บทที่2
1136 Words
สุดท้ายแล้ว เควินก็ไม่แม้แต่จะฟังคำอธิบายจากเธอ พราวมุกจึงกลายเป็นจำเลยของสังคมไปโดยปริยาย เมื่อหญิงสาวได้กลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่ที่หนักไปกว่านั้นคือ เธอได้ลูกแฝดชายหญิง
“แกแน่ใจนะว่าจะรอเขาแบบนี้ตลอดปีตลอดชาติ”
“ใช่”
“โอ๊ย! เขาแกงอกออกมาแล้วเนี่ย ทำไมแกโง่แบบนี้นะพราว” น้ำค้างสุดที่จะทน เมื่อเห็นเพื่อนรักไม่ยอมมูฟออนสักที
“ที่พราวบอกว่ารอ ไม่ได้หมายความว่ารอให้เขามารัก เพราะในเวลานี้ สิ่งที่พราวต้องการจากเขามันไม่ใช่ความรักอีกแล้ว” ดวงตากลมโตได้ฉายแววมุ่งมั่นออกมา เมื่อความรักค่อยๆ กัดกินหัวใจของเธอ จนทำให้หญิงสาวไม่อาจทนเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียวได้อีกต่อไป
“ก็แกบอกกับฉันเองนี่นา เมื่อกี้ยังพูดอยู่หยก ๆ ก็ฉันรักเขาต่อให้รอทั้งชีวิต ทุกเทศกาลก็จะมารอเขา ใครพูดแกไม่ใช่เหรอ ชิ!” น้ำค้างทำเสียงเล็กเสียงน้อยเลียนแบบพราวมุก ก่อนจะตะเบ็งถามออกไปด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ พลางเบ้ปากใส่ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้เพื่อนรัก
“ฉันแค่ทบทวนความทรงจำ เพื่อตอกย้ำในสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำกับฉันเอาไว้” คราวนี้แววตาของพราวมุกได้ฉายแววความแค้นออกมา แสดงออกถึงเจตจำนงที่มีต่อชายหนุ่มอดีตคนรักอย่างชัดเจน
“เรื่องนั้นค่อยว่ากัน ตอนนี้ฉันได้ยินคนในบริษัทเขาพูดถึงท่านประธานคนใหม่ ได้ข่าวว่าเขาจะบินมาต้นเดือนหน้า พร้อมทั้งประกาศรับสมัครเลขา แกลองไปสมัครดูไหม”
“แต่การขายออนไลน์ของฉันก็พอค่าบ้านน้ำค่าไฟอยู่นะ ฉันไม่อยากปล่อยให้ลูกไปโรงเรียนเอง”
“แต่ตอนนี้คาร์เตอร์กับคามิลลาก็โตแล้วนะ ป้าบุหลันก็รักลูกแกมาก แกก็ลองจ้างป้าคอยรับส่งสองคนนี่ดูสิ อีกหน่อยต้องใช้เงินเยอะนะพราว ตอนนี้ลูกแกอยู่มอต้นทั้งคู่ อีกหน่อยเข้ามหาลัยแกไม่ไหวหรอก ขายออนไลน์แกทำตอนไหนก็ได้ อีกอย่างบริษัทนี้เขาไม่กำหนดอายุของเลขาแค่พูดได้อย่างน้อยสามภาษาก็จะรับพิจารณาเป็นพิเศษ เงินเดือนตั้งหลานหมื่น ฉันว่าแกมีโอกาสได้งานนี้สูงมากเลยนะ”
ความหวังดีของน้ำค้างทำให้พราวมุกเริ่มคล้อยตาม เพราะหญิงสาวอยากให้ลูกได้เรียนสูง ๆ เธอจึงส่งคามิลลากับคาร์เตอร์เข้าโรงเรียนเอกชน เพื่อชดเชยความไม่สมบูรณ์แบบ ซึ่งค่าเทอมของสองคนรวม ๆ แล้วเกินครึ่งแสน เธอจึงต้องหางานอื่นทำควบคู่กับการขายออนไลน์ไปด้วย
“ฉันจะลองดู เขาเปิดรับสมัครตอนไหนก็บอกด้วยแล้วกัน”
“ต้องแบบนี้สิ หันกลับมาดูแลตัวเองให้สวยเหมือนเดิม ยังไงแกก็ยังมีฉันมีจัสตินที่คอยสนับสนุนและให้กำลังใจแกเสมอนะ” จัสตินคือแฟนของน้ำค้าง และเป็นผู้ชายที่ถูกมารดาของเควินลากเข้ามามีส่วนทำให้เกิดรอยร้าวในใจของคนทั้งคู่
