12.วางแผนเพื่อพบเจอ
1160 Words
ทางด้านใบเตย
ในเวลาบ่าย ใบเตยได้รับข้อความจากเพื่อนสาวว่าให้รอกลับบ้านพร้อมกัน ไม่ให้กลับหอพัก เมื่อเรียนเสร็จเธอจึงรีบลงมาจากตึกก็พบนุชธิดานั่งรออยู่ก่อน แล้ว
"ทางนี้ใบเตย" นุชธิดาโบกไม้โบกมือเรียกเพื่อนสาว
"อ้อ ฉันหิวแล้วน่ะแก หาไรกินกันก่อนมั๊ย?" ใบเตยงอแง
"กลับไปกินที่บ้านทีเดียวเถอะ ไป นี่ฉันมีผลไม้กินรองท้องไปก่อน" นุชธิดายื่นผลไม้ให้เพื่อนสาว ซึ่งก็ไม่ได้ซื้อมาจากที่ไหนแต่เป็นผลไม้ที่พสุธาบรรจงทำมาให้หญิงสาวนั่นเอง
"เออ ก็ยังดี หิวจะแย่ เหนื่อยชะมัด" ใบเตยรับผลไม้มาเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
"อร่อยมั๊ย กินด้วย" นุชธิดาเปรี้ยวปากอยากกิน ใบเตยป้อนผลไม้เข้าปากเพื่อนคำตัวเองคำจนหมด
"อื้ม รสชาติดีจัง แกซื้อมาจากที่ไหนเหรอ ฉันจะได้ไปซื้อมากินบ้าง"
"หึหึ ถ้าอยากกินเดี๋ยวบอกให้ มีหลายอย่างเลย จะบอก" นุชธิดาเดินจูงมือเพื่อนสาวมาที่รถหรูที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว
"เอ๋ แกเอารถมาเหรอ ก็เมื่อเช้าแกไม่ได้เอารถมานิ่ หรือว่ารถที่บ้านมารับ แต่ไม่ใช่คันนี้นิ่?"
"มาเถอะน่ะ ฉันไม่เอาแกไปขายหรอก " (มีคนจองแล้ว ห้ามขาย) ประโยคหลังนุชธิดาคิดในใจ
"ปึ่ก" ทันทีที่สองสาวเดินมาใกล้ พสุธารีบเปิดประตูรถ
"มากันแล้วเหรอ ช่วยดูงานนี่ให้พี่หน่อย เกี่ยวกับบัญชีน่ะ ไปนั่งหลังไป กว้างขวางดี เผื่อต้องใช้พื้นที่/ส่วนเรามานั่งหน้าเพราะยัยนุชต้องดูเอกสารที่อยู่ด้านหลังประกอบ" ประโยคแรกพูดกับน้องสาวประโยคหลังพูดกับเพื่อนน้องสาว
"อ่อค่ะ" ใบเตยรับคำอย่างว่าง่าย
@บ้านวาณิชกิจไพบูลย์
ทันทีที่รถจอดสนิท พสุธารีบลงไปเปิดประตูรถให้ใบเตยและน้องสาว
"ช่วยกันถือของเข้าไปในบ้านหน่อยนะ เดี๋ยวทำกับข้าวให้กิน ทำผลไม้ลอยแก้วไว้ให้ด้วย ถ้าจะกินก็อยู่ในตู้เย็น เอากินได้เลย ทำไว้เยอะอยู่" พสุธาพูดขึ้นลอย ๆ แต่หันหน้าไปมองสาวเจ้าไม่วางตา
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ/ค่ะพี่ชายน่ารักที่สุด" ใบเตยกล่าวขอบคุณตามด้วยนุชธิดา
หลังจากนั้นพสุธาก็เดินเข้าครัว จับนี่หยิบนั้น หั่นนี่ อย่างคล่องแคล่วและผิวปากอารมณ์ดี
"พี่พสุ ทำอะไรกินน่ะ หนูอยากกินไข่น้ำน่ะ แล้วยัยคนนี้อยากกินปลากระป๋องอบวุ้นเส้นน่ะทำเป็นมั๊ย?" คนน้องถามขึ้น
"เป็น แต่เปลี่ยนเป็นกุ้ง หรือปลาสด ๆ แทนได้มั๊ยทำไมต้องเป็นปลากระป๋อง มีของดี ๆ สด ๆ ไม่กินจะกินปลากระป๋อง" พสุธาบ่นไปเรื่อยส่วนอีกคนถึงกับหน้าสลด
"หนูยังไงก็ได้ค่ะ แค่อยากกินเฉย ๆ เพราะอยู่ที่หอก็จะมี บะหมี่ กับปลากระป๋อง ทำอาหารสดไม่ได้อ่ะค่ะ" ใบเตยตอบแบบราบเรียบทำเอาคนพี่ใจกระตุก
คิดได้ดังนั้น พสุธาก็เร่งมือ จับนี่หยิบนั่น จนกระทั่ง ครึ่งชั่วโมงผ่านไปอาหารสามสี่อย่างถูกจัดวางบนโต๊ะรับประทานอาหาร
"อ่ะ กินข้าว ยัยนุชตักข้าวมะ อะนี่ ปลาอบวุ้นเส้น ใส่ซอสมะเขือเทศเหมือนปลากระป๋องมั๊ย ใส่ผักด้วย ลองกินดูจะสู้ปลากระป๋องได้มั๊ย?" พสุธาชวนชิม ใบเตยลองตักเข้าปากถึงกับตาลุกวาว
