มาเฟียจองจำรัก

ตอนที่ 6 ห้ามเอาเขาออก

"ฟะ..ฟราน แม่ขอโทษ" โซเฟียทำใจกล้าขยับเข้าไปจับแขนฟรานเชสโกแต่ถูกเขาสะบัดออกจนคนสูงวัยแทบล้ม เป็นดารินที่รับเอาไว้ได้ทัน ถึงจะรู้สึกช็อกไปบ้างว่าที่ได้ยินมันหมายความว่าอย่างไร หรือแม่เธอที่เขาหมายถึงคือแม่เลี้ยง แต่พอเห็นเขาทำความรุนแรงกับคนอายุเยอะเกิดไม่พอใจขึ้นมา

"ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้" ดารินไล่ตะเพิดคนที่ไม่เต็มใจต้อนรับตั้งแต่แรก ถึงเขาและแม่เลี้ยงของเธอจะเป็นแม่ลูกกันจริงๆ แต่เขาก็ไม่สมควรทำร้ายร่างกายใคร

"แสดงว่าแม่ยังไม่ได้เล่าให้เธอฟังใช่ไหมว่าแม่ทิ้งผมกับพ่อเพื่อมาแต่งงานกับพ่อของเธอ"

".."

"แต่ไม่เป็นไร ผมเล่าให้ดารินฟังหมดแล้วถึงพฤติกรรมของแม่!"

"ไม่ใช่อย่างนั้นฟรานแม่ขอโทษ" โซเฟียร่ำไห้อย่างคนที่พูดอะไรไม่ออก เหตุการณ์ในอดีตที่เธอทิ้งลูกชายมามันย้อนกลับมาหาเธอแล้ววันนี้ ถูกลูกชายมองด้วยแววตาเกลียดชัง

"แม่ไม่ต้องขอโทษเพราะมีคนรับแทนแม่ไปหมดแล้ว" ก่อนที่เขาจะมองไปทางคนที่ยืนข้างๆ อย่างดารินพลางแสยะยิ้ม ดารินเองก็มองเขาอย่างเคียดแค้นปนเสียใจ

โซเฟียหันไปมองดารินอย่างอึ้งๆ "ลูกทำอะไรริน"

"ทำอะไรล่ะ ก็ทำอย่างที่ผู้หญิงกับผู้ชายทำกันไง"

"อย่าบอกว่าที่ดารินหายไปเพราะฝีมือลูก.." ฟรานเชสโกปรบมือให้แม่ตัวเองเมื่อท่านเดาถูก

"ในเมื่อแม่รักคนอื่นมากกว่าพ่อ มีคนอื่นนอกจากพ่อ อยากให้ความรักกับคนอื่นมากกว่าลูกตัวเองผมจะทำลายให้หมด!"

"มันไม่ใช่แบบนั้นนะฟราน ลูกเข้าใจผิด ลูกเข้าใจแม่ผิดไปแล้ว ลูกไม่รู้อะไรจริงๆ" โซเฟียเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ น้ำตาไหลพรากลงมา

"ลูกไม่รู้จริงๆ ว่าที่แม่ต้องหนีมาแบบนี้เพราะพ่อเราทำร้ายแม่ พ่อทุบตีแม่ รอยที่ฟรานชอบถามแม่ว่าแม่เป็นอะไร แม่จำต้องโกหกฟรานไปว่าแม่หกล้มนั่นความจริงแล้วพ่อของลูกทำ" ทั้งบีบคอ ทั้งตบตีสารพัดเพราะหึงหวงเธอเกินเหตุ เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน ชอบกังขังเธอ เวลามีเซ็กส์ก็ชอบทำรุนแรงจนเธอรับไม่ไหว พอรับไม่ไหวก็หาว่าเธอมีคนอื่น วนหลูบอยู่อย่างนั้นจนหญิงวัยยี่สิบห้าปีทนไม่ไหวต้องหนีออกจากบ้าน

เหตุการณ์ในอดีตย้อนกลับเข้ามาในหัวของฟรานเชสโกถึงสิ่งที่เขามักเห็นจากแม่เป็นประจำ แต่เขาไม่คิดว่าพ่อจะทำแม่ขนาดนั้นเพราะพ่อเขารักแม่ "ไม่จริง อย่ามาพูดใส่ร้ายพ่อผม พ่อไม่มีทางทำแบบนั้น"

"พ่อทำรุนแรงกับแม่ พ่อทำร้ายร่างกายแม่มันคือเรื่องจริงฟราน" โซเฟียพยายามอธิบาย

"แม่ก็เลยต้องทิ้งผมกับพ่ออย่างนั้นเหรอ"

"แล้วฟรานจะให้แม่ทนให้พ่อเราทำร้ายไปทุกวัน จนตายเลยไหมพ่อของลูกถึงจะพอใจ"

"แล้วทำไมแม่ไม่คุยกับพ่อ ก็บอกพ่อสิว่าไม่ให้พ่อทำ"

"แล้วฟรานคิดว่าพ่อของฟรานฟังเหรอ ยิ่งแม่ห้ามเขายิ่งลงมือกับแม่หนัก แม่คิดว่าหากแม่ทนมือทนเท้าพ่อของลูกแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆ วันหนึ่งแม่อาจไม่ได้เจอหน้าลูกอีกก็ได้"

"หึ แต่ทำไมพ่อตายแล้วแม่ถึงไม่กลับไปหาผมล่ะถ้าอย่างนั้น ปากบอกว่ากลัวไม่ได้เจอหน้าผม แต่แม่ปล่อยให้ผมอยู่กับแม่บ้านเพียงลำพังได้ยังไง!"

