ปิ่นมุกนั่งรถมาถึงไร่โดยใช้เวลาไม่กี่นาที เพราะคนขับรถเหยียบมิดจนแทบจะบินได้อยู่แล้ว ร่างสูงของพ่อเลี้ยงหนุ่มรีบลงจากรถ ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูเพื่ออุ้มหญิงสาวเข้าบ้าน
"ไสหัวออกไปจากหน้ากู"
เสียงตวาดลั่นทำเอามืดที่นั่งตัวลีบอยู่บนเบาะด้านหลังรีบเร่งวิ่งลงจากรถด้วยความเร็วแสงจนปิ่นมุกร้องห้ามไม่ทัน
"อย่าดิ้นสิปิ่น เดี๋ยวเจ็บแผล"
ภูผาอุ้มคนตัวเล็กที่เอาแต่ขยับตัวต่อต้านอยู่ในวงแขนกำยำ ป้าหญิงรีบเดินมาเปิดประตูห้องให้พ่อเลี้ยงหนุ่ม ทันทีที่ร่างเล็กหลุดจากอ้อมแขน ก็รีบขยับตัวออกห่างคนตรงหน้า
"ผมขอผ้าขนหนูกับน้ำใส่ในกะละมังหน่อยครับป้า"
"ได้ค่ะพ่อเลี้ยง"
ร่างสูงนั่งลงบนเตียงข้างหญิงสาว เขาแตะสัมผัสตรงผ้าพันแผลเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง
"ขอโทษนะปิ่น ขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอว่ามองเห็นแล้ว"
"นายจงใจหลอกฉัน"
"ตอนแรกฉันมองไม่เห็นจริงๆ แต่อาการมันดีขึ้นจนเห็นเลือนราง"
ปิ่นมุกขยับตัวออกห่างเมื่อพ่
