อามันต์เจ้าแห่งป่า(เล่มพิเศษ) นิยายจบในตอน

Ep2 : ลอออองสาวงามแห่งหมู่บ้านลึกลับ (Part2)

หญิงสาวหน้าตาสะสวยผิวพรรณขาวอมชมพูยิ้มหวานส่งมาให้ผู้เป็นผัวรัก หมอเจิดนั่งตำยาอยู่บนตั่งไม้ เขาเงยหน้ามองเมียสาวด้วยแววตาเฉยชา พอเห็นว่าเมียกลับขึ้นเรือนเขาก็ก้มหน้าตำยาในครกดินเผาต่อ

ลอออองหุบยิ้ม เดินหน้าม้านเลยมาทางห้องครัว ซึ่งทำเป็นพื้นยกสูงต่อเติมออกมาจากตัวเรือนด้วยอารมณ์ห่อเหี่ยว อุตส่าห์รีบตื่นไปจ่ายตลาด เลือกซื้อแต่ของที่ผัวชอบ หวังจะกลับมาทำกับข้าวของโปรดของผัว พอมาเห็นท่าทีเฉยชาของผัวลอออองแทบหมดกำลังใจ

หมอเจิดวางครกตำยา เดินเข้าห้องนอนคว้าเอาผ้าขาวม้าพาดไว้บนบ่า วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวตั้งแต่เช้า ได้อาบน้ำให้สดชื่นสักหน่อยแล้วค่อยมาทำยาต่อ ตอนกำลังเดินออกจากห้องพอดีเจอกับลอออองที่คิดจะลงไปอาบน้ำเช่นกัน เธอยืนอยู่ตรงปากประตูส่งยิ้มหวานให้เขาเหมือนทุกครั้ง หมอเจิดรีบดึงสายตาหันมองไปยังทิศทางอื่น แล้วหลบทางให้สาวเจ้าเดินเข้ามาภายในห้องด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ลอออองเห็นผ้าขาวม้าพาดไว้บนบ่าของผัว ความคิดซุกซนหนึ่งจึงวาบเข้ามา ผู้ชายร้อยทั้งร้อยต่อให้แสดงท่าทีว่าไม่สนใจ รังเกียจกันมากขนาดไหน พอได้เห็นเรือนร่างขาวโพลนยั่วยวนเข้าสักหน่อยมีแต่กระโจนเข้าใส่ไปซะทุกราย ไม่มียกเว้นแม้กระทั่งหมอเจิด เขาเองก็เคยพ่ายแพ้ให้แก่กิเลสราคะ เพียงแค่ถูกเธอยั่ว...

ดังนั้นลอออองจึงรีบผลัดเปลี่ยนชุดสวยออกจากร่าง เปลี่ยนเป็นนุ่งเพียงกระโจมอก พอเรียบร้อยแล้ว ลอออองก็รีบแล่นเดินตามผัวลงจากเรือน เดินตรงมายังบึงน้ำหลังเรือน มีสะพานไม้ต่อขึ้นราวกับแพ ตีกรอบเป็นผนังมิดชิด ลอออองรู้ว่าแพนี้ผัวตัวเองสร้างไว้คอยรักแรกในชีวิตที่ชื่อว่า ศรีบาน

เจิดจ้วงน้ำเย็นชื่นใจในบึงราดใส่บนร่างกายกำยำ หันไปคว้าเอาสบู่หอมซึ่งแน่นอนเขาทำมันขึ้นมาเองด้วยตัวยาสมุนไพรกับกลีบดอกไม้หอม สบู่ยังไม่ถึงตัวก็มีมือนุ่มมาแย้งเอาไป

“ฉันถูให้จ้ะ...”

ลอออองโผล่หน้าหวานมาทางด้านหลัง เจิดถึงกับชะงักงันทำก้อนสบู่ในมือหลุดร่วง เพราะสาวเจ้าเล่นมาเงียบกริบ โดยบนเรือนร่างอรชรนั้นก็ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดสักชิ้นเดียว เปิดเปลือยเรือนร่างอวบอิ่มซึ่งเจิดย่อมรู้ดีเรือนร่างของลอออองให้รสชาติหวานหอมมากแค่ไหน

ใจจริงความผิดในหนนั้นจะโทษเจ้าหล่อนโดยตรงก็ไม่ถูกนัก ต้องเป็นเขาที่ดันมีจิตใจโลเลไม่มั่นคงเพียงแค่ได้เห็นสิ่งน่าปรารถนาเร้าอารมณ์ใฝ่ต่ำ

เพียงแค่หนนั้นเขาจะทำใจแข็งผลักไสหรือออกปากขับไล่ลอออองออกจากห้องนอน ศรีบานก็จะไม่เข้าใจผิด ถึงขั้นตัดขาดความรักที่มีต่อกันมายาวนานโดยไปแต่งงานกับชายอื่น

