ขณะที่ทั้งคู่นั่งเล่นอย่างสบายอารมณ์อยู่นั้น เสี่ยวเฮยวิ่งพรวดเข้ามาอย่างเร็ว ขนของมันเต็มไปด้วยเศษใบ้ไม้พันยุ่งไปหมด กระนั้นก็ทำให้อวิ๋นมู่หลันอดขำไม่ได้ ด้วยใบหน้ามันดุดันราวกับสัตว์ตัวโต ๆ ทว่าดวงตากลับฉายความซุกซนตามวัย
เสี่ยวเฮยส่งเสียงหอบหายใจแรง ๆ ราวกับไปทำเรื่องโลดโผนและเสี่ยงอันตราย กระทั่งเข้ามาหมอบอยู่ตรงหน้าอวิ๋นมู่หลันมันก็ใช้จมูกชนขานางพร้อมส่งเสียงครางหงิง ๆ เรียก
ตอนนั้นหญิงสาวต้องแปลกใจ เพราะในปากใหญ่ ๆ คาบนกพิราบตัวหนึ่งไว้ ท่าทางมันแสดงให้เห็นว่ากำลังประจบอวิ๋นมู่หลันราวกับรอรางวัลจากนางที่จับนกได้
หญิงสาวขึงตาดุเสี่ยวเฮย และมันนอนลงกับพื้นก่อนคายนกโชคร้ายทิ้ง จากนั้นก็กลิ้งไปกลิ้งมาให้นางเกาพุงเล่น
เป็นช่วงเวลานั้นที่เมิ่งถูเอื้อมมือไปหยิบนกพิราบที่ตัวยังอุ่น ๆ ขึ้นดู กระทั่งเห็นว่าที่ขาข้างหนึ่งมีกระบอกเล็ก ๆ ซึ่งข้างในมีจดหมายสื่อสารซ่อนอยู่
“ฮ่า ๆ ๆ เสี่ยวเฮ
