“เขาบอกมั้ยว่าเป็นใคร?” อัฐถามกลับแต่...
“คุณพ่อ!” เสียงเรียกจากด้านหลังสาวใช้ดังขึ้นมาเสียก่อน
“อิฐ!!!” อิฐเร่งฝีเท้าเข้าหาคุณอัฐ ยี่สิบปีที่ไม่ได้เจอะเจอกัน ทั้งสองโผเข้าโอบกอดกันในทันที
“คุณพ่อผมมากราบขอโทษคุณพ่อครับ” อิฐเอ่ยเสร็จผละออกจากอ้อมกอดของบิดาและคุกเข่ากราบแทบเท้าคุณอัฐในทันที
“ลุกขึ้นเถอะ ลุกขึ้น โอ้ว! พ่อคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นหน้าอิฐอีกแล้ว”
“ผมขอโทษคุณพ่อจริงๆครับ ผมสำนึกได้นานแล้ว ตอนนั้นผมมันโง่และงี่เง่ามาก ผมดีใจมากครับที่กลับมาและได้เจอกับคุณพ่อ” คุณอัฐมองหน้าบุตรชายคนเดียวของตน อิฐเติบโตขึ้นมาก อิฐวัยสี่สิบกว่าๆยังคงหล่อเหลากำยำ รูปลักษณ์ภายนอกทำให้อัฐประเมินได้ว่าอิฐเติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ วัยวุฒิที่มากขึ้นทำให้วุฒิภาวะเติบโตขึ้นตามวัย เขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันอิฐจะเข้าใจและเล็งเห็นสิ่งที่ถูกต้อง ลูกชายเขาเลี้ยงมาเขาย่อมรู้จักเป็นอย่างดี คนเราทำผิดกันไ
