อามันต์เจ้าแห่งป่า(เล่มพิเศษ) นิยายจบในตอน

Ep3 :แม่เรไรคนงาม (Part1)

แม่เรไรคนงาม

(3)

“อาการของนังลำดวนเป็นอย่างไรบ้าง พ่อหมอ...มันจะตายหรือไม่? ” เศรษฐีเปลวกระโจนจากตั่งไม้สักอย่างร้อนใจ เขาคว้าท่อนแขนผอมของหมอรักษาพามานั่งยังเก้าอี้หวายตัวใกล้ๆ พร้อมเอ่ยถามเสียงระรัว

สีหน้าของพ่อหมอฉายแววกังวล เขาตรวจดูอย่างละเอียด อาการของคนป่วยค่อนข้างน่าเป็นห่วง ถ้าไม่พาไปรักษาในเมือง ให้หมอฝรั่งดูอาการท่าจะรอดยากงานนี้

พ่อหมอจึงอธิบายอาการของลำดวนอย่างละเอียด ตบท้ายด้วยคำแนะนำอย่างที่ตัวเองคิด และลากลับเรือนยาของตัวเองทันที

“โธ่!ลำดวน เอ็งช่างอาภัพนัก...”

เศรษฐีเปลวคร่ำครวญ นึกใจหายหากเขาต้องเสียเมียรักคนนี้ ลำดวนให้ความสุขเขาจนอิ่มเอม ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยสักครั้งในยามเขาเสพสุขกับเรือนร่างอรชรของเจ้าหล่อน มีแต่จะนำความสุขอิ่มเอมมาทำให้หัวใจคนแก่เยี่ยงเขาชุ่มชื่นอยู่เสมอ

พอส่งพ่อหมอลงเรือน เศรษฐีเปลวจึงย้อนกลับเข้ามาเฝ้าอาการของหญิงสาว ลำดวนเป็นเมียคนที่สามของเขา ซึ่งเปลวค่อนข้างจะหลงหนักมากกว่าเมียคนอื่นๆ ที่เขาให้การเลี้ยงดู ปลูกเรือนหลังเล็กให้อยู่รายล้อมภายในบริเวณเรือนใหญ่ของเขา

ซึ่งผู้หญิงที่เปลวเลี้ยงดูเอาไว้นั้นมีนับสิบชีวิต แต่ที่เรียกเป็นเมีย มีเพียงสี่คนเท่านั้น คนแรกคือเป็นเมียเอก ชื่อว่าจำปี คนที่สองชื่อว่าจำปา เจ้าหล่อนเป็นน้องสาวคลานตามกันมาของจำปี ส่วนคนที่สามคือลำดวน และคนสุดท้ายเศรษฐีเปลวเพิ่งจะได้เจ้าหล่อนมาเป็นเมียเมื่อไม่กี่อาทิตย์ มีชื่อว่า เรไร

“นังลำดวนมันถูกวางยาพิษ ร้ายแรงถึงขั้นเอาชีวิต ดีที่อีฉันเข้ามาเจอมันเร็ว เลยช่วยยื้อลมหายใจมันเอาไว้ได้ข้ามวัน แต่จะนานสักแค่ไหน ก็ต้องขึ้นอยู่กับเวรและกรรมที่มันเคยทำมา ทั้งอดีตชาติหรือปัจจุบัน ถ้ามันทำกรรมดีมากกว่ากรรมชั่ว มันก็คงจะรอดพ้นเงื้อมมือมัจจุราช...”

ละเมียดผู้เป็นแม่แท้ๆของลำดวน พรั่งพรูความคิดอย่างคนเคยผ่านร้อนผ่านหนาวมานานเกินครึ่งชีวิต นางเอ่ยปากบอกแก่เศรษฐีผู้มักมากในกามตัณหาอย่างนึกน้อยอกน้อยใจต่อโชคชะตา

อุตส่าห์ได้มาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในเรือนใหญ่งามเพียงไม่กี่ปี ถ้าสิ้นลำดวนมิต้องกลับไปตกระกำลำบากอีกกระนั้นหรือ?

ละเมียดทอดสายตามองลูกสาว

ลำดวนเอ่ย...ลำดวนลูกแม่ไยเอ็งถึงต้องมาพบเจอแต่กับคนจิตใจโหดร้ายถึงเพียงนี้ ทั้งที่เอ็งยังสาวยังแส้อยู่แท้ๆแต่จะมาด่วนตายจากด้วยถูกคนจิตใจอัปรีย์ลอบวางยาพิษหมายเอาชีวิตเอ็งให้ตายกระนั้นหรือ

หรืออาจเป็นเพราะว่าพวกมันอาจจะล่วงรู้ว่าเอ็งกำลังดื่มยาบำรุงครรภ์ เตรียมจะมีทายาทให้กับเศรษฐีเปลว

มันจึงหวังตัดไฟเสียแต่ต้นลม ลอบวางยาฆ่าเอ็งให้ตาย...

