มาเฟียจองจำรัก

ตอนที่ 1 เจอตัว

(เจอแล้วครับคุณฟราน)

น้ำเสียงของลูกน้องคนหนึ่งกรอกเสียงมาตามสายขณะที่ 'ฟรานเชสโก' กำลังนั่งประชุม

"ไม่ผิดตัวใช่ไหม" เขาอยากถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ในแต่ละวันมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นโดยรอบเขาอยากให้แน่ใจว่าไม่ผิด เพราะยังไงเขาก็ไม่ประสงค์ทำคนที่ไม่เกี่ยวข้องอยู่แล้ว

(พวกเราเจอคุณ 'ดาริน' แล้วครับ ตอนนี้เธอนอนหลับอยู่ในรถครับ)

ฟรานเชสโกกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อได้ฟังคำตอบที่ชัดว่าใช่ ภายในหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น..ไม่เสียแรงที่เขามีลูกน้องฝีมือดีเป็นร้อยในปกครอง

"เอาเธอไปขังไว้ในห้องก่อน เสร็จงานฉันจะรีบไป" มือหนากดตัดสายก่อนจะส่งโทรศัพท์กลับคืนให้ลูกน้องทันที

การประชุมครั้งนี้ถือว่าสำคัญเพราะอาวุธทางการทหารที่ผลิตออกมาล็อตล่าสุดที่จะส่งไปจำหน่ายในหลายๆ ประเทศถือเป็นสินค้าผิดกฎหมายที่ฟรานเชสโกกับหุ้นส่วนอีกหลายคนต้องทำมันอย่างระมัดระวัง เพราะนี่เป็นการค้าของเถื่อนข้ามชาติ ถึงไม่มีปัญหาในบ้านของตัวเอง ทว่าในประเทศอื่นๆ ไม่เป็นที่ยอมรับ

อาวุธทางการตำรวจและทหารจะไม่สามารถตกไปอยู่ในมือของประชาชนทั่วไปได้ถึงแม้จะรวยค้ำฟ้าสักแค่ไหน แต่นั่นยิ่งเป็นที่น่าสนใจของผู้มีอันจะกิน

ใครก็ต้องการครอบครองอาวุธเอาไว้ป้องกันตัว บ่งบอกซึ่งความมีอำนาจยำเกรง เพราะฉะนั้นการจัดส่งสินค้าไปยังประเทศเพื่อนบ้านแต่ละครั้งย่อมต้องทำด้วยความระมัดระวังมากที่สุด

'ตกลงตามนี้..'

พอจบการประชุมฟรานเชสโกรีบออกมาจากห้องใต้ดินซึ่งใช้เป็นสถานที่ประชุมลับก่อนจะให้ลูกน้องขับรถกลับไปยังคฤหาสน์ แว่นตากันแดดสีดำถูกสวมขึ้นทับดวงตาคมยิ่งส่งให้ผู้สวมดูน่าเกรงขามขึ้นไปอีก

ลูกน้องของฟรานเชสโกใช้เวลาขับรถกว่าสามสิบนาทีก็พาเจ้านายมาถึงบ้าน

เรียกว่าการเดินทางครั้งนี้เร็วที่สุดเพราะคฤหาสน์ของฟรานเชสโกอยู่ห่างจากบ้านของมหาเศรษฐีคนอื่นๆ มีต้นไม้ล้อมรอบปิดทางเข้าออกเหมือนอยู่กลางป่าดงดิบ ให้ความเย็นยะเยือกเมื่อขับรถผ่านเข้ามาในพื้นที่แห่งนี้

แม้กระทั่งเสียงนกที่ร้องออกมายังได้ยิน เสียงแมลงตัวเล็กๆ ยังแผ่วงกว้าง

เฉพาะผู้ที่เป็นเจ้าของกับลูกน้องเท่านั้นรู้ว่าทางเข้าออกบ้านอยู่จุดไหน อุโมงค์ทางใต้ดิน..รถหรูค่อยๆ ขับลงไป จากนั้นประตูถูกเปิดออกก่อนจะปิดเข้าหากันในเวลาไม่นาน ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกต่างจากในเมืองที่วุ่นวาย

