บทที่5 ครั้งแรก?
1319 Words
บทที่5
ครั้งแรก?
"ไม่เป็นไรไม่ต้องทำแล้ว"
เธอมองหน้าเขาด้วยความตกใจเธอทำให้งานของเขาเสียหายจนเขาไม่อยากให้เธอมาทำงานแล้วใช่ไหม
"ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้นฉันไม่ได้จะไล่เธอออก แต่พอดีว่าเอกสารที่ฉันให้เธอไปถ่ายมันผิดวาระการประชุมแผ่นนั้นมันถูกยกเลิกไปแล้ว"
"หนูก็นึกว่าคุณพีร์จะไล่หนูออกเสียแล้ว"
"ทำไมต้องไล่ออกด้วยฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลแบบนั้นสักหน่อย มานี่สิฉันจะเริ่มสอนงานเธอแล้ว"
พิจิกาขยับเข้าไปใกล้ๆ ตามที่เขาสั่ง รณพีร์จึงเริ่มอธิบายงานให้เธอฟังเขามีไปต่างจังหวัดเพื่อไปเป็นวิทยากรให้กับมหาวิทยาลัยชื่อดังทั้งสี่ ภาค เขาถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านธุรกิจการศึกษาก็สูงใครว่าเขาจบปริญญาโทตอนนี้เขาจบดอกเตอร์เสียด้วย
"คุณพีร์เก่งจังเลยค่ะ" เธอพูดออกไปโดยไม่ได้สนใจว่าคนฟังรู้สึกยังไงเขาเงยหน้าขึ้นมามองคนด้านข้างสายตาของเธอยังคงจดจ้องตารางงานที่เขาบอกให้เธอคอยเตรียมเสื้อผ้าและจัดการเอกสารสำคัญในแต่ละวัน
"ฉันไม่ได้เก่งแค่เรื่องงานนะ"
"หนูเชื่อค่ะเพราะหนูเห็นรูปเก่าๆ ตอนสมัยยังเด็กคุณเป็นนักกีฬาด้วยแถมติดทีมชาติอีกต่างหาก^^"
"อ่าฮะ" เสียดายที่เขาไม่ได้คิดเรื่องเดียวกับเธอไอ้ที่ว่าเก่งคือเรื่องบนเตียงต่างหากล่ะ
"แสดงว่าพรุ่งนี้เราต้องเดินทางไปภูเก็ตหรือคะ?"
"ใช่แล้วไปแค่คืนเดียว จริงๆ จะไปกลับก็ได้แต่ฉันมองว่ามันเหนื่อยเกินไปไหนๆ ก็กลับมาจากเมืองนอกแล้วเลยขออยู่เที่ยวสักวันหนึ่ง"
ไม่ใช่แค่เขาที่อยากเที่ยวพิจิกาก็อยากเที่ยวเหมือนกันเกิดมาเธอไม่เคยเที่ยวทะเลเลยสักครั้งนี้คงจะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้เห็นทะเลของจริง กลับมาถึงบ้านเธอก็รีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้าโดยรณพีร์จะขับรถไปเองหากอยู่เที่ยวหนึ่งคืนไม่เต็มอิ่มเขาก็จะต่ออีกสองคืนไปเลย เรื่องนี้แม่ของเขาทราบดีแล้วปล่อยให้ทั้งสองได้ไปทำงานและไปเที่ยวเพื่อผ่อนคลายชีวิตตัวเองบ้าง
โรงแรมกัลยาณีภูเก็ต
"อะไรนะคะนอนห้องเดียวกัน!" พิจิการ้องอุทานด้วยความตกใจนอนห้องเดียวกันเนี่ยนะมาถึงโรงแรมภูเก็ตทั้งทีกลับต้องมานอนห้องเดียวกัน "หนูว่ามันไม่ควรนะคะ ไม่เหมาะค่ะ ไม่ดีค่ะ"
"ก็ห้องพักมันเต็มเหลือแค่ห้อง VIP ของฉันไม่เชื่อเธอก็ถามพนักงานดูสิ"
รณพีร์หันไปมองหน้าพนักงาน พนักงานสาวรีบพยักหน้ายืนยันว่าตอนนี้ห้องพักเต็มทุกห้องเหลือเพียงห้อง VIP ของรณพีร์เท่านั้น
"ถ้าคุณท่านรู้จะดูไม่ดีนะคะ"
"อะไรของเธอเป็นอะไรมากไหมก็ในเมื่อห้องพักมันเต็มหรือเธอจะไปนอนกางเต็นท์ที่ชายหาดเผื่อพายุเข้าจะได้หอบทั้งเต็นท์ทั้งเธอไปด้วยเลย"
"ไม่เอาค่ะหนูกลัว"
"ถ้างั้นก็ขึ้นห้องจะได้พักผ่อนเดี๋ยวตอนเย็นฉันจะพาไปเดินเล่นที่ชายหาด"
"ค่ะ..."
รณพีร์พาพิจิกาขึ้นมาบนห้องพักเธอเดินเข้ามาชมความสวยงามที่ริมระเบียงโดยมีรณพีร์ยืนมองอยู่ด้านในเขาเห็นเธอตื่นตาตื่นใจกับการมาทะเลครั้งนี้เป็นอย่างมากดีแล้วที่เขาเลือกขับรถมาเองแม้จะเสียเวลาแต่มันก็คุ้มเพราะคนตัวเล็กไม่หลับไม่นอนเอาแต่มองซ้ายมองขวาเหมือนคนไม่เคยออกไปไหน
"อันนั้นเรืออะไรคะทำไมใหญ่จัง" เธอชี้ไปที่เรือสำราญลำใหญ่กลางทะเลทำลายล้างพีร์จึงเดินออกมาแล้วมองไปยังกลางทะเล
"เรือสำราญเป็นเรือท่องเที่ยวอยากไปไหมล่ะ"
"ไม่ค่ะหนูไม่อยากไปเรามาทำงานกันนะคะ"
"หึหึ หิวหรือยังฉันสั่งรูมเซอร์วิสมาแล้วอยากกินอะไรก็บอกฉันจะได้สั่งให้"
"ข้าวไข่เจียวค่ะ^^"
"อะไรกันมาถึงทะเลเธออยากกินแค่ข้าวไข่เจียวเหรอ?"
