มาเฟียจองจำรัก

ตอนที่ 4 ท้อง

@2เดือนต่อมา

"อุ๊บ" เช้ามืดดารินพาร่างกายที่มันบอบช้ำจากการร่วมบทสวาทในแต่ละค่ำคืนเดินโซเซลงจากเตียงนอนทั้งที่ยังเปลือยกายเข้าห้องน้ำ เธอไม่เคยมีเสื้อผ้าติดตัวนอนสักคืนเพราะเขาสั่งห้าม แต่ละคืนเธอต้องรับบทหนักกับเซ็กส์ของเขาสารพัดวิธีที่จะทำ

เป็นเวลาสองเดือนที่มาอยู่ที่นี่ เป็นสิ่งของระบายความใคร่ให้แก่เขา ถึงพักหลังๆ เขาจะไม่ใช้อุปกรณ์ต่างๆ ทำร้ายเธอแล้วหลังจากที่ได้เข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลถึงสิบวัน

แต่ทุกๆ คืนเธอต้องทนกับเซ็กส์ที่ยาวนานแทบหมดสภาพ ไม่เจ็บกายแต่เสียพลังงานอย่างหนักเมื่อเธอต้องทำให้เขาพอใจถึงจะเป็นเวลานอนพักของเธอ

เช้านี้มันรู้สึกเพลียมากๆ เวียนหัวแถมยังมวลท้องไม่หยุดจนต้องรีบลุกวิ่งจากที่นอน หญิงสาวอาเจียนอยู่อย่างนั้นหลายรอบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เสียงโอ้กอ้ากส่งเสียงรบกวนคนที่กำลังต้องการพักผ่อนให้ตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะมองหาที่มาของเสียงเมื่อพบว่ามันดังมาจากทางห้องน้ำ

ฟรานเชสโกถอนหายใจอย่างแรงเพราะนี่มันยังไม่ใช่เวลาตื่นของเขา ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำหมายจะไปเอาเรื่อง

เขาเห็นดารินเทียวก้มเทียวเงยอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ จึงได้ยืนรอ เอามือกอดอกพิงลำตัวไปกับขอบประตูดูว่าเมื่อไหร่จะหยุดสักที กระทั่งหญิงสาวเริ่มนิ่งเขาจึงได้ถาม

"รบกวนอะไรฉันแต่เช้าฮะ!"

ดารินสะดุ้งกับน้ำเสียงตวาด ทำให้หญิงสาวรีบทำความสะอาดบนใบหน้าตัวเองเสร็จแล้วหันกลับไปมอง

ใบหน้าซีดเผือดของดารินทำให้ฟรานเชสโกชะงักไป เพราะต่อให้เขาร่วมรักกับเธอนานขนาดไหนสภาพของดารินไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เหมือนคนที่ไม่มีเลือดหล่อเลี้ยงร่างกาย

หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำเดินผ่านเขามานิ่งๆ ไม่ตอบคำถามเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน ตั้งแต่วันที่เขาตัดสินใจทรมานเธอโดยไม่ฟังคำอธิบายเธอไม่นับญาติดีด้วย

และเขาเองก็คงไม่ญาติดีกับเธอ เพราะฉะนั้นเธอจะเป็นหรือตายอย่างไรเขาก็ไม่ต้องมาถาม

"อ๊ะ!" ร่างบางถูกกระชากกลับมาเมื่อไม่ได้รับคำตอบ

"ฉันถาม!"

"ถ้าคุณมีตาและหูไม่ได้หนวกก็น่าจะเห็นและยินว่าฉันอ้วก"

"แล้วเธอเป็นอะไรถึงอ้วก!"

".." นั่นสิ เธอเป็นอะไรกัน

ความเงียบจากฝั่งของดารินทำให้ฟรานเชสโกเริ่มคิดไปต่างๆ นาๆ เขาไม่ใช่เด็ก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขากำลังนึกเรื่องที่ดาริน..

"เธอกินยาคุมทุกวันอยู่ใช่ไหม" ฟรานเชสโเค้นถามเสียงเข้มพลางทำสีหน้าจริงจัง เขาซีเรียสเรื่องนี้มากจึงให้ฝั่งของดารินเป็นฝ่ายกินยาคุมทุกวัน

ในเมื่อเขาเป็นคนแรกของหญิงสาวไม่จำเป็นต้องใส่ถุงยางอนามัยอยู่แล้วเพราะมันปลอดภัย แต่สิ่งที่จะปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาดก็คือดารินท้อง!

