ค่ำแล้ว คนงานเปลี่ยนกะ มีการตอกบัตร ทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่เคยเกิดขึ้น ทุกคนยังคงมุ่งมั่น แววตาของพวกเขาดูมีความหวัง
ใช่ พราวเดือนก็รู้สึกเหมือนกันกับพวกเขา ถึงแม้ว่าสถานะของเธอในเวลานี้ ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี เอาเข้าจริงแล้วจะเรียกว่ามั่นคงหรือ ก็คงไม่ใช่หรอก
สำหรับเธอค่อนข้างซับซ้อนกว่าชีวิตของคนงานในโรงงานหลายเท่า
“คุณหนูเหนื่อยไหมคะ” ได้ยินเสียงคนงานหญิงทักทาย
“ไม่เหนื่อยหรอกค่า” พราวเดือนตอบด้วยน้ำเสียงสดชื่น แต่อันที่จริง ใช่ว่าจะไม่รู้สึกหรอกนะ เพียงแค่ใจของเธอยังพร้อมที่จะสู้ เกิดความรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาตลอดเวลา โดยเฉพาะเมื่อนึกเทียบเคียงกับช่วงเวลาที่ย่ำแย่สุดขีดของโรงงาน นับตั้งแต่วันที่เธอก้าวมา จนกระทั่งเกิดไฟลุกโหมครั้งล่าสุด แต่ดูสิ กลับสามารถผงาดขึ้นมาได้อีกครั้งหนึ่ง ก็เพราะเธอมีส่วนร่วมอยู่ในความสำเร็จดังกล่าวด้วย
“คุณหนูต้องพักบ้างนะคะ”
ความเป็นห่วงเป็นใยของพวกคน
