ปิ่นมุกนั่งชะเง้อคออยู่บนเตียงรอพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ส้ม ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกกว้าง ร่างสูงของคนที่นึกถึงก็เดินดุ่มมาดึงตัวเธอเข้าไปกอดไว้แน่น
"มากอดทำไม ถอยไปเลย"
"จะกอด"
"ไม่ให้กอด"
คนหน้ามึนอย่างภูผามีหรือจะฟัง เขาใช้วงแขนแกร่งยกร่างเล็กมานั่งบนตัก จมูกโด่งเป็นสันก้มลงหอมแก้มใสที่นุ่มนิ่มอย่างกับก้นเด็กไปหลายฟอด
"คนบ้า! มาหอมแก้มทำไม ปล่อยนะ"
"งั้นให้หอมกลับก็ได้"
ปิ่นมุกขัดขืนสุดฤทธิ์ก็ไม่เป็นผล หญิงสาวยกฝ่ามือตีเบาๆ ตรงแก้มขาวที่มีไรหนวดขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาเอียงใบหน้า แถมยังทำพองแก้มรอให้เธอหอมกลับอย่างหน้าไม่อาย
"เจ็บนะปิ่น ตบมาได้"
"เวอร์ แรงแค่นี้ตีมดยังไม่ตายเลยมั้ง"
"อย่าใจร้ายนักสิ"
"ปล่อยเลยภูผา เหนื่อยจะเถียงแล้ว"
เสียงจริงจังของร่างเล็กบนตักทำเอาชายหนุ่มยอมยกธงขาว เขาค่อยๆ ยกตัวนายหญิงของไร่ลงบนเตียง ก่อนจะรีบขยับตัวไปนั่งใกล้ๆ เธอจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว
"แล้ว
