ดวงตาคมกริบมองอันหว่านถิง และคล้ายจะได้ยินเสียงหล่อนสะอื้นเบาๆ ภาพทั้งหมดชวนให้ต้องคิดหนักว่า ก่อนหน้านี้หล่อนพบเรื่องราวใดซึ่งกระทบต่อจิตใจบ้าง
เขาถอดเสื้อสูทของตนออก แล้วสวมทับให้หล่อน ในโมงยามนั้น ทั้งคู่ไม่ได้เอ่ยถ้อยคำใด ปล่อยให้เสียงแมลงกลางคืนขับกล่อม และสายลมเย็นๆ พัดผ่านร่าง
เฉินซือหยางย่อมรู้ อันหว่านถิงที่เขาพบเมื่อหลายวันก่อน หล่อน
“ฉันคิดถึงเรื่องไม่ดีค่ะ มันฝังใจตลอด และกลัว... กลัวว่า มันอาจเกิดขึ้นอีกครั้ง”
หล่อนอ่อนแออย่างน่าสงสาร สีหน้าก็ซีดลง
เขาไม่ได้ซักถาม และจับมือหล่อนมากุมไว้ ไม่ได้เร่งเร้าอยากทำสิ่งใดเกินเลย ขณะเดียวกัน ก็ยืนอยู่ข้างๆ หล่อน ร่างกายเขาอุ่น กลิ่นกายหอมอ่อนๆ อย่างสุภาพบุรุษที่ชอบออกกำลังกายส่งมาถึงหล่อน
อันหว่านถิงไม่เคยได้รับความรักที่แท้จริงจากผู้ชายสักคน ยกเว้นก็แต่บิดาหล่อนในโลกที่จากมา อย่างไรก็ตาม สำหรับเฉินซือหยาง เขาไม่ใช่คนดี
