ตอนที่ 5 ไม่รู้จัก

1890 Words
ป้าพรสังเกตสีหน้าเปียที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็คิดได้ว่าเธอคงจะแอบชอบคุณหมอแน่ๆ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆ ก็ไม่เคยเห็นเด็กสาวมีอาการแบบนี้มาก่อน เธอดูเสียอาการมากเมื่อมีคนพูดถึงคุณหมอที่ชื่อ 'คริส' "เปีย" ป้าพรเรียกเธอ "จ่ะป้า" "เป็นอะไร" "เปล่านี้จ๊ะ" เธอพยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ทว่าคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนมีเหรอจะดูไม่ออก "อยากเดินตลาดนัดอยู่อีกไหม" "เดินจ่ะเดิน" เปียเดินดูของตามร้านต่างๆ กับป้าพรแล้วก็ต้องสะดุดกับของสิ่งหนึ่ง ของสิ่งนั้นที่เธอหยิบขึ้นมาก็คือกิ๊ฟติดผม ทั้งสีและลายของกิ๊ฟนั้นมันช่างน่ารักจริงๆ อย่างว่าเธอเป็นผู้หญิง ของน่ารักๆ แบบนี้ก็อยากจะได้เป็นธรรมดา เด็กสาวหยิบกิ๊ฟที่ติดอยู่บนแผงสองชิ้นแล้วเอาขึ้นมาทาบกับเส้นผม "ชอบเหรอเปีย" "ก็...จ่ะ มันน่ารักดี" "เอาไหมล่ะ" "ไม่ดีกว่าจ่ะ มันน่ารักเกินไป ไม่เหมาะกับเปียหรอก" เธอวางกิ๊ฟลงไว้ที่เดิม แต่ทว่าป้าพรกลับหยิบกิ๊ฟที่เธอเพิ่งวางลงไปบนกระบะแล้วยื่นให้คนขายใส่ถุง "ฉันเอาอันนี้ เท่าไหร่" "ยี่สิบบาทค่ะ" ป้าพรยื่นเงินแบงก์ยี่สิบให้กับคนขาย "ป้าซื้อทำไม" เธอถาม "ซื้อให้เรานั่นแหละ โตเป็นสาวขนาดนี้แล้ว รักสวยรักงามบ้างเถอะเรา" "เปียก็อยากรักสวยรักงามอยู่หรอกจ่ะ แต่ดูสารรูปเปียสิ" เธอก้มมองดูตัวเองก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ "เห้อ คิดมากอีกแล้ว เอาไป" ป้าพรถอนหายใจยาวแล้วยื่นถุงที่มีกิ๊ฟให้กับเธอ "ขอบคุณนะจ๊ะป้า ป้าใจดีกับเปียตลอดเลย ไม่เหมือน..." เธอนึกถึงคนที่ให้กำเนิดเธอมา ขนาดว่าเธอเป็นลูกในใส้แท้ๆ ยังไม่แยแสเธอเลยสักนิด แต่กับป้าพร ญาติก็ไม่ใช่แต่กลับเอ็นดูเธอเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง "ป้าล่ะสงสารเราจริงๆ เลย" มือของป้ายกขึ้นจับศีรษะเล็กของเด็กสาวอย่างนึกสงสารจับใจ "ถ้าป้าเป็นแม่ของหนูก็คงจะดีกว่านี้" ดวงตาสวยน้ำตารื้นขอบตา ป้าพรจึงดึงเธอเข้ามากอดแล้วลูบหลังเพื่อปลอบเธอ "ยังไงเปียก็มีป้านะลูก ป้าก็คงจะช่วยเราเท่าที่ได้" "แค่นี้ก็เป็นพระคุณมากแล้วจ่ะ ฮึก~" เธอร้องไห้ออกมา นึกขอบคุณป้าพรมากๆ ที่ดีกับเธอเหลือเกิน