"ก็อย่างอื่นมันแพงนี่คะ หนูเกรงใจค่ะขอแค่ข้าวไข่เจียวก็พอแล้ว"
รณพีร์ส่ายหน้าเขาไม่สนใจสิ่งที่เธอร้องขอเลยสักนิดมาถึงภูเก็ตก็ต้องทานขอทะเลสิถึงจะถูก ประมาณครึ่งชั่วโมงอาหารที่รณพีร์สั่งก็ถูกนำขึ้นมาเสิร์ฟ โดยทั้งสองนั่งทานกันในห้องโซนห้องนั่งเล่นสามารถมองออกไปชมวิวทะเลได้ พิจิกานั่งทานข้าวโดยมีรณพีร์รับหน้าที่แกะกุ้งให้เธอ
"เย็นๆ ไปเดินเล่นกัน ฉันเองก็ไม่ได้เจอทะเลมานานแล้ว"
"นี่เป็นครั้งแรกของหนูเลยนะคะ^^"
"อ่าฮะ" คนคิดไปเรื่อยรีบสะบัดหน้าไปมาเธอไม่ได้พูดทะลึ่งแต่เขานี่แหละที่คิดไม่ซื่อ
หลังจากทานข้าวเสร็จทั้งสองก็พากันเดินเล่นริมชายหาดตลอดทางเดินมีแต่หนุ่มๆ หันมามองพิจิกาเพราะวันนี้เธอสวยใสดูสบายตาจะมองมุมไหนก็ไม่น่าเบื่อเลยสักนิดขนาดรณพีร์นั่งมองเธอเป็นชั่วโมงเขายังไม่รู้สึกเบื่อเลย
"คุณพีร์คะตรงนั้นมีเด็กเล่นน้ำด้วยค่ะ" พิจิกาชี้ไปยังกลุ่มเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เธอเดินเข้าไปใกล้ๆเด็กลุ่มนั้นก็หันมามองพร้อมส่งรอยยิ้มหวานให้กับเธอ
"พี่สาวคนสวยมาเที่ยวเหรอคะ"
"ต้องมาเที่ยวอยู่แล้วดูสิพ่อเขาก็มาด้วย"
ขวับ!!
รณพีร์หุบยิ้มทันทีเขาเป็นหนุ่มหล่ออายุเพียง32ขวบไม่แก่และไม่มีตีนกาเลยสักนิดเด็กพวกนี้ตาถั่ว เขารีบดึงแขนพิจิกาที่กำลังลงไปเล่นน้ำกับเด็กๆ ออกมาจากตรงนั้นจะไปเล่นกับเด็กพวกนั้นทำไมกัน
"คุณพีร์จะรีบไปไหนคะ"
"ฉันไม่แก่ขนาดที่จะเป็นพ่อเธอ จะอยู่ให้เด็กมันเรียกพ่อหรือไงเล่า-_-!"
"ฮ่าา" พิจิการีบยกมือปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะนี่เขากลัวว่าตัวเองจะแก่ขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
"เธอขำอะไรพิจิกา"
"หนูขำคุณพีร์ไงคะคนอะไรกลัวตัวเองจะแก่ฮ่าาา"
"เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวจะโดน"
"ฮ่าๆ ไม่หัวเพราะแล้วค่ะ ฮึบๆ"
เขารู้สึกหมั่นไส้เธอเหลือเกินเขารีบพาเธอเดินออกมาจากจุดอันตรายเพราะเด็กกลุ่มนั้นถือว่าเป็นตัวอันตรายทำลายล้างโลกที่สวยงามของเขา เมื่อตะวันเริ่มตกดินทั้งสองก็เดินกลับขึ้นมาพักบนห้อง พิจิกาขอตัวไปอาบน้ำก่อนเพราะเธอรู้สึกว่าการมาทะเลมันทำให้เํอรู้สึกเหนียวเหนอะหนะอาบน้ำเสร็จเธอก็เดินออกมาในชุดนอนกระโปรงยาวสีดำแม้จะเป็นชุดนอนที่ดูเรียบร้อยแต่ด้วยรูปร่างของเธอทำให้รณพีร์กลืนน้ำลายลงคอกลิ่นสบู่ของโรงแรมลอยมาเตะจมูกจนเขาต้องรีบก้มหน้ามองงานบนหน้าจอแล้วจดจ่ออยู่กับมัน
"คุณพีร์คะเดี๋ยวคืนนี้หนูนอนที่โซฟาก็ได้นะคะ"
"ไม่เป็นไรเธอขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะ"
"หนูว่ามันน่าเกลียดเกินไปค่ะหนูเป็นแค่คนใช้ไม่ควรขึ้นไปนอนบนเตียงแบบนั้นแล้วปล่อยให้เจ้านายมานอนโซฟานะคะ"
"แล้วใครบอกเธอว่าฉันจะนอนโซฟา?"
"อะ อะไรนะคะ!"
-----------------------------
นอนด้วยกันจะเกิดอะไรขึ้นไหมนะ น้องะรอดหรือเปล่า
- Writer
