"พี่ข้าว/ต้นข้าว จริงหรือคะแม่ พ่อป้อง" ทั้งสองทำได้เพียงแค่พยักหน้าแทนคำตอบเพราะไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้
คนพ่อมีน้ำใส ๆ คลอตา ส่วนคนแม่มีน้ำตาที่นองเต็มใบหน้าไหลมาไม่ขาดสาย
"หนูเป็นลูกพ่อป้องเหรอคะ หนูเคยเสียใจที่ไม่มีพ่อกับเค้าแต่หนูก็ต้องเข้มแข็งเพราะพี่ข้าวก็ไม่มีพ่อเหมือนกัน กลัวพี่ข้าวจะเป็นกังวลกับหนู แต่ตอนนี้หนูเคืองค่ะ ทำไมไม่มีใครบอกหนูให้เร็วกว่านี้ ปล่อยให้หนูเสียใจมาฟรี ๆ ตั้งยี่สิบกว่าปีเลย ฮึ่กฮือ.....วันพ่อทุกครั้งที่พ่อป้องไปที่โรงเรียนหนูบอกได้แค่ว่าเป็นผู้มีพระคุณของแม่ที่ช่วยสงเคราะห์มาแทนให้ ที่แท้ก็เป็นเพราะ...." แล้วคนตัวเล็กก็นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่อย่างอย่างนั้นอย่างกับเด็กน้อยยิ่งทำให้คนเป็นพ่อกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ยกมือขึ้นปิดหน้ากลั้นสะอื้น
"ใบเตยโตเป็นสาวแล้วนะลูกอีก หยุดร้องเถอะลูก แม่ยอมแต่งงานกับพ่อแล้ว แต่พ่อเรานี่ซิไม่ขอแม่ซ๊ะที" คนเป็นแม่พูดทั้งน้ำ
