ภายในบ้านเช่ามีแต่ความเงียบปกคุม หลังจากกลับมาถึงที่บ้านพี่คมดาบยังไม่เอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาเพียงแค่จับมือเล็กไปกุมเอาไว้แน่น ในขณะที่แผ่นหลังของเราทั้งสองพิงฝาผนังอยู่บนเตียงนอนสามฟุต
"พี่คมรังเกียจพายไหม..." เสียงแหบแห้งทำลายความเงียบ ก่อนที่ใบหน้าขาวซีดจะหันไปมองคนข้างกาย
"ไม่ พี่ไม่รังเกียจพายอยู่แล้ว" พี่คมดาบตอบกลับแบบไม่ต้องคิด ไม่นานหยดน้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลอาบแก้มเพราะรู้สึกผิดที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้
"อึก พี่ขอโทษนะพาย"
ร่างใหญ่โน้มตัวลงสวมกอดคนตัวเล็กแน่นขนัด นั่นยิ่งทำให้เธอเจ็บแปร๊บในหัวใจเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างมันเลวร้ายสำหรับเธอไปเสียหมด จะหนีสองคนนั้นก็หนีไม่ได้ มิหนำซ้ำยังทำให้พี่คมดาบรู้สึกกังวลใจ ทั้งที่พี่เขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลย
"พี่ไม่ต้องขอโทษ แค่พี่ไม่ทิ้งพายไปไหนก็พอแล้ว" พูดจบเธอก็ดันร่างใหญ่ถอยห่างเล็กน้อย แล้วพี่คมดาบเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะถอดเสื้อผ้า
