Chapter 2-เพื่อนเก่า

806 Words

Chapter 2-เพื่อนเก่า ฉันมองรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเริ่มจัดข้าวของให้เข้าที่ ไม่ลืมที่จะเอาต้นแคคตัสที่ขนเอามาด้วยมาวางไว้บนหลังตู้เย็น มันเป็นต้นแคคตัสที่ใครบางคนเคยให้ไว้เมื่อสองปีก่อน จากตอนแรกต้นเล็ก ๆ เท่านิ้วก้อยจนตอนนี้ใหญ่ขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง “เฮ้อ เสร็จสักที กว่าจะได้อาบน้ำนอน” ฉันบ่นกับตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม ทว่า…สามทุ่มกว่าแล้ว อาจเพราะเป็นครั้งแรกที่ฉันต้องนอนแปลกที่วันแรก เลยนอนไม่ค่อยหลับ ทั้งกลิ้งไปกลิ้งมาก็แล้ว ทั้งนับแกะเป็นร้อย ๆ ตัวก็แล้ว เฮ้อ….แต่ก็ไม่ง่วงสักที อยู่ ๆ ฉันก็เหมือนได้ยินเสียงอะไรดังขึ้น อา…โอ๊ย… เสียงครางเบา ๆ คล้ายกำลังเจ็บปวดดังผะแผ่วในเวลาที่ฉันใกล้จะนอนนี่สิ มันทำให้ฉันนอนไม่หลับเอาเสียเลย ผีหรือเปล่า...ความคิดแรกแวบเข้ามาในสมอง จนต้องยกมือถูขนแขนของตัวเองที่กำลังตั้งชัน ครีมเอ๊ย... ทำไมลืมเอาพระมาด้วยวะ ย้ายห้องใหม่ควรมีพระมาไว้ในห้องไหม ฉันรีบคลุมโปงแต่กลับพยายามเงี่ยหูฟัง ซึ่งเสียงฟังดูใกล้มาก และคิดว่ามันน่าจะอยู่ที่ระเบียงที่ฉันตั้งใจเปิดเอาไว้เพื่อรับลม แต่ไม่ได้สิ...ฉันจะปล่อยให้ความกลัวเพราะไม่รู้ว่าเป็นเสียงอะไรทำให้ฉันนอนไม่หลับอยู่แบบนี้ไม่ได้ ความสงสัยผสมความกลัว แต่ก็บวกด้วยความอยากรู้ ทำให้ฉันต้องดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วย่องไปตามเสียงนั่น ยิ่งเข้าใกล้ระเบียงเสียงครวญครางนั้นกลับดังขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าเหมือนเสียงจะไม่ได้ดังจากระเบียงชั้น 19 ที่ห้องฉัน แต่ต้นเสียงน่าจะเป็นห้องข้าง ๆ มากกว่า ความคาใจ เพราะว่าตัวเองก็อยากรู้ให้หายความสงสัย เลยทำให้ฉันรวบรวมความกล้า ตัดสินใจชะโงกหน้าออกไปมองที่ระเบียงห้องจนกระทั่งเห็นว่า... ผู้ชายคนหนึ่ง ในสภาพเปลือยท่อนบนโชว์ซิกซ์แพ็กขาวใส่กางเกงบ็อกเซอร์สีน้ำเงิน นอนเล่นอยู่บนเก้าอี้ริมระเบียง ในมือถือไอแพดอยู่ เดาว่าเขาน่าจะดูซีรีส์อะไรอยู่สักอย่าง และเสียงหลอน ๆ นั่นก็คงจะมาจากไอแพดที่อยู่ในมือของเขา เหมือนตัวต้นเหตุที่ทำเสียงดัง จะรู้ตัวว่ามีคนแอบมอง เขาค่อย ๆ เลื่อนไอแพดลงจากระดับใบหน้า จนทำให้ฉันเห็นชัดเจนเลยว่า ชายคนที่ว่าเป็นใคร ธันย์!! ฉันช็อก! ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นแล้วสายตาเราสองคนก็สบกัน “จะมองอีกนานปะ” ผู้ชายข้างห้องที่ชื่อธันย์ก้มมองหน้าท้องแกร่งของตัวเองไปจนถึงไอนั่นที่อยู่ใต้บ็อกเซอร์ คงรู้ว่าฉันเผลอเอาแต่จ้องไอ้ตรงนั้นของเขาอยู่ “ฉะ ฉัน...” นั่นแหละฉันถึงรู้ตัวว่าควรจะรีบดึงตัวกลับมาที่ห้องของตัวเอง หัวใจเต้นโครมครามยิ่งกว่าตอนเคยไปดูคอนเสริต์กับมันตอนม.4 ซะอีก ทำไมนะเราถึงมาเจอกันได้อีก จากที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง! ใช่...ฉันรู้จักผู้ชายข้างห้องใหม่ของฉันเป็นอย่างดี เพราะเขาคือ “ธันย์” เพื่อนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของฉันตอนเด็ก ๆ และก็เพราะเขาอีกนั่นแหละที่ทำให้ฉันเสียใจมาจนทุกวันนี้ เราเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน เรียนด้วยกันตั้งแต่ตอนอนุบาลลากยาวมาจนถึงมัธยมปลายถึงมัธยมศึกษาปีที่ห้า อยู่ ๆ พ่อกับแม่มันเลิกกัน แล้วธันย์ก็เลือกที่จะย้ายโรงเรียนตามแม่ของเขาไปอย่างกะทันหัน แล้วเชื่อไหม หลังจากที่ธันย์ย้ายโรงเรียน เขาก็ไม่คิดจะติดต่อหาฉันอีก เฟซไม่ออน ไอจีไม่อัป แถมยังเปลี่ยนเบอร์มือถือทำยังกับว่ามันไม่มีตัวตนไปแล้วบนโลกใบนี้ ไม่สิ…บนโลกของฉันต่างหาก ธันย์หายไปพร้อมกับความผิดหวังของฉันเล็ก ๆ ที่ผิดหวังในตัวเขา ทำไมนะเหรอก็เพราะตอนที่ธันย์จะลาออก เขาดันบอกฉันว่า… “ไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้ว” จุกไหมล่ะ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลเพราะว่าบ้านใกล้กัน เรียกง่าย ๆ ว่าขนาดช้างน้อยของมันฉันก็เห็นมาแล้ว ดันมาบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกันแล้ว …มันเคยคิดถึงความรู้สึกกันสักนิดไหม เดาว่าไม่! แต่...ที่ว่ามันหายไปจากโลกของฉันไปแล้ว แล้วเมื่อกี้ที่ฉันเห็นเป็นวิญญาณของมันหรือว่าตัวมันจริง ๆ กันแน่นะ ???

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more