ย้อนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เควินกลับมาตามสัญญา ภาพของหญิงสาวอันเป็นที่รักที่นอนอยู่บนเตียงกับชายอื่น ทำให้เขาขมขื่นเสียจนแทบเจียนบ้า ซึ่งพราวมุกเองก็รอเวลาที่จะอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่รอแล้วรอเล่า ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปีเขาก็ไม่กลับมาสักที
แต่ก็ยังโชคดีที่น้ำค้างเชื่อใจแฟนของเธอ เพราะหญิงสาวรู้ว่าพราวมุกกำลังตั้งครรภ์ เพื่อนรักไม่มีทางหักหลังชายคนรักของเธอเช่นกัน มิตรภาพความสัมพันธ์ของเพื่อนรัก ยังคงเชื่อใจกันอย่างหนักแน่น ผิดจากเควินที่จากไปโดยไม่ฟังคำอธิบายจากเธอ
“ถ้าวันนั้นเขาเชื่อใจพราว เหมือนกับที่น้ำเชื่อใจจัสติน ชีวิตของเราคงแฮปปี้ไปแล้ว” หญิงสาวเริ่มตัดพ้อต่อความไม่มั่นคงของเควิน เขาช่างใจร้ายทำกับเธอได้ลงคอ ความเชื่อใจที่เคยมีให้ได้กลายเป็นศูนย์ เพียงเพราะมารดาของเขาพูดใส่ไฟเธอ จนต้องยอมจำนนต่อหลักฐาน เธอถูกหัวใจของเขาพิพากษา ให้กลายเป็นคนผิดไปโดยปริยาย
“ก็คุณเควินเขาไม่รู้ว่าแกกับจัสตินถูกวางยานอนหลับ ฉันเป็นคนเดินเข้าไปปลุก หลังจากคุณเควินเดินออกไปแล้ว ก็รู้ทันทีเลยว่ามันคือแผนการของคุณนายเกวลิน แม่ของคุณเควินที่อยากจับแกสองคนแยกออกจากกัน และเขาก็ทำสำเร็จด้วยสิ” น้ำค้างขยับเข้าไปใกล้เพื่อนรัก พลางเอื้อมมือไปโอบไหล่พราวมุกเข้ามาซบเอาไว้ เพื่อปลอบโยนเธอให้หายเศร้า
“แค่คำว่ารักมันคงไม่พอ ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือแม่ของเขา พราวจะไม่มีทางให้พวกเขาได้แตะต้องคามิลลากับคาร์เตอร์แม้แต่ปลายเล็บ สิ่งเดียวที่พราวทำได้ในตอนนี้ คือการทวงรักคืนจากเขา หลังจากนั้นเขาจะได้รู้ว่าความซื่อสัตย์ของผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ควรได้รับการตอบแทนด้วยการถูกทิ้ง ความเจ็บปวดกับการทุ่มเทรักใครสักคนมันทรมานแค่ไหน เมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นคุณค่า เขาก็ควรได้รับบทเรียนอย่างสาสม”
“ฉันขอเตือนแกเลยนะพราว แกอย่าคิดใช้คามิลลากับคาร์เตอร์เป็นเครื่องมือเด็ดขาด ฉันไม่อยากให้แกทำร้ายจิตใจลูกทั้งสองของแก ถ้าลูกแฝดของแกรู้ว่าใครเป็นพ่อ แกไม่กลัวที่จะต้องเสียลูก ๆ ให้กับเขาไปเหรอพราว”
“ไม่มีทาง! เขาไม่มีวันที่จะได้สัมผัสความเป็นพ่อของลูก ๆ พราวเด็ดขาด แต่สิ่งที่เขาจะได้รับมันความเจ็บปวด ที่ทิ้งพราวกับลูกทั้งสองไปอย่างไม่ใยดี!” ดูเหมือนว่าความรักที่เคยมีให้กับเควิน ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ จนเริ่มกลับกลายเป็นความแค้นฝังอยู่ภายในอก
“แต่เขาไม่รู้ว่าพราวท้องนี่นา”
“ถึงเขารู้... น้ำคิดเหรอว่าเขาจะยอมรับ เขาก็คงคิดเหมือนกับแม่ของเขานั่นแหละ คิดว่าพราวท้องกับคนอื่น ผู้ชายแบบนี้ต้องเอาคืนให้เข็ด”
คราวนี้น้ำตาของหญิงสาวได้ไหลออกมาราวกับทำนบแตก เมื่อความขมขื่นทำให้พราวมุกรู้สึกรวดร้าวอยู่ภายในใจของเธอ จนยากที่จะมีใครมาแบ่งเบา บรรเทารอยแผลเป็นที่เควินฝากไว้ในใจได้
- Writer