ละเมียดพอเดาออกว่าเป็นฝีมือของผู้ใดทว่าไม่อาจเอ่ยปากพูดออกไปได้ ต้องมีหลักฐาน หรือไม่ก็ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา ไอ้อัปรีย์ผู้นั้นมันถึงจะยอมรับ

เจ้าตัวนั่งตาแดงก่ำนึกสาปแช่งคนที่มันลงมือทำร้ายลูกสาว ขอให้พวกมันได้รับผลกรรม มือคอยปาดน้ำหูน้ำตาทิ้ง สลับสับเปลี่ยนกับการลูบคลำใบหน้าซีดขาดของลูกสาวในไส้อย่างนึกเวทนาในโชคชะตาอาภัพ

เศรษฐีเปลวหลุบสายตามองแม่ของเมียเพียงครู่ จึงชักสายตากลับมามองเมียรัก ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษไร้หมึกแต่งแต้มนอนหายใจรวยริน กลีบปากแตกระแห้งคล้ายกับคนขาดน้ำยิ่งดูน่าเวทนาสงสาร

“ข้าจะส่งนังลำดวนไปรักษาตัวในเมือง...เอ็งเตรียมตัวไปกับมันด้วยแล้วกัน...”

เปลวสั่งความไว้เสียงเข้ม เขาตัดใจผละห่างออกจากเตียงของคนป่วยอาการใกล้ตาย ต่อให้ใจรักลำดวนมากแค่ไหน บัดนี้เจ้าหล่อนก็ไม่อาจลุกขึ้นมาบำรุงบำเรอความสุขให้เขาได้

เศรษฐีเปลวลงจากเรือนของเมียคนที่สาม มุ่งตรงมายังเรือนของเมียคนสุดท้อง แม่หญิงเรไรคนงามเป็นถึงลูกสาวคหบดี มีเชื้อสายผู้ดีเก่า ทว่าหญิงสาวดันมีแม่ติดการพนันจนทำให้เรือนนั้นล่มจม จำต้องบากหน้ามาแร่ขายให้กับเขาเพื่อนำเงินไปใช้หนี้ในบ่อน

เรไรยังเป็นสาวน้อยลีลารักจึงยังไม่ถูกอกถูกใจคนมักมากในกามอย่างเปลว เขาจึงไม่ค่อยมาหาหญิงสาว ได้ไม่กี่ครั้งก็นึกเบื่อกลับไปกินของเก่าอย่างลำดวน

เรไรก็หาใช่ว่าต้องเดือดร้อน เธอไม่คิดนึกรักผู้ชายแก่คราวพ่อ จำใจต้องทอดกายเพื่อให้แม่มีเงินไปใช้หนี้และรักษาบ้านที่คุณพ่อทั้งรักทั้งหวงแหน

“แม่หญิงเรไรเจ้าขา...ท่านเศรษฐีมาหาเจ้าค่ะ” สีคำบ่าวรับใช้คลานเข้ามารายงานเสียงระรื่น

“อย่างนั้นหรือ...” น้ำเสียงเย็นชาจนบ่าวตัวดำจับได้

“แม่หญิงเรไรไม่ดีใจหรือเจ้าคะ...นานๆที ท่านเศรษฐีจะมาหาแม่หญิงถึงเรือนสักครั้ง” สีคำขนลุกซู่ ยามหวนนึกถึงเสียงคร่ำครวญตอนแม่หญิงเรไรถูกท่านเศรษฐีจับกินตับไตไส้พุง เสียงร้องโหยหวนนั้นดังลั่น ดังไปทั่วทั้งเรือนนี้กระมัง ทำเอาคนร้างห่างผัวอย่างสีคำต้องนั่งขมิบรู ปั่นป่วนในช่องท้องจนต้องเผ่นแน่บแอบมาให้ไอ้ดงคนสวนมันกระทุ้งลำดุ้นให้หายปั่นป่วน

เรไรเบือนใบหน้ามองไปยังประตูห้อง มองจนแน่ใจบานประตูยังไม่มีใครมายืนแอบฟังอยู่ตรงนั้น เธอจึงโน้มหน้าไปหาบ่าวรับใช้ ส่งเสียงกระซิบกระซาบ

“ฉันเบื่อจะแย่ ไม่เห็นอยากให้มันมาหาสักหน่อย”

สีคำยกนิ้วจุ๊ปาก สั่นหน้าห้ามไม่ให้นายสาวพูดประโยคไม่งามออกมาอีก ยังไงซะเศรษฐีเปลวท่านก็มีจิตใจกว้างขวาง เลี้ยงดูบ่าวไพร่ในเรือนให้อยู่ดีกินดีทุกชีวิตก็ว่าได้

พอบานประตูถูกผลักเข้ามา สีคำก็คลานหนีออกมาจากห้องนอนของนายสาวคนงามอย่างรู้หน้าที่...

