Chapter 22 - ตัวตนที่แท้จริง
ฉันยืนมองต้นข้าวเดินเกาะแขนธันย์ไปอย่างสนิทสนมด้วยความรู้สึกหน่วงหนึบในหัวใจ
ดูท่าแล้วธันย์มันคงคลั่งต้นข้าวมาก ไม่งั้นมันคงไม่ลงทุนตามมาเฝ้าถึงที่นี่ หรืออย่างน้อยมันน่าจะไลน์บอกเพื่อนเก่าอย่างฉันบ้างสักนิด
เฮ้อ ...
ฉันได้เบือนสายตาไปทางอื่น เพราะไม่อยากมองเห็นภาพบาดตาบาดใจที่อยู่ตรงหน้า
บ้าไหม เชียร์เองแล้วเจ็บเอง คนสติดีที่ไหนเขาทำกัน ก็คงมีแต่ฉันแหละที่บ้าบออยู่คนเดียว
หนึ่งทุ่ม
นักศึกษาปีหนึ่งที่มารับน้องรวมตัวกันตามนัดหมาย ส่วนฉัน ใบชา สองคนพากันมานั่งรอนักศึกษาคนอื่น ๆ
ไวน์บอกออกไปซื้อของก่อนหน้านี้เป็นชั่วโมงยังไม่มา ส่วนต้นข้าวก็…คงอยู่กับธันย์แหละ
“แก๊งเราหายหมด ไม่เห็นจะเสด็จมากันสักที”
“นั่นสิ เห็นไวน์บอกว่าออกมาคุยโทรศัพท์แป๊บเดียวหายไปไหนก็ไม่รู้”
“อึม”
“ส่วนยัยข้าวก็คงอยู่กับธันย์เพื่อนเก่าแกนั่นแหละ ให้ตายเถอะ ไม่อยากเชื่อว่ายัยข
