คิดถึงลูก
1205 Words
ตอนที่ 6
เธอจึงได้รีบลางานตั้งใจที่จะมาที่บ้านหลังนี้เพื่อจะมาพบลูกสาวสุดที่รักนั่นเองรวมทั้งยังมีของฝากของขวัญติดมือมาให้ลูกด้วย
และที่ประตูเล็กหน้าบ้านถือว่าไม่ได้คล้องล็อกกุญแจ ดีหน่อยล่ะ ที่มาทัน ถ้าไม่งั้นต้องกดออดเรียก เกรงคนในบ้านจะแตกตื่นหล่อนเคยมาที่นี่หลายครั้งและเคยมาพักอยู่แต่เก่าก่อน จึงคุ้นชินกับสถานที่รู้ว่าควรไปหาใครก่อน เลยตัดสินใจมุ่งฝีเท้ามาที่บ้านเรือนทรงไทย เพราะว่ารำสิหร่าเคยเดินเข้าไปครั้งก่อนด้วยความเคยชินและที่บ้านเรือนไทย รู้ดีว่าในเวลานี้ เจ้าของบ้านเป็นเพื่อนเก่า เขาชื่อวาทิตและในใจของรำสิหร่าก็เต้นเหมือนจังหวะกลอง
“ก้อกๆๆ” เมื่อมือของหล่อนตัดสินใจเคาะประตูห้อง แล้วไม่นานนักก็มีเสียงตอบกลับมา “ใครคะ”
รำสิหร่ายิ้มอย่างดีใจที่สุด จึงตอบออกไป
“เอ้อ แม่จ้ะยัยอุ้ม”
ก่อนที่รำสิหร่าจะผลักประตูเข้ามาและฝ่ายเด็กหญิงนั้นต้องอ้าปากค้างดวงตาฉ่ำหวานด้วยความดีใจ หากแต่วาทิต ก็ยังยืนอยู่อีกมุมหนึ่ง ที่ริมหน้าต่างของห้องแล้วเขาหันขวับไปทันทีเช่นกันเพราะใกล้กัน
“คุณแม่ขา อุ้มคิดถึงคุณแม่” แล้วเด็กหญิงก็รีบโผตัวเข้าไปกอดมารดา
และรำสิหร่าก็ตอบลูกสาว
“แม่ก็คิดถึงลูกมากจ้ะ ยัยอุ้ม”
รำสิหร่ากอดตอบลูกเวียนจูบซ้ายขวาเป็นที่ชื่นใจของหล่อนจริงๆ ที่ได้มาพบลูก หลังจากที่คิดถึงมานาน
“หนูอยากให้แม่ มาอยู่ที่นี่กับหนู อยู่ใกล้ทุกวันค่ะ”
และวาทิตก็จ้องมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่ปลื้มใจไปอีกคน พร้อมเขาถาม
“ดีใจที่สิหร่ามาที่นี่ เพราะเราไม่เจอกันนาน”
“ค่ะ เป็นเพราะว่า สิหร่า ทนคิดถึงลูกไม่ไหวค่ะ คุณแลมพ์ ทิ้งแกไปนานเหลือเกิน”
“ไม่ต้องห่วงครับที่นี่ไม่เป็นไรหลานทั้งคนพวกเรารักยัยอุ้มทุกคนเป็นหลานคนโปรดของปู่และย่าด้วย”
หากเขาอยากให้รำสิหร่านั้นได้รับความสบายใจ เมื่อมาที่นี่ ซึ่งอดีตที่ผ่านมานั้น วาทิตพอจะรู้เรื่องเพราะเธอพบเจอความเจ็บปวดมาหลายอย่างและเขาไม่อยากให้แม่ของหลานสาวนั้นอึดอัดแล้วรำสิหร่าก็เอ่ยถามถึงอดีตสามี หล่อนไม่หวังเจอเขาที่นี่ คิดว่าทุกอย่างราบรื่นสะดวก “เอ้อ วันนี้คุณชาติ ไม่อยู่บ้านหรือคะ”
รำสิหร่าเอ่ยถาม
ฝ่ายวาทิตครุ่นคิดก่อนขมวดคิ้ว
“ อือมส์ ไปธุระที่ใต้ครับ ดูเหมือนจะ พังงา”
“พังงา” หล่อนอุทานออกมา
หากแต่วาทิตคงปล่อยให้หล่อนหายตกใจ และหายตื่นเต้นเสียก่อนที่จะเอ่ยถาม
“แล้วนี่ คุณแม่ทราบไหม ว่า คุณจะมาที่นี่สิหร่า”
“เอ้อ ไม่ค่ะ เพราะสิหร่าไม่ได้บอกใครเลย”
รำสิหร่าตอบ จากนั้นเขาให้พี่เลี้ยง พาอิสลิณเข้าไปในห้องก่อน เพื่อจะคุยตามลำพังกับเพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอนาน
“คุณพักอยู่ที่ไหน แล้วก็ทำงานอะไรครับ”
“อยู่กับเจ้านายค่ะ เป็นพนักงานบัญชี”
หล่อนตอบหลังจากที่เขาถามแล้ว และขอถามเขากลับไปบ้าง
“คุณทิตล่ะคะ เป็นยังไงบ้าง”
พอจะทราบ เขาผิดหวังจากความรัก
