ช่วงกลางดึกของคืนหนึ่งหอศิลป์รู้สึกตัวเองงุ่นง่านแปลกๆ นอนไม่สบายทั้งยังมีอาการหนาวสั่นอย่างที่ปกติไม่เป็น
พอตอนเช้ามาจึงไม่ละเลยการหาสาเหตุของอาการแปลกๆที่เป็น ผลสรุปจึงออกมาเป็นว่า..
"เธอขา..พี่ว่าพี่น่าจะเป็ไข้"
น้ำเสียงทุ้มเข้มแหบพร่า เจ้าของเสียงเองก็มีใบหน้าเหนื่อยอ่อนแสดงให้เห็นชัดว่าเจ้าตัวได้รับพิษไข้มาป็นที่เรียบร้อย
โดยปกติหอศิลป์ร่างกายแข็งแรง ร้อยวันพันปีถึงจะป่วยสักครั้ง ทว่าก่อนหน้านี้เจ้าตัวโหมงานหนัก ทำงานหามรุ่งหามค่ำเกินตัวไปสักหน่อย ตอนนี้เจ้าตัวเลยต้องมารับผลของการฝืนร่างกายแบบนี้
งูขาวที่ตอนนี้อยู่ในร่างมนุษย์เกาะขอบเตียงมองเจ้านายตัวเองอย่างเป็นห่วงไม่ห่างไปไหนเจ้าของดวงตาสีรัตติกาลหายใจหอบอีกทั้งยังหน้าแดงระเรื่อคล้ายคนใกล้ตาย อีกทั้งตอนที่เจ้าน้องจับโดนตัวคนตรงหน้าก็สัมผัสได้ถึงอุณภูมิร่างกายร้อนอย่างว่าภายในมีไฟประทุ
ถึงกระนั้นไวท์เดย์ก็ไม่ได้เกรงกลัวหรือรัง