ป้าผละกอดเด็กสาวออกแล้วเช็ดน้ำตา "มีอีกอย่างที่ป้าอยากจะช่วยเรา ไหนๆ วันนี้เรายังมีเวลาว่างอยู่อีกหลายชั่วโมง" ป้าพรยกยิ้มมองหน้าเด็กสาวที่มีใบหน้าสวย ถึงเนื้อตัวจะมอมแมม ผมเพ้าจะยุ่งเหยิง ถ้าขัดสีฉวีวรรณเธอเสียหน่อย หนุ่มๆ คงได้ตรอมเด็กคนนี้มากแน่ๆ "ป้าจะไปไหนต่อเหรอจ๊ะ" "ไปร้านสะดวกซื้อว่าจะซื้อของสักหน่อย" บอกจบป้าพรจูงมือเด็กสาวไปซื้อของเพื่อแปลงโฉมเธอ ของที่จะใช้ขัดผิวเธอก็ไม่มีอะไรมาก เป็นเครื่องประทินผิวของคนรุ่นเก่าที่ใช้กันมารุ่นต่อรุ่น แต่ถ้าพูดถึงสมัยนี้คงไม่มีเด็กคนไหนใช้ของพวกนี้กันแล้ว คร้านจะพาเธอเข้าคลินิกป้าพรก็คงไม่มีเงินลงทุนให้เธอขนาดนั้น พวกสูตรโบราณแบบนี้แหละคือของดี เห็นผลลัพธ์ความสวยเหมือนกัน ไม่ต้องไปเสียเงินแพงๆ เข้าคลินิกอะไรพวกนั้นหรอก "ซื้อมาทำไมเหรอจ๊ะ" เปียถามสิ่งที่วางตรงหน้าเธอ มีทั้งดินสอพอง ขมิ้น มะขาม น้ำผึ้ง ล้วนเป็นแบบซองทั้งหมด หลังจากซื้อของพวกนี้เสร็จป้าก็พาเธอกลับมาที่ร้านและบอกให้เธอไปเปลี่ยนชุดใส่ผ้าถุงแทน แล้วผ้าถุงที่เปียต้องใส่ก็เป็นของป้าพรนั่นแหละ ก็ตึกที่ขายอาหารตามสั่งป้าพรก็ใช้เป็นที่ซุกหัวนอน ดีที่ค่าเช่าไม่แพงมาก ก็พอมีพอกิน อีกอย่างป้าพรแกก็ตัวคนเดียว ไม่มีสามีหรือลูก "ไม่รู้อีกเหรอไงว่าจะทำอะไร" "ก็..." ของพวกนี้เธอก็พอจะรู้สรรพคุณอยู่หรอก "อยากสวยให้คุณหมอสนใจหรือเปล่าล่ะ" ป้าพรแหย่ถาม ทำเอาเด็กสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจ ดวงตาสวยล่อกแล่กไปมา ใบหน้ากลับขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะเธอกำลังเขิน "อะ อะไรกันจ๊ะป้า" นี่ป้ารู้หรอกเหรอ แล้วรู้ได้ยังไง หรือว่าตอนที่เจอพยาบาลสาวคนนั้นแล้วเธอดันลืมตัว... "ป้าไม่แซวแล้ว เสียเวลาสวย ไปขัดตัวที่ห้องน้ำดีกว่าไป" ผ่านไปสามชั่วโมง หลังจากที่ป้าพรพอกตัวให้เธอแล้วเสร็จก็พอกทิ้งไว้ เมื่อครบเวลาก็ให้เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เด็กสาวที่มีผิวคล้ำใบหน้าที่คล้ายดำแดดก็เริ่มดูนวลมาก แต่ทว่าเนื้อตัวเธอมันออกจะติดเหลืองไปนิดเพราะขมิ้นที่ใช้ทา ป้าพรบอกว่าเดี๋ยวมันจะจางไปเอง แล้วผิวเราก็จะกระจ่างใสมากขึ้น และย้ำว่าให้ทำเป็นประจำจะยิ่งเห็นผลเร็วด้วย ของที่ป้าพรใช้สามารถหาซื้อได้ตามมินิมาร์ททั่วไป ยิ่งเป็นแบบซองใช้งานง่ายไม่เลอะเทอะ และราคาก็ไม่แพง "ขอบคุณนะจ๊ะป้า แล้ว...