ภูริชหวงรัก 🌿

เรียกน้ำย่อย...

เช้าอันสดใสท้องฟ้าปลอดโปร่งบรรยากาศเย็นสบาย ไร่ชาตั้งอยู่ท่ามกลางภูเขาเขียวขจี พนักงานเริ่มเดินกันให้ขวักเตรียมตัวสำหรับการประชุมสำคัญในวันนี้

"เดี๋ยวคุณแดนช่วยเอาเอกสารเข้าไปที่ห้องประชุมด้วยนะคะ แบมจะไปเรียกแดดดี้ค่ะ ตอนนี้น่าจะกำลังดื่มกาแฟร้อนอยู่"

"ได้ครับเดี๋ยวผมเตรียมเอกสารให้ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันในห้องประชุมนะครับ"

แดน หรือผู้ช่วยคนสนิทของพ่อเลี้ยงภูริช เจ้าของไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดทางภาคเหนือ มีพื้นที่ประมาณหนึ่งร้อยไร่ และมีธุรกิจคาเฟ่ขนาดใหญ่ใจกลางไร่บรรยากาศดีมาก และมีโฮมสเตย์ใจกลางธรรมชาติ เปิดระเบียงออกมามีไร่ชา และอีกฝั่งเป็นน้ำตกใสสะอาด

"ขอบคุณมากเลยค่ะ"

แบมบี๋ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องทำงานของพ่อเลี้ยงภูริช เขาคือผู้มีพระคุณที่คอยเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็ก เท่าที่จำความได้คือคุณแม่ของเขาพาเธอมาอยู่ที่นี่ ส่วนพ่อเลี้ยงทำหน้างอไม่ชอบขี้หน้าเธอ แต่ก็ไม่ได้อยากขัดคุณแม่ก็เลยต้องยอมให้เธออยู่ด้วย แต่ช่วงหลังน่ารักขึ้นมากเลยแหละ

ก๊อก ก๊อก

"แดดดี้คะ แบมบี๋ขออนุญาตเข้าไปข้างในค่ะ"

"เข้ามาสิ"

ชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงระเบียงห้องทำงาน ได้ยินเสียงเคาะประตูก็ตะโกนออกไปเพื่อให้คนข้างนอกเข้ามาได้ แบมบี๋บิดลูกบิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน และเมื่อเจอชายหนุ่มยืนอยู่ตรงระเบียงมองออกไปเห็นไร่ชาไกลสุดลูกหูลูกตา ก็รู้สึกสบายใจอย่างประหลาด

"ไปประชุมได้แล้วค่ะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว"

ไม่พูดเปล่าหญิงสาวยังวิ่งเข้าไปซ้อนอยู่ข้างหลังของพ่อเลี้ยงภูริช จากนั้นก็โอบรอบเอวเขากอดรัดแน่นก่อนจะยิ้มออกมาด้วยใบหน้าสดใส

"ไม่ต้องมาอ้อน ยังไม่ถึงเวลาจะรีบไปไหน"

เขาเอ่ยออกมาเสียงเข้มก่อนจะวางแก้วกาแฟลงที่โต๊ะ เหลือบสายตาหันมามองใบหน้าของแบมบี๋ ก่อนจะยื่นมือไปแตะศีรษะของเธอ ดึงรั้งเข้ามาแนบอกก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

"ทำไมชอบมากอด"

"ก็แบมรักแดดดี้นี่คะ แดดดี้คือชีวิตและทุกอย่างของหนูเลยนะรู้ไหม ซาบซึ้งในบุญคุณของพ่อเลี้ยงภูริชคนนี้มาก ไม่ว่าแดดดี้จะต้องการอะไรแบมบี๋คนนี้ทำให้ได้ทุกอย่าง"

เธอยิ้มออกมาด้วยใบหน้าอารมณ์ดี จ้องมองสบตากับชายหนุ่ม พยายามบอกเขาเสมอถ้าเขาต้องการอะไรจากเธอจะยินดีทำให้ทุกอย่าง

"บี๋ก็รู้ว่าแดดดี้ต้องการอะไร ถ้าทำได้ก็ทำ ถ้าเกิดว่าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด"

รอยยิ้มร้ายเผยขึ้นบนใบหน้า แบมบี๋ถึงกับหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอพอรู้มาสักพักใหญ่ว่าแดดดี้เริ่มคิดไม่ซื่อกับตัวเอง แต่ก็ทำเนียนเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ เพราะวัยอายุเราสองคนค่อนข้างห่างกันมาก กลัวว่ามันจะเป็นอุปสรรคในการคบหากัน

"รีบไปประชุมเถอะค่ะแดดดี้"

"หึ... ไม่แน่จริงนี่หว่า"

เขาหัวเราะออกมาในลำคอก่อนจะเดินตามเด็กในความดูแลออกมาจากห้องทำงาน ก้าวเท้ายาวกว่าปกติให้เดินทันก่อนจะใช้มือจับมือของหญิงสาวเอาไว้ จากนั้นก็กุมมือเดินเคียงข้างกันมาตามทางจนในที่สุดก็มาถึงห้องประชุมขนาดใหญ่

