ตอนเช้า
หกโมงครึ่งเข้าให้แล้ว เมย์ยังคงนั่งกินข้าวอยู่ตรงโต๊ะทานอาหาร แสงตะวันไม่ได้ทำให้เธอกระตือรือร้นขึ้นสักนิดทั้งที่พูดเองว่าถ้ากลับช้า คุณพิชยะอาจจะรู้ความจริงที่เธอแอบหนีมาหาผมตอนกลางคืน
ราวกับว่า...ยิ่งโดนตีมากขึ้นเท่าไหร่ ความดื้อด้านและนิสัยต่อต้านที่เธอมีให้พ่อจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ครั้นตักเตือนด้วยความหวังดี เธอก็กล่าวหน้าระรื่นว่า “อาทิตย์หน้ามีงานที่เราต้องไปกับพ่ออีก ไม่โดนตีซ้ำแน่นอน หรือถ้าโดน พ่อก็ต้องตอบคำถามเพื่อนให้ได้ว่าทำไมลูกสาวมีสภาพแบบนั้น”
เพราะรู้ว่าพูดไปจะยิ่งเสียเวลา และเมย์อาจกลับบ้านช้ากว่าเดิม ผมจึงไม่ได้เถียงกลับ รีบทำอาหารเช้าให้เธอกินโดยมีคุณพีทที่เพิ่งมาถึงจอดรถรออยู่หน้าบ้าน
เมย์ใช้เวลากินข้าว นั่งพูดคุยสัพเพเหระกับคุณย่าบนโต๊ะอาหารราว ๆ สี่สิบนาทีก็ถึงคราวร่ำลา
โดยก่อนจากกัน เธอก็ไม่วายหันมายิ้มแย้ม โบกไม้โบกมือให้ผมและคุณย่าที่เพิ่งเดินมา
