พรึบ!
ฝ่ามือใหญ่ดึงร่างบอบบางเข้าไปในความมืด ก่อนที่เขาจะปิดปากเธอไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา
เธอไม่ได้ดิ้นหนีเพราะเขาเริ่มคลายมือแล้วก้มหัวลงมาชนหน้าผากกันเธอ ดวงตาสีเทามนจับจ้องดวงหน้างาม แล้วเลื่อนลงไปหอมแก้มนุ่มเพื่อสูดดมกลิ่นหอมที่คุ้นเคย
"กลับมาได้ไหม..."
"ไม่"
ใบพายตอกกลับ มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องกลับไปยืนอยู่ในจุด ๆ นั้น เอาตามตรง เธอไม่แก้แค้นพวกเขาก็ดีแค่ไหนแล้ว เพราะความคิดของเธอในช่วงเวลานั้นมันเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน แต่พอมีพี่คมดาบเข้ามา เธอเลยคิดว่าการเริ่มต้นใหม่ โดยที่ไม่ให้กลับไปสนใจพวกคนเลวที่เคยทำเธอ
เจ็บช้ำ คือการแก้แค้นที่ดีที่สุด เธอมีความสุข แต่ดูพวกเขาสิ...
"มันเจ็บแล้ว..."
เขาจับมือเล็กขึ้นไปแนบที่แผงอกข้างซ้ายของตัวเอง แววตาคู่นั้นแผ่วความร้ายกาจลงอย่างสิ้นเชิง เพราะเห็นว่าเธอกำลังจะหลุดมือไปแบบไม่มีวันหวนกลับ
"เจ็บบ้าอะไร ไร้สาระ"
ใบพายดึงมือออกอย่างไม่ไย