บรรยากาศในห้องประชุมที่ตั้งอยู่ในอาคารไม้แบบดั้งเดิมของไร่ชาดูอบอุ่นและเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของใบชาที่อบแห้ง ข้าง ๆ หน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดอยู่มองเห็นทิวทัศน์ของไร่ชาไกลสุดลูกหูลูกตา สีเขียวสดของต้นชาเรียงรายไปทั่ว ทำให้ห้องประชุมมีบรรยากาศเป็นธรรมชาติ

บนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง พนักงานไร่ชานั่งล้อมรอบกันอยู่ มีเจ้าของไร่ชื่อ "พ่อเลี้ยงภูริช" นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ข้าง ๆ เธอคือ "แบมบี๋" เด็กในความดูแลและหมายมั่นจะเอามาทำเมียในอนาคต มีผู้ช่วยคนสนิทชื่อ "แดน" คนนี้อยู่ด้วยกันมานานเกิน 10 ปี อยู่ด้วยกันตั้งแต่เขายังไม่สร้างโฮมสเตย์และคาเฟ่ในไร่ด้วยซ้ำ ก็เพิ่งมาจริงจังได้ไม่นานเพราะเด็กที่นั่งอยู่ข้างเนี่ยแหละ

'ที่ไร่นี้สวยมาก ทำไมแดดดี้ถึงได้ทำโฮมสเตย์แล้วก็คาเฟ่ละคะ แบมว่ามันต้องปังมากแน่นอนเลยค่ะ'

และก็หญิงสาวเสนอความคิดแบบนั้น ชายหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบจัดการให้ตามคำขอ ซึ่งเจ้าของโฮมสเตย์และคาเฟ่ก็คือแบมบี๋นั่นเอง เพราะชายหนุ่มตั้งใจจะทำให้เป็นของเธอโดยเฉพาะ และทันทีที่สาวน้อยเรียนจบก็ไม่สามารถออกไปใช้ชีวิตที่ไหนได้ เนื่องจากมีพันธะเพราะต้องคอยดูแลโฮมสเตย์และคาเฟ่ที่เป็นชื่อของตัวเอง

พ่อเลี้ยงภูริชเปิดการประชุมด้วยการพูดถึงความสำคัญของการเก็บเกี่ยวชาในช่วงฤดูกาลที่ดีที่สุด เขาเน้นย้ำถึงความรอบคอบการเลือกเก็บใบชาและกระบวนการผลิตที่ต้องการความพิถีพิถัน นิดาเลขาของพ่อเลี้ยงฟังอย่างตั้งใจและจดบันทึกรายละเอียดการประชุมทุกอย่างเพื่อสรุปอีกครั้งหลังจากจบการประชุมแล้ว

“การเก็บเกี่ยวในช่วงนี้ถือเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ต้องเร่งรีบเก็บจะได้ทันเวลา เพื่อให้ได้ชาที่มีคุณภาพสูงสุด”

"ส่วนคาเฟ่แล้วก็โฮมสเตย์ ช่วงนี้ลูกค้าเต็มทุกวันเลยค่ะ แบมว่าอยากจะทำเพิ่มอีกสักสองห้อง พ่อเลี้ยงว่ายังไงดีคะ"

หญิงสาวหันไปมองสบตาชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยขอความเห็นจากเจ้าของไร่ ถึงแม้ว่าโฮมสเตย์และคาเฟ่จะเป็นของเธอ แต่เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ลงทุนสร้างเป็นของพ่อเลี้ยงภูริชทั้งหมด จะทำอะไรเธอก็ปรึกษาทุกครั้ง ถึงแม้จะรู้ว่าคำตอบเหมือนเดิมทุกอย่าง

"แล้วแต่บี๋เลย อยากทำไรก็ทำสิ มีเงินไหมล่ะ ต้องการทุนหรือเปล่า แต่ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนนะ"

เขายื่นมือไปแตะศีรษะของหญิงสาว ยีผมเล่นอย่างเพลินมือ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างยียวนกวนประสาท แบมบี๋รู้ดีว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร จึงทำเมินและหันไปคุยกับพนักงานคนอื่นต่อ

"เรามาคุยเรื่องอื่นกันดีกว่าค่ะ"

"หึ..."

การประชุมดำเนินไปด้วยความเบาสบาย ทุกคนได้เสนอความคิดเห็นและแนวคิดใหม่ ๆ ในการพัฒนาไร่ชาและเพิ่มมูลค่าให้กับผลิตภัณฑ์ ไหนจะเสนอแนวคิดในการดึงดูดลูกค้าให้เข้ามาเพิ่มขึ้น ความร่วมมือและความตั้งใจของพนักงานทำให้เจ้าของไร่ยิ้มแก้มปริ ค่อยคุ้มค่ากับการจ่ายโบนัสสิ้นปีหน่อย

"ตั้งใจทำงานกันแบบนี้ สงสัยโบนัสปีนี้น่าจะได้เพิ่มกันทุกคนแล้วมั้ง"

"ดีใจรอเลยได้ไหมคะ"

"กรี๊ด! ขอกรี๊ดรอเลยค่ะ"

"ของแบมมีไหมคะโบนัสสิ้นปี"

เธอยื่นมือไปตรงหน้าชายหนุ่มอย่างแกล้งหยอก พ่อเลี้ยงภูริชแตะมือลงไปยังมือเล็ก ถูไถไปมาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน

"มีแต่ทะเบียนสมรสเอาไหม"

"อ๊ะ! แดดดี้พูดอะไรเนี้ย คนเยอะนะ!"

"หึ"