หญิงสาวท้องไม่ได้เพราะเธอกับเขาเรามีแม่คนเดียวกัน เขาแค่อยากสนุกและทรมานเธอเล่นๆ พร้อมทั้งทำให้แม่ของเธอกังวลใจที่ลูกสาวหายออกไปจากบ้าน จะได้รู้ว่าความคิดถึงมันทรมานขนาดไหนเมื่อวันที่แม่จากเขาไปแถมพ่อยังมาฆ่าตัวตายตาม!

เขาเติบโตขึ้นมาโดยปราศจากคนที่มีสายเลือดเดียวกัน

"ว่าไง!" ฟรานเชสโกเขย่าตัวหญิงสาวให้ตอบ

"กิน!"

"กินแล้วทำไมเป็นแบบนี้! ยาคุมเธออยู่ไหน"

ดารินเม้มปากแน่น ฟรานเชสโกรีบปล่อยแขนเรียวลงแล้วรีบเดินไปเปิดลิ้นชัก เขาจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้!

ชายหนุ่มหยิบแผงยาคุมในลิ้นชักออกมาดูแล้วนับย้อนไปถึงวันแรกที่เขาเริ่มให้เธอกินเพราะดารินกินยาคุมฉุกเฉินทุกวันไม่ได้อยู่แล้ว

"ทำไมเธอเพิ่งกินได้เท่านี้!" เขาหันมาเอาเรื่องกับดารินเมื่อเห็นว่ามันเพิ่งถูกแกะไปไม่กี่เม็ด ขณะนั้นน้ำใสๆ ในตาของหญิงสาวกลอกกลิ้ง เธอก็อายุยี่สิบห้าปีแล้วทำไมจะไม่รู้อาการพวกนี้

"ตอบฉันมา!" ฟรานเชสโกเขย่าอีกคนเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ

"ตอบ! ตอบฉันมา! ทำไมเธอเพิ่งกินได้เท่านี้!" ความร้อนรุ่มทำให้เขาไม่ยั้งมือเมื่อไม่ได้คำตอบสักที จนตัวของหญิงสาวเอนไหวไปมา

"อะ..อื้อ หยุด..ฉะ..ฉัน" แต่คนที่มึนหัวอยู่แล้วกลับเป็นลมล้มพับลงไปเลย

"บ้าฉิบ!" ฟรานเชสโกรีบอุ้มคนที่ทรุดตัวลงไปกองที่พื้นนำไปวางลงบนเตียงก่อนจะเดินไปเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้ รวมทั้งเขาเองที่แต่งตัวลวกๆ ทั้งที่ไม่เคยรีบอะไรเท่านี้มาก่อนในชีวิต

ก่อนจะอุ้มเธอลงจากห้องแล้วให้ลูกน้องขับรถไปที่โรงพยาบาล เขานัดหมอแผนกสูตินรีแพทย์เอาไว้คนหนึ่ง

ร่างบอบบางนอนกึ่งหลับกึ่งตื่น ท้ายที่สุดก็พยายามปรือตาขึ้นมองว่าเธออยู่ที่ใดเพราะรู้สึกหนาวมาก ก่อนจะมองไปยังด้านข้างเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายสองคนสนทนากัน มองดูดีๆ ว่าเธออยู่ที่ไหน

หากดูตามชุดกาวที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นใส่ บ่งบอกได้ว่าเธอกำลังนอนอยู่ในคลีนิกหรือโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

"อาการเธอเป็นยังไงบ้าง" ฟรานเชสโกถามเสียงเครียดพลางตั้งใจรอฟัง

"จากผลการอัลตร้าซาวด์พบว่าภรรยาของคุณกำลังตั้งครรภ์ได้แปดสัปดาห์"

ฟรานเชสโกชาไปทั้งตัวกับสิ่งที่ได้ยิน

"พักนี้คุณแม่อาจจะมีอาการแพ้ท้อง เพลียง่าย ผมแนะนำให้ฝากครรภ์ด้วยเลยจะได้รีบเอายาไปทาน หากคุณพ่อมาพร้อมกับคุณแม่แบบนี้แล้วผมจะได้ตรวจเลือดไปด้วย"

น้ำตาเม็ดเล็กไหลลงตรงหางตาเมื่อได้ยินคำตอบจากสูตินรีแพทย์ นอนร้องไห้เงียบๆ บนเตียงคนไข้อย่างปวดใจ ในที่สุดสิ่งที่เธอกังวลก็มาถึง มันเกิดขึ้นจนได้ เธอท้อง!