โซเฟียปล่อยโฮออกมา ข้อนี้เธอไม่มีอะไรจะแก้ตัว "แม่ขอโทษที่ไม่ได้กลับไปหา.."

ชายหนุ่มเสมองไปทางอื่นพลางขบกรามแน่นเมื่อได้รับรู้ความจริงที่แสนเจ็บปวดยิ่งกว่า ถึงแม่จะอ้างว่าโดนทำร้ายตลอดมา แต่คนที่ทำก็ตายไปแล้วทำไมแม่ถึงไม่ยอมกลับมาหาเขา

ฟรานเชสโกสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาไม่อยากฟังคำแก้ตัวของใครอีกแล้ว เพราะการมาในครั้งนี้เขาไม่ได้ต้องการอะไรจากแม่ตัวเองแล้ว แต่ที่เขาต้องการก็คือ

"ผมจะพาดารินไปอยู่ด้วย" ฟรานเชสโกเอ่ยเสียงเรียบ

"ไม่ฟราน น้องไม่เกี่ยว" โซเฟียพยายามห้าม ไม่อยากให้ลูกทำผิดอีกแล้ว

"เกี่ยวสิ เพราะตอนนี้ในท้องของเธอมีลูกของผมอยู่"

"ว่าไงนะ!" โซเฟียอึ้ง "ระ..รินท้องเหรอลูก" มองหน้าลูกชายตัวเองก่อนจะหันไปหาดาริน เห็นลูกสาวกำลังร้องไห้เงียบๆ แบบนี้มันหมายความว่ายังไง

"ฉันไม่ไป!" หัวเด็ดตีนขาดยังไงเธอก็จะไม่ไป เธอไม่ยอมให้เขามารังแกอีกแล้วในเมื่อเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

"แต่เธอท้องลูกของฉันนะ เพราะฉะนั้นเธอต้องไปอยู่กับฉัน" ฟรานเชสโกก็ไม่ยอมเหมือนกัน เขาไม่มีทางปล่อยลูกอยู่ห่างจากเขาแน่นอน

"ไม่ ในเมื่อเขาไม่ได้เกิดจากความรักความต้องการทำไมฉันต้องเก็บเขาไว้ คุณเองก็ไม่ได้ต้องการเขาตั้งแต่แรกไม่งั้นจะสั่งให้ฉันกินยาคุมทำไม" ไม่มีอะไรต้องอายในเมื่อมันมาขนาดนี้ เธอไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับเขาพอกันที! ประเทศนี้การทำแท้งท้องที่ไม่ต้องการไม่ผิดกฎหมายทำไมเธอต้องไปอยู่กับเขา ให้เขาจองจำเธออีกงั้นเหรอ สองเดือนที่ผ่านมาเธอตกนรกทั้งเป็น อุตส่าห์ยังมีชีวิตรอดเขายังจะให้เธอกลับไปอีกเธอไม่ยอม!

"ไม่ได้! เธอห้ามเอาเขาออกเด็ดขาด เธอห้ามฆ่าลูกของฉัน!"

"เขาไม่ได้เกิดจากความรัก ฉันกับคุณเราไม่ได้เป็นอะไรกันไม่เข้าใจหรือไง ถ้าเขาเกิดมาแล้วรู้ว่าตัวเองมาจากความผิดพลาดของคุณกับฉันเขาจะยิ่งเสียใจทำไมไม่คิดบ้าง"

"ไม่ ห้ามเอาเขาไปไหนเด็ดขาดนี่คือคำสั่ง!" ฟรานเชสโกยื่นมือไปรับผ้าสีขาวจากลูกน้องก่อนจะตะปบเข้าที่จมูกของดารินท่ามกลางคนเป็นแม่ที่มองอย่างอึ้งๆ ดารินดีดดิ้นไม่นานก็ค่อยๆ ตัวอ่อนลงไป

"ฟรานลูกทำอะไรแบบนั้น มันอันตรายกับรินและลูกในท้องนะ!" โซเฟียทักท้วง

"ไม่เห็นเหรอว่าเขาจะฆ่าลูกผม เขาจะไปเอาเด็กออก นี่สนับสนุนกันหรือไง!"

"แต่ลูกต้องเข้าใจว่าลูกกับดารินไม่ได้รักกัน ไม่ใช่สามีภรรยากัน เพราะฉะนั้นเด็กที่เกิดมาจะมีปัญหาได้ หากวันหนึ่งลูกกับเธอต้องจากกันไปคนละทิศละทาง"

"เหมือนที่แม่จากผมมาน่ะเหรอ หึ แต่ผมจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน"

"ฟราน.."

"หยุดพูดซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน" ฟรานเชสโกไม่สนคำพูดของแม่ตัวเองก่อนจะอุ้มดารินขึ้นแนบอกแล้วเดินไปขึ้นรถ ลูกน้องของเขาก็ออกรถทันที

โซเฟียไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตามลูกชายตัวเองไปแล้วขึ้นรถอีกคัน เธอเป็นห่วงทั้งสองคนมากกลัวจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น แล้วยิ่งได้ยินว่าดารินกำลังท้องด้วย นั่นเท่ากับว่าหญิงสาวกำลังตั้งท้องหลานของเธออยู่