อัญมณีอสูร

#4

“ก็ได้ครับ ผมข่มขืนแม่นั่นเอง เพราะผมเกลียดมันไง ผมต้องการทำลายชีวิตพวกมันให้ย่อยยับ” คุณอัฐอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

“ฉันเสียใจ กับการกระทำของแก ถ้าแม่แกอยู่เขาก็จะเสียใจ...”

“ไม่มีทาง! ถ้าคุณแม่อยู่ เหตุการณ์แบบนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้น ผมจะไม่ไปเกี่ยวข้องกับพวกชั้นต่ำพวกนั้นแน่นอน เพราะคุณพ่อ...เรื่องทั้งหมดในวันนี้เพราะคุณพ่อคนเดียวที่เอาของต่ำๆเข้ามาในบ้าน”

“ได้! ในเมื่อแกคิดได้แบบนั้น งั้นแกก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับของต่ำๆ คนต่ำๆอย่างฉัน ฉันจะส่งแกไปอังกฤษพร้อมกับยกมรดกครึ่งหนึ่งของฉันให้กับแก ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าฉันเลือกของต่ำๆมากกว่าแกที่สูงส่ง” อิฐโกรธจนตาแดงก่ำ เขาสูญเสียแม่ไปเมื่อสองปีก่อน และตอนนี้เขาก็สูญเสียพ่อไปอีกคน 

อัฐเดินออกจากห้องบุตรชายมาด้วยความอัดอั้นเสียใจ แก้วตาไม่ผ่อนปรนใดๆ ซึ่งเขาไม่โทษเธอเลย ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา 

“หนูจะแจ้งความ คุณลุงโปรดเข้าใจและเห็นใจหนูด้วยค่ะ หนูจะอยู่ต่ออย่างไรค่ะ ครั้งต่อไปเขาอาจจะฆ่าหนูก็ได้นะคะ” แก้วตาร้องห่มร้องไห้ป่านจะขาดใจ เธอกลัวจริงๆ “คุณลุงจะปล่อยให้เขาฆ่าหนูก่อนเหรอคะ...”

“ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าฉันจะส่งอิฐไปอยู่ในที่ไกลๆจากเธอได้มั้ย ถือว่าฉันขอร้อง”

“ที่ไกลๆ หมายความว่าอย่างไรคะ”

“ฉันจะส่งมันไปอยู่อังกฤษโดยทันที” แก้วตาหันไปมองแม่ เธอดื้อรั้นไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะเธอได้กำจัดอิฐไปให้พ้นจากเธอและแม่ และแม่ก็ยังได้อยู่สบายต่อไปจนแก่เฒ่ากับคุณอัฐ

“ตกลงค่ะ” อัฐกล่าวขอบใจแก้วตาด้วยความซาบซึ้งใจ

“แม่ขา หนูปวดท้อง”  เก้าเดือนต่อมาแก้วตาร้องบอกคนที่นอนข้างกาย

“แก้วตา!” กอแก้วขยับเปิดไฟหัวเตียง และเมื่อเตียงนอนเปียกไปด้วยน้ำ “น้ำเดินแล้วลูกแม่...อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวเราไปโรงพยาบาลกัน” ความตื่นเต้นและวุ่นวายเกิดขึ้นทั่วทั้งบ้าน รถที่ถูกเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว เร่งเครื่องออกจากบ้านวัฒนาไปอย่างรวดเร็ว เพื่อก่อเกิดสมาชิกใหม่ของครอบครัว

อุแว้ อุแว้ อุแว้ เสียงเด็กร้องไห้ดังก้องกังวาล เมื่อเธอเกิดขึ้นมาอย่างปลอดภัย

“สามกิโลหนึ่งขีด แข็งแรงมากค่ะ” แก้วตาเฉยชาต่อเสียงของหมอที่ร้องบอกและเสียงร้องก้องกังวาลนั้น เธอไม่แม้แต่จะลืมตามองใบหน้างดงามของบุตรสาวของเธอเลยสักนิดเดียว ตอนที่เธอรู้ว่าตั้งท้องเธอแทบจะไปทำแท้งในทันที แต่แม่ของเธอขอร้องไว้ เธอจึงยินยอมเก็บเด็กคนนี้ไว้ อย่างมีน้ำอดน้ำทน เพื่อแลกกับอิสระภาพ

“หนูไม่ต้องการคะแม่”

“แม่จะเลี้ยงหลานคนนี้ของแม่เอง ไดโปรดเถอะแก้วตา เด็กคนนี้บริสุทธิ์ เป็นลูกของลูกและเป็นหลานของแม่นะ ได้โปรดให้เขาเกิดมา”

