บทที่9
เผลอตัวเผลอใจ
ทั้งสองลงไปว่ายน้ำดูฝูงปลาตัวเล็กตัวน้อยรณพีร์ไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียวเขาสอนให้เธอว่ายน้ำโดยที่มีเขาเป็นคนพยุงไว้แม้เธอจะว่ายน้ำได้บ้างแต่น้ำที่เธอถนัดเป็นน้ำคลองที่ไม่มีคลื่นแต่ไม่ลึกมากผิดกับทะเลที่มีทั้งคลื่นและความลึก
"คุณพีร์ดูสิคะมีปลาโลมาอยู่ตรงนั้นด้วยเราว่ายไปดูกันไหมคะ"
"อย่าเลยปลาโลมามันก็อยากอยู่กันเป็นส่วนตัวดูสิอยู่กันเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูก ถ้ามนุษย์เข้าใกล้ต่อให้เป็นสัตว์น่ารักมันก็พร้อมจะปกป้องครอบครัวของมันเหมือนกัน"
"จริงด้วยค่ะรอดูอยู่ห่างๆ นี่แหละดีที่สุดแล้ว ว่าแต่เราเดินทางกลับกันพรุ่งนี้ใช่ไหมคะ"
"ใช่ มีเรื่องที่ฉันอยากจะบอกเรื่องงานของเธอถ้าเธอไม่อยากทำงานแม่บ้านแล้วก็มาทำงานกับฉันเต็มตัวสนใจไหม" เขารู้สึกไม่อยากให้ใครมาด้อยค่าเธออีกต่อไปแล้วการศึกษาช่างมันเรียนจบอะไรมาขอแค่ทำงานให้เป็นก็พอ
"ไม่ค่ะงานที่หนูทำตอนนี้ก็ดีอยู