เปียต้องกลับบ้านเนื้อตัวสีแบบนี้เหรอ" ก็เธออายก็จากสีของขมิ้นนี่แหละทำให้เนื้อตัวเธอมันติดเหลืองเหมือนคนเป็นโรค "เอาน่าก็แค่ไม่กี่วัน ว่าแต่พ่อกับแม่เราวันนี้จะมาไหม" ป้าพรถาม รู้สึกเป็นห่วงเด็กสาวขึ้นมา "ไม่รู้เหมือนกันจ่ะ เมื่อวานเปียก็ไม่ได้เจอพ่อกับแม่เลย" "สาธุ" ป้ายกมือไหว้ท่วมหัว "อย่ามาเลย ไปๆ กันเสียให้พ้นก็ดี" "ป้าขอโทษนะลูกที่ป้าพูดแบบนี้ ถ้าเราไม่ไหวจริงๆ จะมาอยู่กับป้าชั่วคราวก็ได้นะ" "ขอบคุณมากจ่ะ แต่อย่าดีกว่ารบกวนป้าเปล่าๆ" "แล้วแต่เราก็แล้วกัน แล้วนี่จะกลับเลยไหม" "กลับเลยจ่ะ" เช้าในวันต่อมา "ไอเปียเอ้ย ไอเปียอยู่ไหม" เสียงตะโกนลั่นจากหญิงสาวที่ยืนเรียกเธออยู่ที่ประตูหน้าบ้าน "จ่ะ จ่ะ มีอะไร" "พ่อแม่เอ็งติดคุก ไม่รู้เรื่องเลยเหรอไอเปีย" หญิงสาวที่อยู่ข้างบ้านเธอชื่อภาทาบข่าวมาบอก เปียได้แต่ส่ายหัวไปมา "ไปประกันตัวพ่อแม่หน่อยไป" "ต้องใช้เงินเท่าไหร่เหรอ แล้วพ่อกับแม่อยู่สถานีตำรวจไหน" "ก็แถวนี้แหละมีอยู่ที่เดียว เรื่องเงินประกันฉันไม่รู้หรอก ก็แค่มาบอกให้รู้" บอกจบภาก็เดินกลับเข้าไปในบ้านของเธอที่อยู่ติดกัน เปียรีบเดินไปสถานีตำรวจแล้วขึ้นไปยังโรงพัก "สวัสดีค่ะคุณตำรวจ พอดีฉันมาประกันตัวพ่อกับแม่" "พ่อแม่ชื่ออะไร" "พ่อชื่อภพแม่ชื่อสายค่ะ แล้วเงินประกัน..." "คนละห้าร้อยบาท" ตำรวจตอบกลับเธออย่างนึกรู้ว่าเธอจะถามอะไร "สองคนก็พันนึง" "ใช่" เปียหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็กขึ้นมา ก่อนออกจากบ้านเธอหยิบเงินที่มีจำนวนเพียงแปดร้อยบาทใส่ลงในกระเป๋าสตังค์ใบเล็กของเธอ เงินจำนวนนี้ก็คือค่าแรงทั้งสองวันที่ได้มา "เอ้ย ไอเปียมันมาประกันตัวแล้วโว้ย ฉันกับพ่อแกติดอยู่ในคุกมาสองวันแล้ว ไม่รู้หรือไงวะ" แม่ของเธอตะโกนลั่นเมื่อเห็นหน้าลูกสาว "เพิ่งรู้แม่ เปียก็รีบมาเลย" เธอบอกกลับก่อนจะหันมาคุยกับคุณตำรวจ "ฉันมีอยู่แค่เท่านี้จ่ะ ขาดอีกสองร้อยฉันเอามาให้เย็นนี้ได้ไหม รอฉันทำงานได้เงินมาก่อน" "คงจะไม่ได้ ไม่งั้นก็คงปล่อยได้แค่คนเดียว ส่วนอีกคนก็ค่อยมาประกันตอนเย็น เราจะเลือกใครออกมาก่อน" "สองคนเลยไม่ได้เหรอ เย็นนี้ฉันจะเอาเงินที่เหลือมาให้ไง" "ไม่ได้" ตำรวจขึ้นเสียงแข็งใส่ "เอ่อ...