"อื้อ ไม่คาวค่ะ อร่อยค่ะพี่พสุ ขอบคุณค่า หนูไม่รู้เลยว่ามันจะอร่อยได้ขนาดนี้" ใบเตยชมเปราะ ตักอบวุ้นเส้นใส่ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ อย่างเอร็ดอร่อย ทางด้านนุชธิดาแอบยกนิ้วโป้งพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้พี่ชายโดยอีกคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยเลย
หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ พสุธาก็ไปหยิบผลไม้ลอยแก้วใส่ถ้วยมาเสิรฟให้สองสาว
"อ่ะ ลองชิมดู เปรี้ยว ๆ หวาน ๆ วัยรุ่นน่าจะชอบ" พสุธาชวนชิมอีกรอบ
"ขอบคุณค่า/ขอบคุณค่ะคุณพี่ชาย น่ารักจัง" ใบเตยและนุชธิดาขอบคุณคนพี่โดยพร้อมเพรียง
"หึ อร่อยก็กินไป แล้วเก็บล้างด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไปคุยงานแป๊บ
ไลน์ กลุ่ม เพื่อนพสุธา
ปาล์ม: @พสุ หายหัวไปเลยนะมึง (อ่านแล้ว)
กาย: เออ กุก็ว่างั้น @ปาล์ม (อ่านแล้ว)
พสุธา: มาบ้านน้องสาว เพิ่งทำกับข้าวให้น้องกิน กินเสร็จก็มาคุยกับพวกมึงนี่แหละ (อ่านแล้ว)
ปาล์ม: เรื่องนกยูงไม่น่าจะมีปัญหา เพียงแต่ต้องทำให้ถูกต้อง ปัญหาคือมึงจะไปหานกยูงที่ไหน หรือว่าจะเพาะพันธุ์นกยูงซ๊ะเอง (อ่านแล้ว)
พสุธา: เชี้_ กุจะฟักยังไง นกสักตัวกุยังไม่มี แม่งคิดได้ ไอ้นี่ (อ่านแล้ว)
กาย: เฮ๊อ เป็นไปได้ถึงเพียงนี้เชียวเหรอว๊ะ เคยที่ไหนที่จะมาสนใจนกหนู ท่าจะหนักนะมึง เดี๋ยวกุช่วยถามให้ว่าเค้าซื้อเป็นตัว ๆ จากไหนได้บ้าง ว่าแต่เหลืออีกกี่ปีจบ (อ่านแล้ว)
พสุธา: 4 ปี ตอนนี้อยู่ปี 2 เรียน 6 ปี (อ่านแล้ว)
กาย: อุ๊บ๊ะ รออีก 4 ปี เลยนี่น๊ะมึง กว่าจะได้แต่ง กว่าจะมีลูก ไม่แก่ก่อนรึมึง (อ่านแล้ว)
ปาล์ม: กุละเห็นใจว่ะ (อ่านแล้ว)
กาย: เออ สู้ ๆ โว้ย (อ่านแล้ว)
พสุธา: @ปาล์ม@กาย ขอบใจพวกมึงมากเพื่อน บาย (อ่านแล้ว)
ปาล์ม: เออ@พสุธา (อ่านแล้ว)
กาย:@พสุธา ไม่เป็นไรเพื่อน (อ่านแล้ว)
หลังจากคุยไลน์กับเพื่อนเสร็จ พสุธานั่งดูงานอีกพักใหญ่
เวลา 22.35 น. พสุธารู้สึกเหนื่อยล้าสายตาจึงไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวและเตรียมเข้านอน แต่ทว่าเห็นแสงไฟเล็ดลอดจากห้องขอนุชธิดา เขาจึงตัดสินใจค่อยแง้ม ๆ ประตูเข้าไปดูเผื่อสองสาวเผลอหลับและเปิดไฟทิ้งไว้ แต่ภาพที่เห็นคือ น้องสาวนอนเหยียดยาวบนเตียง ส่วนอีกหนึ่งสาวนั่งฟุบที่โต๊ะอ่านหนังสือ
พสุธายืนเท้าเอวอย่างพิจารณา เขาจึงตัดสินใจอุ้มสาวเจ้าไปนอนที่เตียงดี ๆ
พสุธาช้อนอุ้มสาวเจ้าไปวางบนเตียงข้างน้องสาวและห่มผ้าให้ทั้งสองคนอย่างเบามือ
"นอนซ๊ะ ง่วงก็นอน อย่างอื่นค่อยว่ากัน ราตรีสวัสดิ์ครับ จุ๊บ จุ๊บ" พสุธาบรรจงจุ๊บเหม่งน้องสาวและสาวเจ้าคนละหนึ่งจุ๊บ และอาการเดิมก็กลับมาอีกครั้ง เขารู้สึกใจเต้นระส่ำอีกครั้งเมื่อจุ๊บเหม่งคนตัวเล็กที่หมายปอง
พสุธาได้แต่สั่นหัวเพื่อไล่ความคิดที่ดูเหมือนจะไร้สาระออกไป และก้าวออกจากห้องน้องสาวไปอย่างไวไม่กล้าหันกลับ (เพราะกลัวใจตัวเองจะเผลอรังแกคนตัวเล็กเข้า)
- Writer