ฟรานเชสโกชอบความสงบจึงตัดสินใจซื้อที่ดินมากกว่าสามร้อยไร่แล้วสร้างอาณาจักรที่นี่ และไม่ประสงค์ให้ใครมารบกวน

มีลูกน้องมากถึงร้อยชีวิตเพื่อดูแลคุ้มภัยคนที่มีอันตรายรอบด้านอย่างคนทำธุรกิจผิดกฎหมายพึงระวัง ฟรานเชสโกรู้ดีว่าตัวเขาเองเสี่ยงตายในทุกๆ เมื่อ

แต่...ข้อนี้เขาเลือกเอง

@คฤหาสน์ฟรานเชสโก

@ห้องใต้ดิน

รองเท้าหนังกระทบพื้นส่งเสียงให้ผู้เป็นเจ้าของได้ยินเป็นระยะเนื่องจากบริเวณนี้มีแต่ความเงียบ เขาเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องๆ หนึ่งซึ่งเป็นประตูสีดำ

ประตูถูกเปิดออกให้ผู้เป็นเจ้าของได้เดินเข้าไปก่อนจะปิดมันลงด้วยฝีมือลูกน้องในบ้าน ฟรานเชสโกกวาดสายตามองหาเมื่อไม่เจอคนที่นอนอยู่บนเตียงสีดำในห้องแห่งนี้

อึก! ความรวดเร็วที่จะกระโจนใส่เพื่อทำร้ายร่างกายคนที่เข้ามา ทว่าโดนคนที่มีความรู้สึกพิเศษ เขาไวต่อการได้ยินของเสียงและกลิ่นมาก

ฟรานเชสโกจะรวบร่างบางแล้วผลักลงไปกองที่พื้น ทำให้คนที่มีขนาดตัวเล็กกว่าทำสีหน้าเหยเก หลับตาลงแน่นเพราะความเจ็บปวด ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อโดนกระชากตัวขึ้นมาจากพื้นอย่างแรงแล้วถูกผลักลงไปบนเตียงนอนแทน

พิจารณาใบหน้าเนียนสวยอย่างสาวลูกครึ่ง ทว่าดารินออกไปทางเอเชียมากกว่า แบบนี้คงได้พ่อของเธอ

เมื่อไม่อยากเสียเวลาในเมื่อลูกน้องเขามั่นใจว่าใช่ เสื้อผ้าบนตัวของหญิงสาวถูกฉีกทิ้งไปด้วยความรุนแรง สร้างความเจ็บปวดให้ผู้เป็นเจ้าของไม่น้อยจนเกิดรอยแดงของผิว

เหลือเพียงบราเซียสีขาวที่ห่อหุ้มความนูนทั้งข้างบนและข้างล่าง ฟรานเชสโกผละตัวลุกขึ้นนั่งตรงๆ แล้วจัดการปลดกระดุมเสื้อของตัวเองช้าๆ สายตามองร่างกายของคนที่กำลังมองหาทางหนีอย่างลนลาน น้ำตาอาบเต็มแก้มทั้งสองข้าง สะอึกสะอื้นไห้แต่เขาไม่สน บดกรามเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธแค้น

อาภรณ์ทุกชิ้นของชายหนุ่มถูกปล่อยลงสู่พื้นก่อนที่เขาจะค่อยๆ วางเข่าลงบนที่นอนทีละข้าง ท่ามกลางดารินที่เตรียมจะหนี

ทว่าโดนกระชากข้อขาเรียวให้ถลานอนราบลงสู่ที่นอนภายใต้ร่างกายกำยำแข็งแกร่ง แขนสองข้างถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยกุญแจมือกับหัวเตียง

"อ๊ะ!" หญิงสาวเบ้หน้าเพราะความเจ็บแสบที่ปะปนมากับความกลัว

"ดีใจที่ได้เจอนะน้องสาวของฉัน เธอจะต้องจดจำวันนี้ไปตลอดชีวิต!"