ฉันเอาแม่ออกมาก่อนก็ได้จ่ะ" "เห้ย แล้วพ่อเอ็งล่ะไอเปีย ทำงานงกๆ ไม่มีเงินเลยหรือไงวะ" "จะมีได้ยังไง พ่อกับแม่เอาเงินที่เปียทำงานไปเล่นการพนันหมด" เธอตะโกนกลับ ทำเอาคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่ติดคุกถึงกับชี้หน้าลูกสาวผ่านกรงขัง "แหนะไอลูกคนนี้ ปากดี เดี๋ยวกูออกไปได้ก่อน มึงโดนกูกระทืบแน่ไอเปีย" พ่อของเธอตะโกนขู่ เปียได้แต่ยืนหน้าซีดเผือดเธอกลัวว่าถ้าพ่อเธอออกจากคุกแล้วเธอจะโดนกระทืบอย่างที่พ่อว่าจริงๆ เธอมาช่วยแล้วแท้ๆ ยังมาพูดจาแย่ๆ กับเธอต่อหน้าคนนับสิบ ก็เงินมันมีไม่พอจะให้ทำยังไง "เห้ย ไอคริสว่าไงวะ มาทำอะไร" "มาหาแกนั่นแหละ อยากชวนทานข้าว ว่างไหม" "แล้วไม่บอกกันก่อนวะ ฉันกินข้าวมาแล้ว" "งั้นก็ไปนั่งเป็นเพื่อนหน่อยสิ" เสียงนี้เธอรู้สึกคุ้นมาก แถมชื่อก็เหมือนกันอีกต่างหาก เปียจึงหันไปมองตามเสียงว่าใช่คนที่เธอคิดไว้หรือเปล่า "คุ คุณหมอ~" เปียยืนอ้าปากค้าง มองคุณหมอที่เธอแอบปลื้มด้วยความตกใจ ทำไมเธอจะต้องมาเจอคุณหมอในสถานการณ์ที่น่าอายแบบนี้ด้วย "ไอเปีย ไหนเงิน" สายแม่ของเธอถามหลังจากโดนปล่อยตัวแล้วแบมือเพื่อขอเงินจากลูกสาว "เงินอะไรแม่" "อ่าว ไปทำงานมางกๆ ไม่มีเงินติดตัวเลยหรือไงวะ" "เงินจำนวนที่เหลือนี้เปียต้องเก็บรวบรวมไว้ประกันตัวพ่อเย็นนี้" "โอ๊ย หงุดหงิดเว้ย งั้นเอามาร้อยนึงจะไปซื้อเหล้ากินแก้เซ็ง" แม่เธอหยิบแบงก์สีแดงออกจากมือของลูกสาว แล้วเดินลงจากสถานีตำรวจไป "แม่ นั่นมันเงินเอาไว้ประกันตัวพ่อนะ" เธอตะโกนไล่หลัง แล้วรีบเดินตามแม่ลงไป แต่ทว่าสองเท้าเล็กกลับหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าคุณหมอกำลังมองมาที่เธอ เปียหันไปมองนิ่งแล้วก้มหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย ก่อนที่จะรีบเดินออกจากสถานีตำรวจ ทำไมเธอถึงไม่เจอคุณหมอในสถานการณ์ที่มันดีกว่านี้ แย่ แย่ที่สุดเลย คริสหันมองตามเด็กสาวที่เหมือนจะมีเนื้อตัวที่สะอาดสะอ้านมากขึ้น แล้วเมื่อกี้เขาได้ยินที่เธอพูดคุยกับแม่...พ่อเธอติดคุกงั้นเหรอ เขาคิดในใจก่อนจะโดนเพื่อนที่เป็นตำรวจทักถาม "มองอะไรคริส รู้จักเด็กคนนั้นเหรอ" "ไม่รู้จัก" เขาตอบเพื่อนเสียงเรียบ แล้วกอดคอเพื่อนตำรวจให้ไปทานข้าวเป็นเพื่อนเขา °°°°°°°°°
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD