Chapter 7 - เหตุผลที่หายไป
773 Words
Chapter 7 - เหตุผลที่หายไป
แปลกเนอะที่คนบางคนหายไปจากวงจรชีวิตกันเป็นปี ๆ อยู่ดี ๆ ก็มานั่งเสนอหน้าด้วยการมาขอกินบะหมี่สำเร็จรูปแบบหน้าด้าน ๆ ทำยังกับลืมไปหมดแล้วว่ามันเคยพูดอะไรกับฉันบ้าง
“มองไรนัก” คนที่ถูกฉันแอบมองเงยหน้ามาจากชามบะหมี่ ทั้งที่ปากยังคงเคี้ยวอยู่ตุ้ย ๆ
“ก็แค่มองว่านายอิ่มยัง ถ้าอิ่มแล้วก็กลับไปห้องนายเลยไป ฉันจะนอน”
“นอนด้วยคนดิ กลัวผี”
“มะเหงกสิ” ธันย์ก็กวนไม่เลิก แถมยังเอาจุดอ่อนเรื่องที่ฉันกลัวผีมาหลอกอีก พอธันย์พูดจบก็เลยอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆ ห้อง
ก็นะ...คนเพิ่งมาอยู่ที่นี่วันแรก มันใช่เรื่องที่จะเอามาหลอกกันได้เหรอ
“ไม่เชื่อที่พูดอ่อ พูดจริงนะเว้ย ไม่งั้นไม่รีบเคาะประตูมาหา ตั้งแต่เห็นว่ามึงแอบดูกูที่ระเบียงแล้ว”
ธันย์ทำสีหน้าจริงจัง แต่คนฟังอย่างฉันไม่ได้รู้สึกสนุกด้วยสักนิด
“นายบ้าหรือเปล่า เจอหน้าเพื่อนเก่าครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเป็นปี ๆ หายหัวไปไหนก็ไม่เคยบอก แล้วจะมาขอนอนด้วยเนี่ยนะ ออกไปเลย ออกไปเดี๋ยวนี้ ไอ้บ้าไปไกล ๆ เลยนะ”
เป็นฉันที่ยกหมอนอิงพิงหลังบนโซฟา ปาใส่ธันย์อย่างสุดแรง
“เฮ้ยไรวะเนี่ยครีม” คนตัวโตยกแขนขึ้นป้องหมอนอิงที่ฟาดลงไปที่แขน ก่อนจะลุกขึ้นหนีร่นไปที่หน้าประตู
“บอกให้ออกไปไง!”
“ใจร้ายฉิบ”
“ฉันไม่จำเป็นต้องใจดีกับคนที่ใจร้ายกับฉันก่อน!”
เสียงปิดประตูใส่หน้าคนบางคนที่ดื้อด้านยอมออกไป ก่อนที่ฉันจะทรุดตัวรูดลงนั่งพิงประตูอย่างหมดแรง
“อีตาบ้า ทำไมต้องมาเจอกันอีกด้วยวะเนี่ย”
นั่นสิผ่านมาเป็นปี อุตส่าห์เกือบจะทำใจได้แล้ว ละแบบนี้จะตัดใจจากเขาได้ยังไง
Talk ธันย์
หลังจากที่โดนครีมไล่ออกมาจากห้อง สุดท้ายก็เป็นผมที่ยืนโง่ ๆ อยู่หน้าประตูห้องของเธอครู่ใหญ่ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง แล้วทิ้งร่างตัวเองนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง
ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกครั้ง…
หนึ่งปีเต็ม ๆ ที่ผมไม่เคยติดต่อครีม ไม่ใช่ว่าไม่อยากติดต่อกับเธอ แต่ทว่าในวันนั้นที่ผมต้องเดินทางกะทันหัน ก็รู้มาว่าครีมตกลงคบกับไอ้ทรอส
ผมโทรกลับเข้ามือถือเครื่องของครีม แต่ไอ้ทรอสดันเป็นคนกดรับสาย
“ครีมล่ะ”
“เข้าห้องน้ำ”
“ทำไมมึงยังอยู่กับครีม ไหนกูขอคุยกับครีมหน่อย” สองทุ่ม ครีมควรจะถึงบ้าน แต่ไอ้นี่มารับสายมือถือครีมได้ไง
“มึงเป็นแค่เพื่อน ถามยังกับเป็นแฟน ตกลงมึงกับครีมเป็นไรกันวะไอ้ธันย์” ปลายสายทำน้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยพอใจ
“กู…กูก็เพื่อนครีมไง เมื่อกี้ตอนเลิกเรียน ครีมมันโกรธกูอยู่ กูต้องเคลียร์กับมันก่อน”
ใช่…ถ้าแม่ไม่เร่งผมให้รีบขึ้นรถ ไอ้ประโยคที่ว่า
-ไม่อยากเป็นเพื่อนกับครีมแล้ว- คงได้ขยายความมากกว่านี้ แล้วเป็นไงสุดท้ายครีมก็โกรธจัดไม่รอให้อธิบายอะไรเลยด้วยซ้ำ
“ไอ้ธันย์ กูจะบอกอะไรมึงให้นะ ตอนนี้ครีมตกลงคบกับกูเป็นแฟนแล้ว ละตอนนี้กูสองคนกำลังมาดูหนังด้วยกัน ทางที่ดีมึงห่าง ๆ แฟนกูไปเลยดีกว่า กูไม่อยากให้ครีมสับสนหรือต้องเลือกระหว่างเพื่อนผู้ชายอย่างมึง หรือว่าแฟนอย่างกู!”
ไอ้เจ้าทรอสมันพูดจบ มันก็ตัดสายในขณะที่ผมยังอึ้งอยู่
นั่นสินะ…ถ้าครีมจะมีแฟน แล้วผมจะไปห้ามอะไรครีมได้
ก็คง…ต้องตัดใจจากครีมหรือเปล่าวะ
“เออ…กูไม่ยุ่งก็ได้วะ”
….
หลังจากวันที่ต้องย้ายบ้านแล้วไอ้เจ้าทรอสมันดันรับสายครีมตอนที่เธอเข้าห้องน้ำ ผมก็ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกต่อไป และก็เป็นเพราะผมเองอีกเหมือนกัน ที่ปิดโทรศัพท์เครื่องนั้นทิ้งไปเลย
ไม่อยากเข้าเฟซ….
ไม่อยากเข้าไอจี….
ไม่อยากเปิดดูไลน์….
ที่สำคัญผมกับครีม…ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องติดต่อคุยกันอีกต่อไป
???
- Writer
