ร่างผอมบางค่อย ๆ หันตัวออกจากระเบียง ทั้งที่วงแขนทั้งสองข้างยังคล้องราวเหล็กเอาไว้ ดวงตาเคยสดใส ร่าเริง ตอนนี้กลับไม่มีอีกต่อไปแล้ว มีแต่ดวงตาที่กักเก็บความบอบช้ำ กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วคิดถึงคนบนนั้นอย่างสุดหัวใจ พอไม่มียาคอยช่วย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองอยากจะตายตามพี่คมดาบไป จะได้อยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดอยู่คนเดียวแบบนี้
"อยู่บนนั้นคิดถึงพายบ้างไหม อึก ฮรึก พายอยู่ตรงนี้คิดถึงพี่คมใจจะขาดแล้ว ไหนว่าเราจะไปเที่ยวด้วยกันไง ทำไมทิ้งพายไปแบบนี้ ฮืออ!"
เสียงร้องไห้ค่ำครวญของคนตัวเล็ก เปรียบเสมือนมีดปลายแหลมที่ปักลงกลางหัวใจของพวกเขาทั้งสองคน ถึงจะเอาตัวเธอมาอยู่ด้วย แต่ภายในใจของเธอกลับมีคนที่จากไปเเล้วอยู่เต็มอก ยากที่จะจำให้ลืมเลือนได้
"ฮรึก พายเหนื่อยจังเลย..."
วงแขนเล็กจะเคลื่อนออกจากราวเหล็กช้า ๆ แต่ทว่าชายหนุ่มทั้งสองกลับไม่ยอมให้เธอละทิ้งชีวิต พวกเขารีบคว้าร่างบางแล้ว