เธอพยายามจะกินยาคุมอย่างเคร่งครัดในเมื่อเขาไม่ป้องกัน เกือบทุกวันเขาทำให้เธอหลับเป็นตายในทุกๆ คืน เช้ามาเธอพยายามกินถึงมันจะเลยเวลามาบ้าง แต่ก็ยังขอภาวนาให้โชคเข้าข้าง

แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเธอเลย..

"ตรวจเลือดทำไม!" ฟรานเชสโกถามเสียงเข้ม ใบหน้าของเขาฉายแววซีเรียสอย่างถึงที่สุด

"ตรวจหาเชื้อ ดูความเสี่ยงที่จะนำไปสู่ลูก เด็กที่เกิดมาจะได้มีสุขภาพแข็งแรงครับ"

ฟรานเชสโกใจเต้นแรง นั่นคือเรื่องที่เขากังวลที่สุด กระนั้นกลับพยักหน้าช้าๆ ให้นายแพทย์ท่านนั้นขยับเข้ามาเลิกแขนเสื้อของเขาขึ้น จัดการเจาะเลือดแล้วรีบส่งตรวจให้ได้ผลภายในเวลาอันรวดเร็ว

ฟรานเชสโกอยู่รอฟังด้วยใจจดใจจ่อขณะที่มองไปยังบนเตียงผู้ป่วยพบว่าดารินยังคงหลับอยู่ แต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงหญิงสาวกำลังนอนฟังทุกบทสนทนา

เวลาผ่านไป..สูตินรีแพทย์ท่านนั้นรับข้อมูลผ่านทางคอมพิวเตอร์มา และฉบับที่เป็นเอกสารส่งให้คนที่มารับบริการ ฟรานเชสโกหยิบมันมาถือเอาไว้ในมือแล้วเปิดออกดู

"อันนี้เป็นผลตรวจของภรรยาคุณกับคุณนะครับ พบว่าไม่มีอะไรน่ากังวล แข็งแรงทั้งคุณพ่อคุณแม่ ไม่มีพาหะที่จะทำให้เสี่ยงต่อการไม่สมบูรณ์ของลูกน้อยในครรภ์"

ฟรานเชสโกแปลกใจ ทว่ายังไม่ถาม อ่านเอกสารการตรวจเลือดที่ได้รับมาก่อน แต่ที่สะดุดตาของเขาเห็นจะเป็นกรุปเลือดของเราทั้งคู่

เขามีเลือดกรุปเอบีเพราะพ่อแม่เป็นเอบีทั้งคู่ ส่วนดารินมีกรุปเลือดโอ..เขาหันไปมองหญิงสาวด้วยความแปลกใจ

ทำไมดารินถึงมีเลือดกรุปโอ เพราะต่อให้พ่อของเธอมีกรุปเลือดโอก็จริง แต่แม่ของเขากรุปเอบี เมื่อมารวมกันมันจึงไม่มีทางที่ลูกจะเป็นโอไปได้ ต้องเอหรือบีเท่านั้น

"ลูกจะไม่พิการ?" ฟรานเชสโกถามย้ำกับหมออีกทีด้วยใจที่เต้นแรง หรือ..ลูกน้องของเขาจับมาผิดคน แต่เขามั่นใจในฝีมือลูกน้องตัวเอง เพราะถ้าพวกมันพลาดคือตาย!

"ไม่นี่ครับ ทำไมเด็กต้องพิการในเมื่อคุณทั้งคู่แข็งแรง และไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดกันสักหน่อย"

คำตอบของนายแพทย์คนนั้นทำฟรานเชสโกแทบช็อก ดารินที่รู้ตัวอยู่แล้วค่อยๆ พยุงตัวเองลงจากเตียงผู้ป่วยทำให้ฟรานเชสโกหันไปมอง

ฟรานเชสโกลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าคนที่เดินมาหยุดลงตรงหน้าของเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

น้ำตาเม็ดเล็กไหลลงมาเมื่อเรื่องราวทั้งหมดที่เขากล่าวหาเธอมาตลอดว่าเป็นลูกของแม่เขาเปิดเผยสักที ทั้งที่ผ่านมา..ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธยังไงเขาไม่เคยเชื่อ

"ได้ยินชัดแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนที่คุณกล่าวหาเลย เพราะฉะนั้น..ฉันขอให้มันจบแต่เพียงเท่านี้ อย่าให้ฉันเจอว่าเราต้องอยู่ร่วมโลกนี้กันเลย" ดารินเอ่ยน้ำเสียงสั่นๆ พอให้ได้ยินกันแค่สองคนก่อนหญิงสาวจะเดินออกจากห้องไป