“ฉันรู้ว่าไม่มีสิทธิจะขอร้องเธอ แต่ฉันขอเถอะนะเก็บเด็กคนนี้ไว้ เราสองคนจะเลี้ยงดูแลเขาเอง” คุณอัฐขอร้องด้วยอีกคนในตอนนั้น

.....นี่แหละค่ะ ความเป็นมาของหนู หนูชื่ออัญมณี วัฒนา หรือเรียกสั้นๆว่า อัญหรือหนูอัญก็ได้ค่ะ ชื่อนี้คุณปู่เป็นคนตั้งให้หนู เพราะสำหรับท่านหนูมีค่าดั่งอัญมณี แม้หนูจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจของคนที่เป็นพ่อและแม่แท้ๆก็ตาม ถ้าเรื่องของหนูเป็นนิยาย ป่านนี้ในบ้านหลังนี้ก็จะต้องมีครอบครัววัฒนาอาศัยอยู่กันอย่างมีความสุขทั้งห้าชีวิต นั่นก็คือ คุณปู่ คุณยาย คุณพ่อ คุณแม่ และหนู แบบนั้นเรียกว่าจบอย่างแฮปปี้เอ็นดิ่ง พ่อกับแม่ที่ทะเลาะเบาะแว้งก็จะต้องกลับมารักกันพรอตเรื่องนิยายที่หนูเคยอ่านมันเป็นแบบนี้ แต่เผอิญเรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะสิค่ะ สิบเก้าปีของหนูในบ้านวัฒนา กลับมีเพียงคุณปู่ คุณยายและหนูแค่นั้นค่ะ...เรื่องราวต่อจากนี้ต่างหากค่ะที่เป็นสาระ มันเป็นเรื่องของหนูค่ะ

หนูขอแนะนำตัวอีกครั้งนะคะ หนูชื่ออัญมณี อายุครบสิบเก้าปีแล้ว    หนูเกิดในเดือนตุลาคมที่ผ่านมา การจัดงานฉลองวันเกิดในวันนั้นของหนูยิ่งใหญ่มากๆ คุณปู่จัดงานให้อย่างสมฐานะของหนู หนูมีคุณปู่ที่ร่ำรวยมาก และท่านก็รักและตามใจหนูทุกๆอย่าง หนูเติบโตมาบนกองเงินกองทอง เสพสุขได้อย่างเต็มที่ตลอดสิบเก้าปี และในคืนนี้หนูกำลังแต่งตัวอย่างสวยงาม ไปร่วมงานวันเกิดเพื่อนในกลุ่มที่ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยา 

“เสร็จแล้วค่ะคุณหนู” พี่เลี้ยงคนที่สองในชีวิตของหนูเอ่ยบอก เมื่อเธอค่อยๆลอกสติ๊กเกอร์แทททูลวดลายผีเสื้อที่ไม่ซ้ำใครที่ไหล่ด้านหลัง “ลายแปลกดีนะคะ”

“แน่นอนค่ะ เป็นแทททูที่สั่งทำพิเศษค่ะ เป็นไงค่ะหนูดูเป็นไงค่ะ”

“น่ารักมากค่ะ” พี่เลี้ยงเอ่ยออกมาด้วยความจริงใจ  ชุดเกาะอกสีม่วง

คาดทองกระโปรงฟูยาวแค่เข่า สีของชุดเข้ากับสีของแทททูมากๆ เธอเหมือนผีเสื้อจริงๆ “ว่าแต่คุณท่านจะไม่ว่าเหรอคะ มันดูจะโป้นิดๆในสายตาของคุณท่าน”

“หนูจะใช้ผ้าคลุมไหล่ค่ะ” อัญมณีพูดพร้อมกับหยิบผ้าคลุมไหล่สีทองมาคลุมไว้ “เป็นไงคะ”

“โอเคค่ะ”

รถคันหรูค่อยๆชะลอเพื่อเข้าที่จอด เบาะหลังมีหญิงสาววัยสิบเก้าปีนั่งเคียงข้างมากับตุ๊กตาหมีไซด์ขนาดเกือบเท่าตัวเธอเลยก็ว่าได้มันคือของขวัญวันเกิดสำหรับเพื่อนสาวที่อัญมณีเตรียมมาให้

“เชิญครับคุณหนู” คนขับรถเดินลงมาเปิดประตูรถฝั่งที่เธอนั่ง ให้อย่างนอบน้อม ก็อย่างที่บอกหนูนะเสพสุขบนความมั่งคั่ง ความร่ำรวยนี้ หนูคงต้องขอขอบคุณคุณย่าที่หนูรู้จักแต่เพียงในรูป ทำไมนะเหรอ ก็ลองคิดดูว่าถ้าคุณย่าไม่เสีย หนูจะมีโอกาสได้เกิดมามั้ย แม้หนูจะไม่รู้จักท่านแต่หนูก็กราบไหว้ท่านทุกวันด้วยความสำนึกในบุญคุณอย่างมหาศาล

เมื่อก่อนครอบครัววัฒนาไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย ก็แค่พอมีพอกิน เท่าที่หนูทราบคุณปู่คุณย่าเริ่มต้นจากการเป็นนายหน้าขายที่ดินที่ต้องขยันมาก เงินต่อเงิน จากเป็นนายหน้าพวกท่านก็ข้ามขั้นมาเป็นเจ้าของที่ดิน เจ้าของห้องเช่า เจ้าของคอนโด เจ้าของตลาด และพวกท่านก็เปิดให้เช่าทุกอย่างจนเปลี่ยนฐานะจากที่แค่มีกินเป็นร่ำรวยเหลือกินเหลือใช้ และมันก็ส่งต่อมายังเธอที่เป็นหลานแท้ๆของคุณปู่ มรดกครึ่งหนึ่งของคุณปู่ท่านบอกว่าเป็นของหนู เพราะอีกครึ่งหนึ่งพ่อของหนูได้มันไปแล้วนั่นเอง เป็นไงละคะสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น ตอนนี้สิ่งมีชีวิตนี้กลายเป็นเศรษฐีนีอย่างช่วยไม่ได้

“เชิญครับ” พนักงานของร้านกล่าวเชิญหนูอัญ หลังจากที่เธอโชว์แทททูสำหรับเข้างาน อ่อ! หนูลืมบอกค่ะ แทททูนี้เป็นแบบที่สั่งทำพิเศษ ของหนูเป็นลายผีเสื้อ ลายแบบหนูมีสมาชิกอีกสองสามคนที่เหมือนกัน มันก็เหมือนบัตรเชิญ แล้วแต่ว่าใครจะเอามันไปแปะไว้ตรงไหนของร่างกาย แต่จะเข้างานได้ต้องเป็นคนที่มีมันเท่านั้น 

“ยายอัญ! ช้าจังเลยนะย๊ะ” เฟิร์น เจ้าของงานในคืนนี้เดินเข้ามาหาหนูอัญทันที เราสองคนสนิทกันมาก ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะเรารวยพอๆกันก็ได้ 

“สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ” ฉันโอบกอดเธอไว้ และขยับให้เฟิร์นเห็นของขวัญที่คนขับรถแบกมันอยู่ตอนนี้

“ว้าวววว!!!!” เฟิร์นตื่นเต้นกับของขวัญที่หนูอัญเตรียมมา เธอนำทางให้หนูอัญและคนขับรถไปยังโต๊ะที่วางของขวัญ พนักงานของร้านต้องกางโต๊ะเพิ่มอีกหนึ่งตัวเพื่อวางของขวัญชิ้นนี้ของหนูอัญ มันใหญ่โดดเด่นกว่าของใครทุกคน และเป็นไปอย่างที่คาด หนูอัญเป็นที่สนใจของเพื่อนๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

อ๊ะ! มาถึงตรงนี้คงคิดว่าหนูเป็นพวกชอบโอ่ ชอบอวด หรืออยากเป็นคนที่น่าสนใจใช่มั้ยคะ ซึ่งอย่างหลังอาจจะเกิดขึ้นในชีวิตหนูจริงๆ ที่เป็นจุดที่น่าสนใจแต่นั่นมันช่วยไม่ได้ สิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดมาอย่างหนูดันเกิดมาด้วยน้ำเชื้อที่ดีของพ่อและแม่ หนูจึงจัดเป็นความสวยงามและความน่ารักดึงดูดผู้คนที่พบเห็นอย่างช่วยไม่ได้ มาถึงตอนนี้คงไม่มีใครคิดว่าหนูคือเด็กที่โชคร้ายแล้วใช่มั้ยคะ ใช่ค่ะ! หนูก็ไม่เคยคิดว่าการที่หนูไม่มีพ่อกับแม่หนูจะโชคร้าย เพราะฉะนั้นในทุกๆวันที่ผ่านไปของชีวิต บอกได้เลยว่า หนูมีความสุขสุดๆ  หนูไม่มีความอิจฉาริษยาใคร หนูมีเพื่อนๆมากมายเพราะหนูไม่ได้ถือว่าตนรวยและสวยแล้วต้องหยิ่งหรือต้องเลือกคบเพื่อน หนูคบเพื่อนทุกชนชั้น รวย รวยมาก ปานกลาง จน จนมาก คนเหล่านั้นแหละที่เป็นเพื่อนของหนูค่ะ