หญิงสาวทั้งกลัวทั้งห่วงความปลอดภัยคนพวกนั้น แต่เสี่ยวเฮยยิ่งเห่าเสียงดังขรม
ขณะที่นางละล้าละลังไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี หญิงที่นอนสลบไปก่อนหน้าลุกขึ้นและดึงเอากระบอกไม้ไผ่ที่ต้มใบชากับเห็ดไข่ไปจากมืออวิ๋นมู่หลัน
“ไป... หนีไปจากที่นี่”
‘องค์ชายเล่า เขาอยู่ที่ใด’
อีกฝ่ายส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนมุ่งหน้าไปกรอกน้ำชาให้คนที่สลบอยู่
อวิ๋นมู่หลันไม่มีเวลาแล้ว นางมีความผิดมหันต์ต่อเชลยเหล่านี้ อีกทั้งทหารต้าเหอสองคนดูเหมือนตั้งใจสังหารเชลยทั้งหมด
“หนีไป อย่าให้พวกมันจับตัวเจ้าได้!”
เสียงหนึ่งร้องบอกอวิ๋นมู่หลัน จากนั้นก็มีเสียงร้องโอดโอยและการต่อสู้อย่างดุเดือด
อวิ๋นมู่หลันไร้วรยุทธ์ นางจำต้องใช้สมองให้มาก ดังนั้นตอนนี้ที่ทำได้คือวิ่งตามเสี่ยวเฮย
สองขานางก้าวไม่หยุดแต่หัวใจลอยหายไปแล้ว กระทั่งถึงธารน้ำใสเบื้องหน้าก็มองเห็นม่านน้ำตก นางไม่รู้จะทำสิ่งใดจวบจนได้ยินเสียงเห่าเสี่ยวเ
