สองวันต่อมา...
คอนโด SL
พรึ่บ!!
ฉันย้ายของจากบ้านมาที่คอนโดมันเป็นคอนโดที่คุณแม่ซื้อให้ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเผื่อว่าฉันจะอยากนอนที่นี่เพราะมันใกล้สถานศึกษาแต่ว่าตั้งแต่ซื้อไว้ฉันก็ไม่ได้มาอยู่เท่าไหร่เพราะชอบอยู่บ้านมากกว่าเลยยอมนั่งรถไปกลับบ้านเสมอ
ฉันเดินชมรอบ ๆ ที่นี่มีราคาแพงมากถ้าขายก็คงจะได้ราคามันไม่โดนยืดเพราะว่าเป็นชื่อของฉันเองแต่ว่าฉันขายไม่ได้เด็ดขาดเพราะมันจะเป็นสถานที่เดียวที่ฉันสามารถนอนได้และใช้ชีวิตอยู่ได้และที่สำคัญถ้าคุณแม่หายแล้วก็ควรมีที่รองรับท่านสิ ถ้าขายและไปอยู่ที่ถูก ๆ กว่านี้คุณแม่คงจะไม่สะดวกสบายเพราะฉะนั้นฉันต้องรักษาที่นี่เอาไว้ก่อน ใครจะรู้ว่าอยู่ที่สวยและใหญ่โตขนาดนี้แต่ไม่มีเงินสักบาท
“เฮอะ!!” นอกจากนี้ข่าวที่คุณแม่ล้มละลายบ้านโดนยืดก็ออกข่าวไปทั่วแล้วไม่มีใครไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันสิ้นเนื้อประดาตัวแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเสียใจหรอกนะ!! ฉันต้องหางานหาเงิน!!!เพื่อไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลของคุณแม่ฉันต้องทำได้...
วันต่อมา...
มหาวิทยาลัยลักซ์
“ว่าแล้วเชียว...” ฉันบ่นนิดหน่อยเมื่อเดินเข้ามามหาวิทยาลัยและมีคนมองมากมายคงจะเพราะข่าวเรื่องบริษัทของคุณแม่นั่นแหละฉันทำใจไว้แล้วแต่พอในสถานการณ์จริงก็แอบสั่นอยู่เหมือนกัน เมื่อก่อนฉันก็ใช้ชีวิตปกตินี่แหละไม่ได้หรูหราหรือเว่อร์อะไรมากแต่ก็ไม่ได้ซุกซิงกับใครเหมือนกันมีแค่เจนกับพริกสดเท่านั้น
“เจน! พริกสด!” ฉันเลิกสนใจสายตาพวกนั้นก่อนจะมาหาเพื่อนที่โต๊ะเดิม
“หวัดดีซอลลาเป็นยังไงบ้างโอเคไหม?” เจนถามฉันทันทีคงจะรู้เรื่องหมดแล้วเหมือนกัน
“ก็...แย่อยู่แหละ”
“ยังไงก็สู้ ๆ นะ”
“เมื่อวานยังเป็นคุณหนูอยู่เลยวันนี้เป็นคนไม่เหลืออะไรซะแล้ว” พริกสดพูดซึ่งฉันก็พยายามไม่สนใจอะไรเพราะพริกสดก็เป็นคนพูดไม่คิดแบบนี้อยู่แล้ว
“แล้วจะเอายังไงต่อเหรอ?”
“ฉันอาจจะต้องออกจากเรียนก่อนน่ะแล้วไปหางานทำ” ฉันคิดเรื่องนี้เมื่อคืนค่าเทอมที่นี่ไม่ใช่ถูก ๆ เลยถ้าฉันยังฝืนเรียนต่อไปก็คงแย่
“อ่อ งั้นก็ลองหาดูแล้วกันนะ” เจนบอกฉันก็พยักหน้า
“แล้วเจนทำงานที่ไหนเหรอฉันไปทำด้วยได้ไหม?” เพราะว่าเจนทำงานหาเงินเรียนเองฉันเลยอยากทำด้วย
“เอ่อ...มันเต็มแล้วน่ะขอโทษด้วยนะ”
“งั้นไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เอง”
“ลอง ๆ ไปสมัครดูก่อนก็ได้นะทิ้ง ๆ ไว้ตอนนี้เลือกงานไม่ได้นิก็ทำไปก่อนแล้วกัน” พริกสดบอก
“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นนั่นแหละ...” และหลังจากนั้นเราก็ไปเรียนฉันตั้งใจว่าจะเรียนเทอมนี้ให้จบก่อนและดร็อปเอาไว้ถ้ามีเงินแล้วค่อยว่ากันใหม่
วันต่อมา...
