆ คลายออกจากกันหลังจากได้ฟังข้อแคลงใจจากปากเจ้านาย แล้วก็มั่นใจว่าคนของเราจัดการเรื่องนี้ได้ดีจนตำรวจไม่มีทางสืบรู้ว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลัง
“ถือว่าเป็นการต้อนรับการกลับมาแล้วกัน จะเสียดายก็ตรงที่มันไม่เป็นอะไรมาก โชคยังถือว่าเข้าข้างมันอยู่” มือแกร่งกำเข้าหากันแน่น นึกไปถึงใบหน้าเย่อหยิ่ง ไม่เคารพผู้อาวุโสแถมยังวางมาดใส่คนที่อยู่ในแวดวงธุรกิจมาก่อน
อยากรู้นักว่าจะเก่งสักแค่ไหน!
“ครั้งนี้ถือว่าทักทาย ครั้งหน้าอย่าพลาดอีก” ใบหน้าคมเข้มแสระยิ้มเบาๆ ก่อนจะหยิบรูปภาพสี่เหลี่ยมขนาดพอดีสายตา