-------------------------------------

ปรัก ปรัก ปรัก

“โก้งโค้งแอ่นก้นให้ข้ากระทุ้งดุ้นลำเข้าใส่อีก...อ๊า...ซีด...เร็ว อย่าได้ช้า”

เศรษฐีเปลวสั่งเสียงกระหืดกระหอบขณะสะโพกดันดุ้นเนื้อสวมสอดเข้าในโพรงคับแน่น เรไรกัดฟันสะบัดใบหน้าหนี ไม่อยากมองไอ้คนมักมากให้เสียอารมณ์

ทว่าคำสั่งก็คือคำสั่ง เรไรไม่อยากลองดี ด้วยเคยลองมาแล้วจึงรู้ถึงรสชาติความทรมานว่ามันหนักหน่วงแค่ไหน เธอจึงโก้งก้นให้สูงโด่งตามคำสั่งอย่างไม่เต็มใจ ใบหน้าหวานซุกซ่อนเข้าใต้หมอนใบโต ปิดบังใบหน้าบิดเบี้ยวและไม่อยากเห็นหน้าสุขสมของไอ้แก่บ้ากาม

ปรัก ปรัก ปรัก เสียงจังหวะระรัวรุนแรง นำพาอารมณ์เสียดเสียวแล่นลิ่ว เรไรร้องครางหงิงๆโดยไม่ยอมดึงใบหน้าออกมาจากใต้หมอน ลำแขนเรียวเสลาจึงถูกกระชากจนตึง

เรไรรู้สึกเจ็บเสียวตรงหัวไหล่ในขณะถูกกระเด้าเข้าหาลำอวบ

“โอ๊ย!...ไอ้...” ใบหน้างามต้องยอมโผล่ออกมาจากเกาะกำบัง เหลียวลำคอระหง ตวัดสายตาขุ่นมองไปยังคนกระทำด้วยความรู้สึกโมโหเดือดจนเกือบจะหลุดคำด่าตามนิสัยเอาแต่ใจ สืบเนื่องจากเรไรเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ตอนบิดาเธอยังมีชีวิตอยู่ เรไรถูกเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอม มีข้าทาสบริวารคอยรับใช้เพียบพร้อมแทบจะไม่ต้องหยิบจับทำอะไรด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ เลยติดมาเป็นนิสัยแม้นในยามครอบครัวต้องมาแตกสลายเพียงเพราะพิษการพนันของผู้เป็นมารดา

เศรษฐีเปลวคลี่ริมฝีปากยิ้มเยาะ หรี่ตามองแม่สาวน้อยจอมพยศ ปล่อยมือจากลำแขนเล็กยื่นไปบีบใต้คางมนจนเรไรนิ่วหน้า

“อา...อา...เอ็งเสียวหรือไม่เรไร” บดขยี้สะโพกเน้นย้ำแรงขย่มจนทำเอาสาวน้อยหูอื้อตาลาย

“ว่าอย่างไร เอ็งเสียวรูหรือไม่ ถ้าชักช้าข้าจะอุ้มเอ็งไปเอาตรงประตูทางเข้า โชว์ไอ้พวกบ่าวไพร่มันดู...” เรไรรีบพยักหน้าว่าเสียวงึกๆ กลัวเศรษฐีเปลวจะทำตามที่ขู่ เธอคงได้อับอายขายขี้หน้าตายหากว่าเธอจะถูกเขาพาไปประจานต่อหน้าบ่าวไพร่

สาวน้อยยอมศิโรราบให้ชายแก่แต่โดยดี จนเรไรน้ำแตกอาบรดดุ้นเนื้อของเปลว ชายแก่จึงเพิ่มแรงขย่มโยกคลึงสะโพกนำพาตัวเองเดินทางมาถึงขอบสวรรค์ เขาทิ้งตัวนอนทาบไปบนแผ่นหลังนวลเนียนหอบหายใจกระชั้น

เรไรเองกระตุกรับแรงฉีดพ่นน้ำเชื้อ ดวงตางดงามถึงกับลอยคว้าง ซึมซับความสุขอย่างที่เธอไม่อยากจะยอมรับ...

------------------------------------