ความจริง...นี่ไม่ใช่ครั้งที่หนักหนาที่สุด ไม่จำเป็นต้องนอนพักรักษาตัวด้วยซ้ำ ผมโดนมาตลอดจึงค่อนข้างมีภูมิคุ้มกัน ไม่กี่วันก็กลับมาเดินเหินได้ปกติ แต่เพราะคราวนี้เมย์ให้คนพาผมมาส่งโรงพยาบาล ทั้งยังพาคุณย่ามาดูอาการผมถึงที่ สุดท้ายท่านจึงเออออตามที่เมย์พูดทุกอย่าง
บางที ท่านคงเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนคนแรกของหลานตัวเองละมั้ง
“เมย์” ใคร่ครวญอะไรไม่นาน ผมก็ปริปากเรียกชื่อของคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง
“หือ?” คนถูกเรียกส่งเสียงในลำคอ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังทำสีหน้าแบบไหนเพราะผมไม่ได้หันกลับไปมอง
“เอาหนังสือมา” ถ้าไม่สนเรื่องมหาวิทยาลัย อย่างน้อย ๆ ในชั้นปีที่หก สอบมิดเทอมเธอก็ควรทำคะแนนให้ออกมาดีหน่อย
“...”
“เดี๋ยวติวให้”
“แต่สภาพนาย...”
“ไม่ได้ใช้ร่างกายติว มันไม่เกี่ยวกัน” ผมตอบเสียงเรียบ เพราะคิดว่าเมย์อาจกำลังหาข้ออ้างไม่ยอมติว
สำหรับผม นี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่ตัวเองถนัดมากที่สุด ดังนั้นจึงอ
