Aynadan kendime bakarken hissettiğim tek şey nefretti, ve bu nefret Gökalp'e karşıydı.
Bana üzerime bol olan bir eşofman takımı giydirmişti zorla, böyle yaparak ne elde ettiğini bile bilmiyordum, bildiğim tek şey bu adamın bir aptal olduğuydu.
Ağlamayacaktım, onun inadına ağlamayacaktım! Bana ne kadar zarar verirse versin, güçlü duracaktım.
Dik durmak için uğraşacaktım artık, çünkü ben sessiz kaldıkça o böyle yapacaktı!
Bunları düşünürken kapı çaldı, birkaç saniye sonra Arif amca odaya girdi.
Onu görünce önceden rahatlardım, ama artık o rahatlık hissinden çok uzaktım.
"Evleneceğinizi bilmiyordum, az önce adamlarımdan öğrendim ve hemen buraya geldim."
Bunu ne kadar doğru olduğu muammaydı, ama yine de inanmaya çalıştım.
Belki de Arif amcanın umrunda bile değildim, ama artık umrunda
