#9
1572 Words
แคว่กกกกก ดวงตากลมโตเบิกขึ้น ด้านในมีเพียงซองจดหมายสีขาวพับไว้ ‘Secrets.0099@XXX.com’ และตามด้วยรหัสผ่าน
“อะไรของเขาละเนี่ย” อัญมณีบ่นออกมา แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงไปหยิบ MacBook ของตัวเองออกมา และเข้าเมลล์ตามนั้น
กล่องขาเข้าและกล่องขาออกมีเมลล์เพียงฉบับเดียวที่ถูกส่งจากเมลล์นี้เข้าเมลล์ตัวเอง ใส่หัวเรื่องไว้ว่า ‘เปิดฉันสิ’ หนูอัญกดเปิดทันที เธอไม่สนใจว่ามันจะฝังสแปมไว้หรือไม่ เพราะถ้าเครื่องเธอพังเธอก็แค่ซื้อใหม่ก็จบ เธอจะไม่มีทางที่จะปล่อยให้ตัวเองสงสัยอยู่แน่ๆ ทั้งๆที่ไอ้นิสัยแบบนี้มันได้ทำให้ชีวิตเธอยุ่งเหยิงอยู่แท้ๆในตอนนี้
‘ฉันคือแก้วตา แม่ของเธอ เวลาเที่ยงคืนตรง เธอเข้ามาเปิดเมลล์อีกครั้ง ฉันมีของขวัญล้ำค่าจะให้เธอ แต่เธอต้องไปรับมันด้วยตัวเองตามที่อยู่ที่ฉันจะส่งให้ในเวลาเที่ยงคืน ห้ามเลส! เพราะเมลล์ฉบับนี้จะรอเธอเปิดแค่สองนาทีเท่านั้น และมันจะหายไปจากระบบทันที ฉันหวังว่าเธอจะได้รับของขวัญล้ำค่าชิ้นนี้ของฉัน จากแก้วตา แม่ของเธอ...’
ห๊า!!!! หนูอัญร้องเสียงดังออกมาทันที เธอง้ออยากได้เหรอยังไง ใครจะสน! หนูอัญพับหน้าจอ Macbook ทันที แต่สายตาก็อดไม่ได้ที่จะต้องหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้มันบอกเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ
“ไม่สนหรอก!” หนูอัญร้องบอกออกมา และเธอก็เดินลงไปข้างล่างไปหาอะไรกินทั้งๆที่ไม่หิวเลยสักนิด
ชอว์หลี่ตาลงทันที เมื่อจู่ๆ แก้วตาก็ยืนขึ้น “คุณตั้งครรภ์” มันไม่ใช่คำถามแต่มันน่าจะเป็นคำอุทานของชอว์เสียมากกว่า
“เรื่องนี้มีคนรู้น้อยมาก ข้าถึงต้องแยกเจ้าออกมาจากลูกน้องของเจ้าไงละ”
“คุณกำลังจะบอกผมว่า เด็กในครรภ์คือทายาทของท่านปีดาอย่างงั้น...”
“ใช่ เรื่องนี้ถูกปิดไว้ คนที่สั่งการเจ้ามากำจัดข้าเขารู้ดี เด็กในท้องของฉันเป็นสาเหตุให้สามีข้าหรือผู้มีพระคุณของเจ้าที่เจ้ามีสิทธิเอ่ยนามได้ว่าท่านปีดา ถูกลอบฆ่าไงละ”
“คนผู้นั้นไม่เคยทำงานพลาด แล้วทำไมคุณยังรอดอยู่ได้”
“คนที่ติดตามท่านปีดา รอดตายมาได้หนึ่งคน เขาผู้นั้นพยายามมาส่งข่าวข้า ข้าจึงหลบหนีได้ทัน”
“ผมขอถามหน่อยเถอะครับ เพราะใครก็ตามที่รู้จักท่านปีดา ต้องไม่เชื่อแน่ๆว่าคุณจะตั้งครรภ์กับท่านปีดาได้ คุณอยู่กับท่านปีดามาเกือบสิบปี แล้วทำไมถึงพึ่งจะมาตั้งครรภ์เอาตอนนี้”