Rrrr
“สวัสดีค่ะ” ฉันรับสายแปลกที่โทรเข้ามาวันนี้ฉันแวะมาเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาลและอีกไม่กี่วันฉันต้องหาเงินมาจ่ายค่ารักษาครึ่งแรกแล้ว
(สวัสดีค่ะจากธนาคารลักซ์นะคะ)
“อ่อ ค่ะมีเรื่องอะไรเหรอคะ?”
(พอดีว่าทางผู้บริหารต้องการคุยเรื่องหนี้สินที่ทางคุณเซลีน่าได้กู้เอาไว้น่ะค่ะตอนนี้การประเมินทรัพย์สินเรียบร้อยแล้วค่ะ เลยอยากให้คุณซอลลาเข้ามาคุยรายละเอียดน่ะค่ะ)
“ดะได้ค่ะ ไม่ทราบว่าฉันต้องเข้าไปตอนไหนเหรอคะ?” เฮ้อออ!!!หวังว่าบ้านและทรัพย์สินทั้งหมดจะพอจ่ายหนี้นะ
(วันนี้เวลาบ่ายสองไม่ทราบว่าสะดวกไหมคะ?)
“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปค่ะ” ฉันมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะตอบตกลง
เวลาต่อมา...
ธนาคารลักซ์
“เอ่อ สวัสดีค่ะฉันซอลลามาพบผู้บริหารของที่นี่น่ะค่ะ” ฉันมาที่ประชาสัมพันธ์
“คุณซอลลาสินะคะเชิญด้านบนได้เลยนะคะตอนนี้ผู้บริหารกำลังรออยู่ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันกล่าวกับเธอก่อนจะเดินไปตามทางที่เธอบอก
ห้องผู้บริหาร
ก๊อก ๆ
“เชิญครับ” เสียงเหมือนเคยได้ยินดังออกมาฉันก็เปิดประตูเข้าไป พบว่าเป็นคนที่เข้าไปยึดทรัพย์ของฉันนั่นเอง
“สวัสดีค่ะ”
“เชิญนั่งครับผมขอเตรียมเอกสารก่อนแปบนึง” ฉันมองไปรอบ ๆ นิดหน่อยอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะนั่งลงที่โซฟารับแขกตัวใหญ่
“ผมขอแนะนำตัวนิดหน่อยนะวันนั้นเรายังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย”
“ค่ะ”
“ผมนพ...นะครับ”
“ค่ะ คุณนพ ฉันซอลลาค่ะ” ฉันเองก็ไม่อยากเสียมารยาทแนะนำตัวกลับไป
“ทราบครับ...” ปึก! เขาตอบกลับไม่ดีเท่าไหร่ก่อนจะวางเอกสารตรงหน้าฉัน
“...?”
“นี่เป็นเอกสารแจกแจงรายละเอียดทั้งหมดครับว่าทรัพย์สินทั้งหมดที่ยึดมามีมูลค่าเท่าไหร่และสามารถลดหนี้ได้เท่าไหร่ทั้งบ้านและของมีค่าต่าง ๆ รถ เครื่องเพชร ทอง และเงินสดภายในบ้านที่เป็นของคุณเซลีน่าทั้งหมด 750 ล้านครับ^^” เขาพูดแบบทีเดียว
แต่ว่า...ยึดไปทั้งหมดแล้วก็ยังไม่สามารถลบหนี้ได้อีกเหรอ...
“....”
“หนี้ 1,000 ล้านลบ 750 ล้านจะเหลืออีก 250 ล้านครับที่คุณซอลลาต้องชดใช้ในภายใน 3 เดือน”
“3 เดือน!!!” ฉันร้องออกมาอย่างตกใจเงิน 250 ล้านนะ!!!ไม่ใช่ 250 !!
