ดวงตาคมกริบมองไปยังลูกน้องของตน กวนเฉินหลางนิ่วหน้าตามด้วยการพ่นลมหายใจร้อน ๆ จากนั้นหลิวอู้จึงตำหนิหลานชายของตน
“เจ้ายังกล่าวเหลวไหลเช่นนั้นได้หรือ ไป... ไปห้อยหัวสองชั่วยาม หากแม่ทัพไม่เรียกใช้ อย่าโผล่มาให้เห็นหน้า”
ได้ยินคำพูดหลิวอู้แล้วกวนเฉินหลางกลับไม่เห็นด้วยจึงยกมือห้ามก่อนกระแอมไอสองสามครั้งและเอ่ยว่า
“หญิงใบ้เป็นคนจากสกุลอวิ๋นหรือไม่ เรื่องนี้ยังไม่กระจ่างชัด อีกทั้งโลหิตทมิฬเป็นสิ่งที่น่าสงสัย เมื่อสิ่งเหล่านี้ยังไม่คลี่คลายนางย่อมต้องเดินทางกลับค่ายพร้อมข้า”
“โอ้ ท่านแม่ทัพ นางเป็นเพียงสตรีบ้าใบ้ ทั้งตอนนี้ถูกเมิ่งถูจับตัวไป ป่านนี้ไม่กลายเป็นพวกมันแล้วหรือ!” หลิวอู้เอ่ยขึ้น
“ฮึ กล้าขัดคำสั่งของข้าตั้งแต่เมื่อใด นายกองหลิว”
จากนั้นหลิวอู้ก็น้อมรับคำของแม่ทัพหนุ่มด้วยน้ำเสียงแข็งขัน แม้ใจจะไม่เห็นด้วยสักเท่าใด
หลังจากกินอาหารป่าเรียบร้อยโดยที่อวิ๋นมู่หลันไม่กล้าอิด
