“ไม่เชิงยังไง” เมย์ยังไม่หยุดถาม ดูอยากรู้อยากเห็นตาเป็นประกาย
“แอนตี้หรือไม่ ขึ้นอยู่ที่ตัวบุคคล” ผมอธิบายสั้น ๆ
ถึงจะชอบตอนได้ฟังเสียงเล็ก ๆ ของเธอ...แต่พออีกฝ่ายถามมาก พูดมาก ผมซึ่งมีอุปนิสัยพูดน้อย มนุษย์สัมพันธ์แย่ชนิดดิ่งลงเหว ก็ไม่รู้จะสนทนากับเธอให้ไหลลื่นได้ยังไง
“แล้วเราจัดเป็นบุคคลประเภทไหน? น่ารังเกียจ น่าขนลุก น่าหงุดหงิด หรือน่ารำคาญ? หืม?”
ถามอะไร?
“...เราไม่ได้รังเกียจเธอ” ผมหันหน้าไปอีกทาง คงสีหน้าเรียบเฉยตามความถนัดของตัวเอง “รู้แค่นั้นพอแล้ว”
ใช้เวลาไม่นานผมก็พาเมย์มาถึงหมู่บ้านที่ตัวเองอาศัยอยู่กับคุณย่า
ทว่าเมื่อมาถึง ความตื่นเต้นเล็ก ๆ พลันดับวูบ แปรเปลี่ยนไปในทิศทางตรงกันข้าม
ผมเห็นรถลีมูซีนคันหนึ่งจอดเทียบหน้ารั้วบ้าน ครั้นมองป้ายทะเบียนซึ่งเป็นตัวเลขประมูลสลับกับชายชุดดำที่ยืนสงบสำรวมอยู่ข้างรถ...แววตาหยามเหยียดของคนในครอบครัวนั้น รวมถึงภาพเหตุการณ์เมื่อครั