“ไม่ต้อง...” เจิดปฏิเสธเสียงแข็งยื้อเอาก้อนสบู่มาจัดการถูไถไปตามเรือนกายกำยำไร้ไขมันส่วนเกิน เขาขยับถอยห่างจากร่างนวล สร้างเกาะป้องกันหัวใจสั่นคลอน

“แต่ฉันอยากทำให้พี่นี่จ๊ะ...” ลอออองโผนตัวมายืนด้านหน้าผัวรัก ส่งมือตะปบฝ่ามือใหญ่ลากไล้ไปตามจังหวะการเคลื่อนไหว

“ถ้าจะอาบก็อาบไป แต่ไม่ต้องมายุ่งกับข้า”

“จะไม่ให้ฉันยุ่งกับพี่ได้ยังไง ในเมื่อพี่เป็นผัวของฉัน”

ลอออองลอยหน้าลอยตาเถียงสู้ ปล่อยมือจากฝ่ามือหนา เลี่ยงลงมากำไว้รอบอาวุธคู่กายของเจิด ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกรีบปัดมือร้อนให้ออกห่างจากสิ่งอันตราย จากที่ดุ้นเนื้อกำลังนอนสงบนิ่งพอถูกสัมผัสจากมือนุ่มมันก็ทำท่าจะผงาดล้ำ เหยียดขยายตัวแสดงให้เห็นว่าเจิดเองก็แค่มนุษย์ผู้ชายธรรมดา

“พี่เห็นไหมนั่นอะไร...มันหมายความว่าอย่างไร พี่จะฝืนกักเก็บไว้ทำไม อยากระบายออก ก็มาระบายกับฉันนี่ ฉันพร้อมรับพี่ไว้เสมอ” หลังจากคืนนั้นเจิดก็ไม่เคยแตะต้องเธออีกเลย เขามักหาทางไประบายออกกับอีสาวร่านผัวชาวบ้านอย่างอีนังสำเภา

รายนั้นไม่สนลูกใครผัวใครมันเป็นยอมให้เขาเอาดะไปทั่ว...

“เอ็งมันผู้หญิงหน้าด้าน คิดหรือว่าข้าอยากจะสมสู่ด้วยอีกครั้ง หนนั้นหนเดียวข้าก็เต็มกลืน อย่าให้ข้าต้องทำตัวร้ายกว่านี้เลยลออ แล้วเอ็งจะต้องเสียใจภายหลัง....”

ถึงร้ายลอออองก็รักไม่คิดจะเปลี่ยนใจ ทั้งที่พี่อามันต์เคยเตือนว่าอย่าริอาจได้เล่นกับไฟ เพราะไฟนั้นจะลามกลับมาเผาไหม้ตัวเองจนตาย ลอออองก็คิดว่าท่าจะจริง แต่ลอออองไม่คิดกลัว ต่อให้ต้องเผาตัวเองตายลอออองก็ยอมถูกเผาเพียงแค่ลอออองได้อยู่กับผู้ชายที่ลอออองรัก

“พี่จะร้ายกับฉันยังไง ฉันชักจะอยากเห็นแล้วสิ...”

ลอออองเงยหน้าสวยเอ่ยปากอิ่มท้าทาย แววตามุ่งหมายเด่นชัด พร้อมกับโผนร่างงามเข้ากอดรัดร่างกำยำไว้แน่น เสียดสีเนินนมทรงงามแนบชิดไปกับหน้าอกแกร่งแข็งแรง สะบัดข้อมือน้อยชักรูดท่อนเนื้อด้านล่างที่กำลังขยับขยายใหญ่โต จนปลายหัวบานเริ่มมีน้ำขาวขุ่นไหลเยิ้มปิดปากรู

“เฮ้ย!ลออ...”

-------------------------------------

“อ๊า...สำเภา..อ๊า...เบาหน่อยสิโว้ย พวงสวรรค์ข้าจะหลุดติดปากเอ็งไปแล้วกระมัง” คล้าวห้ามเสียงกระเส่าจิกเส้นผมนุ่มของสาวร่านราคะไว้แน่น เขายืนกางขาโดยแผ่นหลังพิงโคนต้นไม้เอาไว้เป็นหลัก

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

สำเภาสาวร่านร้อนประจำหมู่บ้านตาโคนกำลังกินไข่พวงใหญ่อย่างเอร็ดอร่อย น้ำลายเธอไหลเยิ้มเปียกแฉะเต็มง่ามขาแข็งแรง เลยไม่นึกสนเสียงโวยวายห้ามปรามของผัวชาวบ้าน มือหนึ่งกำไว้รอบดุ้นเนื้อที่ใหญ่เกินฝ่ามือจะกอบกุมเอาไว้ได้หมด ส่วนอีกมือขยี้ขยำลงกับพวงไข่ฝ่าแฝด ปลายนิ้วชี้แหย่เข้าไปในรูจีบโดยไม่นึกรังเกียจ

“อูย...อูย...โอ๊ย...ซีด...ซีด...แตก น้ำข้าจะแตกแล้วสำเภาเอ่ย...”