“ให้ใครก็ต้องสงสัย ท่านปีดาสุขภาพไม่ดีนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านจะมีลูกไม่ได้ ข้าผิดเองที่ไม่เคยเอ๊ะใจหรือสงสัยคนในนั้นมาก่อน ตลอดเวลาที่ข้าอยู่กับท่านปีดา อาหารทุกมื้อ เครื่องดื่มทุกชนิดที่ทางห้องเครื่องเตรียมมาให้ข้าล้วนแล้วแต่มียาทั้งสิ้น ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่ามันเป็นยาประเภทไหน ข้าโง่เขลาไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนพวกนั้น ปล่อยให้พวกนั้นวางยาข้านานเป็นหลายปี จนกระทั่งมาตารีเธอผู้นี้ไปเห็นเข้าเมื่อสามปีก่อน แต่ตอนนั้นร่างกายของข้าก็สะสมยาไว้เยอะเหลือเกิน ข้าต้องแอบรักษานานนับปี และข้าก็ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับท่านปีดาทราบ หลังจากที่ข้ารู้ตัวทุกอย่างจึงเปลี่ยนไป อาหารและเครื่องดื่มของข้าที่มาจากห้องเครื่องถูกเททิ้งทั้งหมด ข้ากินแต่อาหารที่มาตารีจัดเตรียมให้ และในที่สุดข้าก็ตั้งครรภ์ได้ ข้าจึงต้องทำทุกอย่างรักษาครรภ์นี้ไว้ เพราะมันจะเป็นครรภ์สุดท้ายของข้า ข้าอายุไม่น้อยแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับข้าในตอนนี้เรียกว่ามหัศจรรย์ยังน้อยไป”
“ถ้าจริงอย่างคุณบอก เด็กในครรภ์คือทายาทของท่านปู่คารามาส”
“ใช่! ถ้าถึงตอนนั้นท่านปู่คารามาสยังมีชีิวิตอยู่ถึงเด็กคนนี้เกิดขึ้นมา...ตอนนี้ท่านชราภาพมากแล้ว และท่านต้องมาสะเทือนใจกับการเสียหลานรักของท่านไปอีก ข้าไม่รู้ว่าท่านจะมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน” ซึ่งเรื่องนี้แก้วตาคาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมองผิดไปเกี่ยวกับท่านคารามาส ซึ่งชอว์ทำเพียงนิ่งและลื่นไหลไปตามน้ำ
“เพราะแบบนี้ใช่มั้ยคุณถึงหนีกลับเมืองไทยแทนที่จะไปหาท่านปู่คารา-มาส” แก้วตาพยักหน้ารับ “แต่การกลับเมืองไทยคุณคิดว่าฉลาดแล้วเหรอ เพราะผมก็ได้เบาะแสคุณมาอย่างง่ายดาย”
“เบาะแสที่เจ้าได้ ข้าตั้งใจให้เจ้าได้มันต่างหาก คนที่ข้าส่งไป ถูกเจ้าฆ่าตายไปแล้วหนึ่งคน อีกคนเล่าเจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าอยู่หรือตาย”
“อยู่ก็เหมือนตาย”
“กิตติศักดิ์ของเจ้าช่างไม่มีอะไรบิดเบือนไปจากสิ่งที่ข้าได้ยินมา คนพวกนั้นยอมตายเพื่อท่านปีดา และที่พวกเขาต้องทรมานแบบนั้น ก็เพราะคนของเจ้ามีบางคนได้ขายวิญญาณให้กับคนพวกนั้นไปแล้ว เจ้ารู้หรือไม่?” ชอว์มุ่นคิ้วทันที เพราะเรื่องนี้เขาไม่รู้จริงๆ แล้วใครละที่กล้าหักหลังเขา คิดจะเป็นนกสองหัวอย่างงั้นเหรอ มันจะไม่ตายดีแน่!!!! หรือเพราะเขาทะนงตัวมากเกินไปว่าจะต้องไม่มีใครกล้า แต่เธอผูู้นี้เชื่อได้แค่ไหนกันเธออาจจะแกล้งแหย่กระตุกหนวดเสืออยู่ก็ได้
“ตกลง ผมจะตอบแทนพระคุณท่านปีดา แต่คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมไม่อาจติดตามคุ้มครองคุณได้”
“ไม่จำเป็น เรื่องนั้นข้ามีวิธีของข้า ข้าเพียงแค่ต้องการให้เจ้าถ่วงเวลาให้ข้าคลอดเด็กคนนี้ออกมาได้อย่างปลอดภัย”
“ถ่วงเวลา?”
