ดารินนั่งสะอึกสะอื้นไห้ภายในสวนดอกไม้ ตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านหลังนี้เธอมีมุมนั่งเล่นชมธรรมชาติเป็นของตัวเอง กับหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่คุณลูกที่เธออ่านทำความเข้าใจ
เธอไม่ได้อยากแสดงท่าทีอ่อนแอให้ใครเห็น ทว่ามันกลับอดไม่ได้ เขาเป็นใคร เขาไม่มีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอด้วยซ้ำแต่ทำไมถึงทำให้เธอร้องไห้ได้
ครั้งแรกที่เขาตำหนิเธอบนห้องเธอพยายามปลอบใจตัวเองได้ แต่ครั้งที่สองในห้องอาหารทำไมเธอห้ามตัวเองไม่ไหวแบบนี้
โซเฟียยืนมองลูกสาวห่างๆ เธอเห็นดารินนั่งร้องไห้อย่างนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว อดเป็นห่วงไม่ได้จึงเข้ามาหา เธอนั่งลงที่ด้านข้างของหญิงสาวแล้วรั้งดารินเข้ามากอดแล้วลูบปลอบ
ดารินยิ่งสะอึกสะอื้นไห้ ว่าจะไม่ให้ท่านเป็นห่วงเท่าไหร่มันกลับทำไม่ได้เลย
"แค่เขาเสียงดังแต่รินตกใจมาก รินเป็นอะไรคะแม่" ดารินถามแม่ตัวเองเสียงสั่น เธอไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้เลย
โซเฟียอมยิ้ม "เป็นฮอร์โมนคนท้องน่ะลูก บางคนก็เป