คล้าวหลับตาพริ้มยามน้ำในตัวเขาใกล้จะไหลทะลัก สำเภาจึงเร่งจังหวะทั้งปากทั้งมือ ปลุกปั่นไฟพิศวาสให้คล้าวเดินทางไปแตะขอบสวรรค์ได้สำเร็จ

“โอ้ว!...อ๊า...” น้ำเชื้อมากมายไหลกระฉูดจนเต็มปากของสำเภา ส่วนที่ล้นเอ่อซึมติดมุมปากเจ้าตัวจัดการตวัดปลายลิ้นกวาดทำความสะอาดจนหมดเกลี้ยง

“น้ำของพี่คล้าว อร่อย อร้อย พี่ต้องมาให้ฉันกินบ่อยๆนะจ๊ะ ช่วงนี้สำเภา เหง้า เหงา ไม่ค่อยได้สนุกกับใครเลยหมู่นี้...”

พอคล้าวปลดปล่อยจนสบายตัว เขาจึงคลี่ปากยิ้มพึงพอใจ

“เอ็งก็ยังเด็ดดวงสำหรับข้าเสมอนะ สำเภา...แต่จะให้ข้ามาหาบ่อยๆ คงจะทำให้ไม่ได้หรอก ยังไงข้ามันก็คนมีเมีย มีครอบครัวแล้ว ยังไงก็ต้องนึกเกรงใจศรีบานมันบ้าง...”

สำเภาทำหน้าตูบ ทั้งที่เธอกับพี่คล้าวได้เสียกันมาก่อนแท้ๆ

คล้าวดึงหัวไหล่มนให้สาวเจ้าลุกขึ้นยืน สะกิดปลายหัวนมโดยผ่านเนื้อผ้าตัวบาง เป็นการส่งสัญญาณให้สาวเจ้ารับรู้ว่าพายุลูกโตกำลังจะมา

“มาให้ข้าตอกรูเอ็งก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”

พูดคล้ายง้อทว่าความจริงแล้วไม่ใช่ ยังไงคล้าวก็ยึดศรีบานสำคัญกว่าหญิงอื่นใด พลางสลับสับเปลี่ยนที่ยืนโดยคล้าวดันสำเภาเข้าหาโคนต้นไม้ใหญ่ ปลดผ้านุ่งลงมากองกับพื้น แล้วกลับขึ้นถลกเสื้อลายดอกบัวก้มหน้าฟัดสองเต้าสล้างโดยไม่นึกสนสีหน้าบูดบึ้งของสาวเจ้า ละเลงปลายลิ้นร้อนไปรอบฐานสีชมพูก่อนจะครอบปากดูดจะงอยเม็ดเล็ก

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

“อื้อ...อา...” แรงดูดสร้างอารมณ์ปั่นป่วนจนสำเภาลืมอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหมดสิ้น ร่างงามบิดเร่าๆ ความเสียวกระสันทำให้ร่องสวาทของเธอฉ่ำแฉะ มือข้างหนึ่งส่งไปดันโคนต้นไม้ไว้พร้อมกับหยัดลำตัวป้อนนมขาวลออ หัวจุกยังอยู่ในปากร้อน คล้าวทั้งดูดทั้งเลียอย่างเมามัน

สำเภาเสียววูบตอนเธอสัมผัสได้ว่าดุ้นเนื้อเท่าแขนกำลังถูไถไปตามรอยแยกกลางกลีบชบา ย้ำๆตรงปุ่มกระสัน สำเภาครางลั่นน้ำแตกโดยไม่ทันตั้งตัว

และเพียงคล้าวเกี่ยวเอาเรียวขาเรียวมาคล้องไว้ตรงเอวสอบดุ้นเนื้อร้ายก็สอดพรวดหายลับเข้าไปในรูเล็ก แช่ค้างไว้เพียงเสี้ยวนาที เอวสอบก็จัดการกระแทกกระทั้น ห้ำหั่นรูสวาทราวกับพายุลูกโต

สำเภาดิ้นพล่าน สุขสมอารมณ์หมายครั้งแล้วครั้งเล่า

“อะ อ๊ะ อา...”

คล้าวกัดฟันขย่มโยกไปตามแรงปรารถนารุมเร้า เพียงไม่นานหัวหอกของเขาก็พ่นพิษร้าย สายน้ำขุ่นชุ่มโชกไปทั่วกลีบสวาทเปื้อนเยิ้มหยดแหมะลงบนพื้นดิน...ร่างงามของสำเภาก็อ่อนยวบกองในอ้อมแขนของชายที่มีเจ้าของ...

----------------------------------