“เสียใจด้วยนะคะ”
“ช่างเถอะครับ มันผ่านไปแล้ว”
วาทิตพยายามพูดเพื่อให้ตัดใจและเขาทำได้ ด้วยการที่เปลี่ยนคุยเรื่องอื่น ซึ่งเขาไม่อยากให้รำสิหร่าต้องมาพลอยทุกข์ใจด้วย
“เอ้อขอโทษหน่อยนะครับคือผมจะขอละลาบละล้วงถามสิหร่า หน่อย”
หล่อนยิ้มให้ เมื่อเขาเอ่ยถาม “ว่ามาสิคะ”
“เรื่องนี้ไงคุณจะมีพ่อใหม่ให้กับยัยอุ้มหรือเปล่า ครับ ผมหมายถึงพ่อเลี้ยง
เหมือนกับมีอะไรดลใจบางอย่างที่ทำให้เขากล้าถามรำสิหร่าในเรื่องนี้อย่างตรงๆและฝ่าย รำสิหร่าตอบไม่ถูกเช่นกันเพราะหล่อนกำลังอึ้งกับคำถามของเขา เนื่องจากเพราะว่าเธอยังไม่ได้ตัดสินใจกับอนาคตของตัวเอง ส่วน ชาติดล จะว่าไปหล่อนก็คิดถึงเขาเช่นกัน
“เอ้อ พี่ชาติ เขา เป็นพี่ชายผมและอีกอย่างเขาเป็นพ่อยัยอุ้มด้วยนะครับ อยากจะให้สิหร่าช่วยคิดลึกๆให้ถี่ถ้วนกับเรื่องนี้สักหน่อย”
หากรำสิหร่านั้นพลอยตกใจกับคำนี้เช่นกันหล่อนร้องคราง “คุณทิต”
และวาทิตก็ต้องการคำตอบ
“ใช่สิครับช่วยตอบมาสิครับสิหร่าว่าคุณคิดยังไง”
“เอ้อ เรื่องนี้ หรอกค่ะ และสิหร่ายังไม่คิดหาพ่อใหม่ให้ยัยอุ้มหรอกค่ะคุณทิต ยังเข็ดและก็ใจไม่กล้าถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ สิหร่าห่วงลูก”
ครั้นเมื่อได้คำตอบแล้ว ก็ทำให้วาทิตนั้นอมยิ้ม และตอนนี้ก็แสนจะโล่งใจไปพอสมควร
“ถือว่าเป็นบุญของยัยอุ้มที่มีแม่อย่างคุณนะสิหร่า ผมดีใจแทนหลาน”
“ขอบคุณค่ะ” สาวใต้ตาคมตอบ
“ไม่เป็นไรครับส่วนผมเองก็ไม่ได้ดีเด่นสักเท่าไหร่ และพี่ชายของผม ก็อย่าไปถือสาหาความเขานะครับ เพราะเขาเป็นอย่างนั้น มันคงไม่เปลี่ยน”
เมื่อวาทิตชี้แจงอีกครั้งพร้อมกับนึกถึงพี่ชายคนโต อดีตสามีของรำสิหร่า
“ค่ะสิหร่าเข้าใจแล้วก็เรื่องนี้ก็ไม่อยากที่จะให้คุณทิตต้องมาทะเลาะกันกับเขาเพราะด้วยเรื่องที่สิหร่าเป็นต้นเหตุ”
หากแต่วาทิตยักไหล่
“มันก็ธรรมดาเสียแล้วระหว่างเขากับผม มันคงหนีกันไม่พ้นหรอกครับ เพราะเราอยู่บ้านเดียวกัน และเรามีแม่เป็นคนเดียวกัน”
วาทิตพูดก็เพื่อที่อยากจะให้ทุกคนรอบข้างพยายามปล่อยวางในเรื่องนี้ เพราะไม่เกิดผลประโยชน์ใดกับพี่ชายที่ไม่เอาถ่านของเขาคนนี้
หลังจากนั้นวาทิตเริ่มที่จะเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะว่าไม่อยากให้รำสิหร่านั้นต้องไปแบกเรื่องเครียดในครอบครัว ของเขาอีกคน
“แล้วนี่ จะมาพักกี่คืนล่ะครับ”
ถามออกไปด้วยความห่วงใยเพราะในฐานะของเพื่อนเก่า
“เอ้อ คิดว่า น่าจะพักอยู่สองคืนค่ะ ขอรบกวนคุณทิตสักหน่อยนะคะ”
สาวสวยตาคมผู้มาใหม่ครุ่นคิดก่อนตอบ
“ ไม่เป็นไรใคร เชิญตามสบาย และนี่ยัยอุ้ม คงดีใจอย่างมากเลย ที่คุณกลับมาหาแก แล้วอยู่ใกล้ๆ ให้ความอบอุ่นกับแกทุกวัน ทดแทนวันเวลาที่ผ่านมา”
“บนตึกใหญ่ หรือว่าที่นี่”
วาทิตใช้นิ้วจิ้มชี้ลงที่เรือนไทยของเขา เพราะว่าหลานสาวมีที่นอนอยู่สองที่ บ้านเรือนไทยของเขาห้องหนึ่ง พอนึกเบื่อก็ขึ้นไปนอนบนตึกกับปู่ย่า
- Writer