“ครับ จะผ่อนจ่ายก็ได้หรือว่าจะโป๊ะก็ได้แต่ทั้งหมดต้องจ่ายภายใน 3 เดือนไม่อย่างงั้นจะโดนฟ้องและกลายเป็นบุคคลล้มละลายอย่างสมบูรณ์ที่นี้จะไปทำงานอะไรที่ไหนก็ยากหน่อยนะครับ กฎเมืองเราไม่เหมือนที่อื่นและอาจจะต้องติดคุกฐานฉ้อโกงไม่ยอมจ่ายหนี้”
“คุณแม่ฉันป่วยอยู่นะคะ”
“แม่คุณป่วยแต่ถ้าหายเมื่อไหร่แล้วหนี้ยังไม่หมดก็เข้าคุกแต่ถ้าแม่คุณตายก่อนคุณนั่นแหละที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเข้าใจไหมครับคุณหนูซอลลา...อ่อ!!อดีตคุณหนู^^”
“ไม่ทราบว่าคุณโกรธเกลียดอะไรฉันหรือเปล่าคะ?” ฉันถามออกไปอย่างสงสัย
“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นครับ?” เขามองหน้าฉัน
“ก็คำพูดคุณ...มันสามารถพูดดีกว่านี้ได้นะคะแต่คุณก็แดกดันและจิกกัดฉัน ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันสักหน่อย”
“ผมแค่ไม่ชอบพวกลูกหนี้น่ะครับไม่ต้องห่วงเพราะผมมีพฤติกรรมแบบนี้กับพวกลูกหนี้ไม่มีปัญญาจ่ายทุกคน”
พรึ่บ!!
“ฉันจะจ่ายเงินคุณทุกบาท!!ทุกสตาร์!!ค่ะ!!” ฉันลุกขึ้นอย่างโมโหทำไมต้องดูถูกกันด้วย!!
“ดีครับผมชอบพลังฮึกเหิมแบบนี้มีความหวังว่าจะได้หนี้คืนน่ะครับ สู้ ๆ นะครับผมรอเงินของผมอยู่”
“ค่ะ!!”
วันต่อมา...
มหาวิทยาลัยลักซ์
“ลาออก?”
“ค่ะ จบเทอมนี้หนูคงต้องขอลาออกก่อนเรื่องครอบครัวหนูอาจารย์น่าจะพอทราบแล้ว” ฉันเข้ามาบอกอาจารย์เรื่องที่จะลาออกสิ้นเทอมนี้
“เฮ้ออ!!อาจารย์เข้าใจนะแต่มหาวิทยาลัยของเราก็มีทุนอยู่ซอลลาเรียนดี เรียนเก่งและเป็นเด็กดีทางมหาวิทยาลัยต้องเห็นใจแน่ไม่ลองขอดูก่อนละ?” อาจารย์ถามฉัน
“ไม่ดีกว่าค่ะหนูอยากเอาเวลาไปทำงานและรีบหาเงินมาใช้หนี้เร็ว ๆ น่ะค่ะ ถ้าทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยผลการเรียนหนูคงไม่ดีแน่ ๆ พวกอาจารย์อาจจะผิดหวังที่ให้ทุนหนู”
“ตามใจแล้วกันเปลี่ยนก็มาบอกอาจารย์ได้”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะอาจารย์” ฉันยกมือไหว้ก่อนจะออกจากห้องพักอาจารย์วันพรุ่งนี้เป็นวันที่ฉันต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลคุณแม่แล้วสิ ฉันยังไม่มีเงินเลย T^T
กึก!!
“นั่น...เจนกับพริกสดนี่น่าไปจ๊ะเอ๋ดีกว่า” ฉันยิ้มอย่างมีความสุขอย่างน้อยตอนนี้ก็มีเพื่อนละนะแอบย่องไปแกล้งดีกว่า...
“จะ...”
“เจนแกจะยังคบซอลลาเหรอ?” กึก!!ฉันชะงักไปเมื่อได้ยินคำถามของพริกสดฉันรีบแอบซอกตึกทันที
“เฮ้ออออ!!!มันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
“แต่มันจนแล้วนะเว้ย!!แบบนี้ฉันจะไปยืมเงินใครละแกก็ด้วยที่คบเพราะมันรวยไม่ใช่เหรอวะ?”
“มันก็ใช่แหละแต่ฉันคิดว่าให้มันลาออกไปก่อนแล้วค่อยเลิกคบละกัน” ฉันหน้าชาใจชาไปหมด
“ทำไมละ?”
“ก็ยังอยากแสดงเป็นเพื่อนเป็นที่แสนดีอยู่ไง อย่าลืมถ้าไม่มีเราก็ไม่มีใครคบละนะใคร ๆ ก็ว่ามันหยิ่งทั้งนั้น”
“ก็จริงงง...แต่ว่าแอบเสียดายอะฉันจะไปยืมเงินใครเนี่ยแม่มันโง่วะทำงานยังไงให้ล้มละลาย”
“พริกสด!!” ฉันออกจากที่ซ่อนเมื่อได้ยินสิ่งที่พริกสดพูดออกมา
เพี๊ยะ!!และตบหน้าเธออย่างโมโหกล้าดียังไงมาว่าคุณแม่ฉัน!!!
“ซอลลา!!”