“ใช่! ความจริงแล้วเด็กในท้องข้าไม่ใช่บุตรคนแรกของข้า ข้ามีบุตรมาก่อน ตอนนี้เธออายุน่าสักประมาณสิบเก้าแล้ว ข้ารู้ถ้าเจ้าสืบเสาะเรื่องของข้าต่อเจ้าก็จะเจอเธออีกไม่นาน ของที่เจ้าหาอยู่ อยู่กับเธอคนนี้ หรือจะให้ถูกต้องมีแต่เธอคนนี้เท่านั้นที่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”
“คุณมอบตราราชทรัพย์ไว้กับเด็กอายุสิบเก้าอย่างงั้นเหรอ” แก้วตายิ้มและพยักหน้า แต่ชอว์อาจจะเข้าใจอะไรไม่ทั้งหมด
“ตกลง ผมจะถ่วงเวลาให้กับคุณ คุณบอกมาว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ผมจะไปเอาของเอง” ทำแบบนั้นมันง่ายไป ถ้าชอว์ได้ตราราชทรัพย์ เธอจะมีอะไรมาการันตีว่าชอว์จะรักษาคำพูดของเขา เพราะมันแค่คำพูดเท่านั้น แก้วตาจึงแค่ยิ้มและส่ายหน้า เป็นการปฎิเสธวิธีการของเขา
ปัง!!! เสียงประตูกระแทกปิดดังสนั่นหวั่นไหว เจ้าของร้านที่กำลังเดินกลับมายังห้องที่ชอว์อยู่กับคนส่งข่าว เขาตื่นตระหนก และยิ่งเห็นแววตาของชอว์ เจ้าของร้านก้มหน้าแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นทันที ไม่มีใครที่เคยได้ยินกิตติศักดิ์ของชอว์แล้วจะไม่หวาดหวั่นในตัวเขา
“เอ่อ ท่านชอว์ จะกลับเลยมั้ยครับ” เจ้าของร้านตัวสั่นถาม เพราะชอว์ยามโกรธมักฆ่าก่อนถามเสมอ โชคดีเหลือเกินที่เจ้าของร้านอยู่เพียงลำพัง ชอว์จึงไม่มีใครให้ระบายอารมณ์โกรธาที่เป็นอยู่ตอนนี้ ซึ่งนั่นก็ไม่ดีเหมือนกัน
“เปิดห้องและส่งผู้หญิงมาคนหนึ่ง” เสียงดังฟังชัด เจ้าของร้านผงกศีรษะขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
“เชิญทางนี้ครับ” เจ้าของร้านปกปิดสีหน้ากังวลไว้ สมองครุ่นคิดว่าจะเป็นใครดี เพราะลูกเจี๊ยบขอลากลับไปแล้ว “เฮีย ให้หนูกลับเถอะคะ นายท่านเขาให้หนูลงแรงกับเขาจนหนูแทบขาดใจ จะหยุดหายใจบ้างเขาก็ไม่ยอมเลยค่ะ หนูแทบยืนไม่อยู่ ให้หนูพูดตรงๆเลยมั้ยคะ ว่าของหนูมันบวมมากๆเลยนะคะ” เสียงของลูกเจี๊ยบที่มาขอลากลับทันทีในตอนนั้นดังก้องกังวาล แล้วนี่เขาต้องส่งใครไปสังเวยกันเล่า
“อย่าให้ต้องรอนาน!” ชอว์เอ่ยกับเจ้าของร้านในขณะที่เด็กเสิร์ฟเข้าไปจัดเครื่องดื่ม
“ครับๆ” เจ้าของร้านกับเด็กเสิร์ฟรีบออกมาจากห้องพิเศษนั้นทันที “คืนนี้ใครรับรองแขกสำคัญ เฮียจ่ายสามเท่าและให้ลาพักสามวันโดยไม่หัก” เสียงประกาศในห้องพักเด็กดริงก์ที่ยังว่างอยู่
“เฮียขา ใช่แขกที่ลูกเจี๊ยบรับไปเมื่อหัวค่ำเหรอเปล่าค่ะ” ออยเอ่ยถาม เจ้าของร้านพยักหน้ารับ “งั้นหนูรับค่ะ นายเขาหล่อมากเลยไม่ใช่เหรอคะ”
- Writer
